Denk ik nou te veel na?

DJugular

Voordat ik met mijn relaas losbarst, wil ik je iets vragen. Wil je eens bijhouden hoe lang je er over doet om deze column te lezen? Het hoeft niet zo heel precies hoor, geen toestanden met een stopwatch, gewoon even met je ogen naar de rechter onderhoek van je scherm. Ik beloof dat ik er nog op terug kom. Gedaan? Mooi, komt nu de column.

Vanaf het moment dat ik het ouderlijk huis heb verlaten, wil ik graag een hond. Ik ben namelijk dol op honden. Ik ben ook met honden opgegroeid. Toen ik nog een kleine DJugular was, deelde ik een woning met mijn ouders en twee Duitse herders. Later kwam daar tijdelijk nog een leenbouvier bij van een familievriend die op reis ging. Drie honden die ik op die leeftijd allemaal als rijdier had kunnen gebruiken. Een flink gedeelte van mijn familie en vrienden zit ook goed in de honden. Ierse wolfshonden, boxers, Schotse collies, benner senners, rottweilers, enzovoort. Ook bij een hotel waar ik regelmatig kwam zat het mee. De eigenaar/beheerder/manager/whatever  had namelijk een doberman die vrolijk door het hotel rond liep. Een heel lief beest, dat altijd graag kwam spelen. Hij kwam ook regelmatig enthousiast naar de receptie rennen als er een gezinnetje met kleine kinderen was binnengekomen. Dat bleek regelmatig een goede opkikker te zijn, na een lange, vermoeiende reis. Je zag die mensen direct weer opleven als die hond aan kwam rennen. Mooi vond ik dat.

Voor degene die het nog niet is opgevallen uit het genoemde rijtje rassen, ik heb een voorkeur voor grote honden. Als ik moet bukken om het te aaien, is het geen hond wat mij betreft. Geen idee wat het wel is, naast meelijwekkend, maar geen hond. (Ik weet dat ik hierbij een groot aantal honden ernstig tekort doe. Ik zeg ook niet dat dit een universele waarheid is, maar slechts iets dat in mijn hoofd zit.) Om mijn wens te verwezenlijken, heb ik eerst uitgezocht wat voor hond ik zou willen hebben. Welk ras het best bij me past wat karakter betreft, en die ik ook nog mooi vind. Daar begint het echter pas mee. Hoe graag ik ook een hond wil, ik begin er niet aan voordat ik aan drie voorwaarden voldoe: genoeg geld, genoeg ruimte en genoeg tijd. Zolang ik dat niet heb, vind ik dat ik niet goed genoeg voor een hond kan zorgen, en hem niet goed genoeg kan opvoeden. Voor mij niet leuk, maar voor de hond ook niet. Ondanks mijn jarenlange hondenwens, heb ik er dus nog steeds geen.

In mijn studententijd waren geld, tijd en ruimte alle drie schaars. Geen optie dus. Later kwam er wel meer tijd en ruimte, maar de hoeveelheid tijd die ik had, bleek omgekeerd evenredig te zijn met mijn budget. Nog steeds geen optie dus. Tegenwoordig zijn geld en ruimte geen probleem meer. Je raadt het al, tijd is nu de beperkende factor. De tijd die ik vroeger wel had, heb ik toen wel nuttig besteed voor deze wens. Ik heb al veel uitgezocht over bijkomende kosten, zoals hondenbelasting, inentingen, voer, bench, speeltjes, enz. Een naam is al uitgezocht, en ook over het uitverkozen ras in inmiddels het nodige bij me bekend. Speciale aandachtpunten bij de verzorging en de gezondheid, behoefte aan beweging, omgang met anderen en ga zo maar door. Wat kennis over honden in het algemeen betreft, zouden veel mensen op een kynologenclub nooit raden dat ik geen hond heb. Ik kan het wel eens proberen, want ik weet natuurlijk waar alle kynologenclubs in de omgeving zitten, hoe hun reputatie is wat de trainingen en sfeer betreft, en wat de tijdschema’s van hun cursusprogramma is. Oftewel, als het er eenmaal van komt, zal ik niet snel voor verrassingen zal komen te staan. Op korte termijn zie ik het echter nog niet gebeuren.

Maar toch. Overal zie je ze. Mensen met honden. Ook mensen bij wie ik weet dat de honden overdag alleen thuis zitten. Mensen waarvan ik weet dat ze het niet zo breed hebben. De resultaten zijn wisselend. De ene keer resulteert het in gelukkige en gehoorzame honden, de andere keer in verwaarloosde beesten waar geen land mee te bezeilen valt. Vooral bij de succesgevallen, begint het bij mij dan toch weer te knagen. Het kan dus schijnbaar wel. Dan komen alle vragen weer opnieuw door mijn hoofd. Misschien kan het met een ander ras? Kan ik dit risico nemen? Waar kan ik terecht als het toch mis gaat? Kan ik misschien overdag de hond bij een uitlaatservice achterlaten? Misschien de belangrijkste vraag: overdenk ik deze beslissing te veel?

Bedenk voor jezelf het antwoord op deze laatste vraag, en kijk nu weer eens naar het klokje op je scherm. Viel best mee toch? Vermenigvuldig het aantal minuten nu eens met 5. Helaas heb ik hier geen bronvermelding bij, want ik weet niet meer waar ik het gelezen heb, maar het getal waar je op uit komt, schijnt het wereldwijde aantal stellen te zijn, dat in die tijd impulsief besloten heeft om een kind te nemen.