Was het toch bijna WO III

We schatten hem een jaar of twaalf, hooguit dertien. Hij zit alleen op het terras. Rond brilletje, een broek die alleen politici, medewerkers van financiële instellingen of juristen kunnen dragen. Het lijkt ons niet het meest populaire jongetje van de klas. Rijp voor de VVD-jeugd.

Overigens, de spellcheck van mijn tekstverwerker kent ‘VVD-jeugd’ niet. Hij denkt dat ik ‘vreugd’ bedoel. Microsoft Word heeft humor.

Het manneke kijkt onverstoord voor zich uit. Het terras is bijna leeg. Arnohariëtte en ik gaan toch aan het tafeltje naast Van Aartsen jr. zitten en we bestuderen het jochie om de beurt. Het doet hem niks. Hij geeft geen krimp. Geen ‘goedemorgen’, noch een vijandige blik naar ons. Hij doet alsof we er niet zijn. Dat heb ik wel vaker, dat mensen doen alsof ik er niet ben, maar nu valt het op. Het grote terras is bijna leeg en wij kiezen juist dit tafeltje uit om een broodje gezond, met een liter mayonaise, dus niet meer zo gezond, te eten. We zitten zowat in de aura van de toekomstige bonustrekker, maar het deert hem niet. Vreemd.

De ober brengt een cappuccino en een punt appeltaart. De VVD-lijsttrekker voor de verkiezingen van 2048 knikt en spreekt de bediende aan, in het Duits. We verstaan hem en vervolgens ook de ober niet, maar we zien dat de appeltaart retour afzender gaat.

We roddelen hardop. We gaan er maar even vanuit dat unsere Nachbar geen Nederlands met sterk Brabants accent verstaat. En wat dan nog? Hoe oud zou-ie zijn? Misschien is-ie veel ouder. Dat kan toch? Er zijn volwassen mensen van één meter veertig. Kleiner zelfs. Nee, onder het krulhaar en achter de bril staat toch een jong koppie.

De taart komt terug. Er zit een flinke dot slagroom op. De ober noemt de toekomstige manager van BMW ‘der Meister’ en probeert vriendelijk te zijn. Een knik is het antwoord. Op die leeftijd zou ik helemaal gek worden van appeltaart met slagroom. Mijn glimlach zou breder zijn dan de schouders van Yuri van Gelder. Nouja, Yuri een jaar geleden. De schouders van Yuri hangen nu net zo naar beneden als de ringen waar hij vroeger aan hing. Hoe dan ook, ik zou vrolijk worden van slagroom. Von Baalen niet. Hij eet het op zoals ik mijn hutspot eind april eet: Het is wel lekker, maar het wordt tijd voor iets anders. Ik word overigens nog steeds vrolijk van slagroom. Als je 26 bent, ontdek je de multifunctionaliteit van slagroom. Details zijn privé.

Waar maak ik me eigenlijk druk om? Goh, er zit een jongen die doet alsof-ie volwassen is op het terras naast ons. So what?  

Toch, het vreemde kind houdt me bezig. Ik ga bijna complottheoretisch denken. Zou het een vermomde Duitse spion zijn? Waar is zijn regenjas, hoedje en krant met twee kijkgaten dan? Oh nee, dat zijn detectives. Het is al een tijdje erg rustig in Duitsland. Te rustig. Zou er ondergronds in een oude bunker in Berlijn een driftig mannetje met een te smal bijgewerkt snorretje en misschien wel gebleekt haar bezig zijn met iets heel engs? Een plan om Nederland weer eens in te lijven ligt weer op tafel? En zouden wij spionnen in Duitsland hebben die dat al door hebben? Louis van Gaal is toch niet echt voetbaltrainer? Ik kan me niet voorstellen dat Louis geen acteur is. En hebben die Duitsers dat dan niet door? Of denken ze bij Bayern München: ‘Kan uns nicht schelen wer die Langnek wirklich ist, als-ie maar zorgt dat we Meister worden en Luca Toni niet uit de kast (das Kabinet?) komt.’ Beide belangrijk voor de clubkas.

Het terras heeft uitzicht op zee. Tenminste, voor wie de duinen en de parkeerplaats met opvallend veel dikke Duitse bakken wegfantaseert. Onze buurman-spion eet rustig zijn taartpunt op. Hij heeft ook iets weg van Brains, van de Thunderbirds, realiseer ik me. Brains na heel veel slagroom. Hij tuurt zonder afgeleid te worden door ons geklets naar de duinen. Zou hij in zijn hoofd plannen maken? Hoe kunnen we Nederland het beste innemen? Via de kust? Wraak voor D-day? Zou fat-Brains de kleinzoon zijn van de Duitse Charlie Chaplin-immitatie? Ik ga hem en Louis van Gaal ontmantelen en daarmee de Derde Wereldoorlog voorkomen. Obama de Nobelprijs voor de Vrede? Flikker op, die Zweedse kronen gaan naar mij!

Hehe, ik kijk echt te vaak naar Discovery World. Naast mij zit gewoon een serieuze jongen die later bedrijfsleider van Opel of Mercedes wordt en ik noem hem al in één adem met Hitler. Ik kan me beter bezighouden met mijn eigen probleem: hoe krijg ik de liter mayonaise van mijn broodje naar binnen? Ik doe alsof het slagroom is.

Arnohariëtte merkt ineens op: ‘Volgens mij is het Wendy van Dijk.’ Nu kijkt hij wel onze kant op, nog steeds ogenschijnlijk emotieloos. Hij snelt naar binnen, rekent af en loopt in marcheertempo naar het strand.