Nachtritten: sexy lading (11)

Hier lees je deel 10
Hier lees je deel 12
‘Nee! Je hebt hem vermoord, je hebt van Schie vermoord, idioot! Hij is een Nederlandse politieman!’ Op dat moment hoorde zij een zacht gekreun. Ze voelde hoe de kracht in het lichaam van Max van Schie terugkwam. Paolo boog zich ook over Max en controleerde zijn hals op een hartslag.
‘Hij leeft nog’, stelde hij rustig vast.

‘Ik weet wie hij is. Dat wist ik al toen we hem neerschoten. Dit is een politieman uit Nederland en hier is hij een vogelvrije klungel.’ Hij wees naar Max die probeerde overeind te komen. Twee kogels waren vast blijven zitten in zijn uiterst moderne, kogelwerende vest. Een van zijn soldaten had geschoten. Giovanni had wel een verchroomde Baretta 9mm. achter in zijn broekband, maar die gebruikte hij zelden. Hij dreigde alleen en kon het zich niet veroorloven zelf te moorden.
‘Goed gemikt, dwaas’, mompelde Max. Hij keek de soldaat aan die geschoten had. Die glimlachte alsof hij net een compliment van zijn vader gekregen had. Max peuterde de nog warme, totaal vervormde kogels uit zijn vest, ter hoogte van zijn hart. De twee soldaten van Giovanni hielpen Max hardhandig overeind. Hij voelde dat de kogels zijn ribben gekneusd hadden en probeerde de pijn weg te bijten. Ze gingen met zijn allen naar binnen. Max werd op de bank gesmeten.
‘Het is goed te zien dat het goed met je gaat, Vicky.’
Zij was naast hem gaan zitten en keek hem indringend aan.
‘Wat doe je hier in godsnaam? Ben je levensmoe? Van welke baas krijg jij toestemming hier helemaal naartoe te komen?’
Hij pakte haar hand. Giovanni liet het begaan, hij had meer aan de informatie die beiden gingen uitwisselen. Giovanni was het gezicht van Max vergeten. Max daarentegen was niets vergeten.
‘Ik ben niet levensmoe, anders was ik hier niet geweest, klootzak. Ik geef om mensen.’
Giovanni reageerde als door een wesp gestoken. Hij liep op Max af en stopte vlak voor hem.
‘En wat gaat bepalen of jij hier en nu geen kogel door je harses krijgt?’ siste Giovanni. Max bleef uiterst koel.
‘Dat zou te makkelijk zijn, mij gewoon afknallen hier. Je wilt op zijn minst weten waarom ik mijn leven waag hier.’
‘Waarom waag jij je leven?’ Zei Giovanni. ‘Is het je niets waard? Ben je het zat?’
Max wist dat de uitdaging nu moest stoppen. Hij moest open kaart spelen, anders zouden zijn volgende beelden van leven de laatste zijn.
‘Jij wordt gezocht door Interpol, in die context mag ik je achtervolgen tot in het buitenland.’
Giovanni keek naar een van zijn soldaten. Deze begreep direct dat hij Max’ stellingen moest verifiëren. De soldaat die de opdracht non-verbaal van Giovanni doorkreeg, verdween om na enkele minuten terug te keren. Hij fluisterde in het oor van Giovannie
‘Dan moet je toestemming hebben gehad van je collega’s hier en geen wapen bij je dragen. Dat is zo, mijn mannen hebben je gecontroleerd. En nu, wat is je plan?’
‘Mijn plan is met jou te onderhandelen over de vrijlating van Vicky. Begrijp je echt niet wat je haar aandoet?’ Giovanni liep naar Vicky toe en legde zijn arm over haar schouder.
‘Lieverd, vertel hem eens hoe erg je het hier naar je zin hebt.’ Vicky’s gedachten en haatimpulsen werden met de snelheid van het licht het universum in geschoten. Ze moest het goede antwoord geven. Een goed antwoord zou iedereen in leven houden en een fout antwoord niet. Ze maakte zich los van Giovanni. Zijn arm viel naar beneden langs zijn lichaam. Ze liep naar Max en pakte zijn handen.
‘Ik heb het hier naar mijn zin, echt. Ik wil dat je vertrekt naar Nederland en mij hier met rust laat.’ Het ervaren oog van Max las in haar gezicht ook de dingen die ze niet zei. Het was voor hem niet moeilijk te geloven dat ze loog.

Max hield de twee soldaten van Giovanni goed in de gaten. Hij becijferde zijn kansen. Zijn specialiteit als ervaren beoefenaar in de Oosterse vechtsporten was hem meer dan eens goed van pas gekomen.
Vicky liep naar de bank en liet zich in de zachte kussens vallen. Haar triestheid leek alleen opgemerkt te worden door Max. Max liep naar haar toe, hij maakte de beweging haar te willen troosten en kwam daardoor vlak langs de eerste soldaat.
Een schreeuw, krakend bot, een dode soldaat. Zijn hoofd had de stenen grond nog niet geraakt of Max had een tweede stoot uitgedeeld aan de tweede soldaat. Klerenkasten waren het en het was alsof je een oude eik velde.
‘Nu is het genoeg!’ schreeuwde Giovanni. Zijn soldaten lagen dodelijk gewond op de vloer. Een kermde, de ander was stil, dodelijk stil. Giovanni had zijn Baretta 9mm. op Max’ voorhoofd gericht. Vicky aanschouwde het hele gebeuren met maar één hoop. Ze hoopte dat Max niet gedood zou worden. Zo een man had ze nodig, wilde zij ooit nog uit dit gekkenhuis komen.
‘En nu ga je mij vertellen waarom je hier bent. Geen enkele politieman uit Nederland krijgt zomaar toestemming hier te moorden.’
‘Moorden, zei je?’ zei Max lacherig. ‘Moorden, godsamme! Er is er hier maar een die moordt en dat ben jij.’
Giovanni trok de haan van zijn wapen naar achteren met zijn duim.
‘Jij mag het zeggen, sufferd. Waarom ben je hier? Ik schiet je zeker dood wanneer je mij geen antwoord geeft.’ Max twijfelde, hij had een hele goede reden hier te zijn, maar om dat nu al te vertellen, voelde niet goed aan. Toch had hij geen andere keus, een andere keus voelde nog slechter aan.
‘Oké, ik zal je vertellen waarom ik hier ben.’

Hij liet zich naast Vicky op de bank ploffen.