Nachtritten: Sexy lading 10

Hier lees je deel 11
En hier lees je deel 9
Dus jij komt hier niet om te neuken?' 

Hij bood haar een sigaret aan. Ze had voor het eerst zin om te roken en pakte de sigaret aan. Hij had hem al aangestoken voor haar en gaf de filtersigaret aan haar.
'Doorgaans komen huisartsen om te onderzoeken, te genezen en door te verwijzen. Ik ben hier om je te onderzoeken.'
'In opdracht van wie?' vroeg Vicky terwijl ze hem recht in zijn ogen aankeek.
'Wat denk je? Dat is vragen naar de bekende weg', zei Paolo nuchter
'Hoe kan ik dat verdomme weten? Die klootzak wil mij breken. Hij doet het goed. Een psychisch wrak ben ik al.'
'Ik weet het Vicky, hij wil mensen die van hem houden soms ook breken. Totale controle.' Hij draaide zijn hoofd en keek naar het plafond.
'Je weet dat hij dit hoort, hij heeft natuurlijk ook allerlei afluisterapparatuur aangebracht.'
'Alleen camera's, alleen camera's. Hij wil het absoluut niet horen. Van het geluid wordt hij stapelgek. Niet van beelden. Heel vreemd. Jij als beginnend psycholoog, herken jij het?' Ze begreep dat hij ook al veel meer wist dan zij dacht.
'Zal wel iets met zijn jeugd te maken hebben. Iets met onderdrukking van mensen waar hij van hield. Iets wat hij wellicht achter glas heeft gezien, bijvoorbeeld.' Ze blies kringetjes rook de ruimte in, spreidde haar benen iets terwijl ze op het bed zat. Ze deed het zo subtiel dat het hem niet opviel. Hij zou iets van haar slipje kunnen zien wanneer hij gericht zou kijken. Ze wilde weten, wilde weten wat hij werkelijk kwam doen. Was hij werkelijk een arts of gewoon een rare man met fetisjistische gevoelens. Ze zag dat hij niet focuste op haar blote benen.
'Kun je je even uitkleden?'
'Maar natuurlijk', dacht zij.
Ze kleedde zich uit voor hem uit. Haar prachtige lijf, helemaal naakt, werd in vol licht gezet. Hij bleef in zijn rol en opende zijn tas. De stethoscoop voelde koud aan op haar rug.
'Draai je maar even om.' Hij legde de inmiddels warm geworden stethoscoop onder haar borsten en aan de zijkant onder haar armen.
'Ik hoor wel iets. Last van bronchitis?'
'Waarschijnlijk sinds ik bij hem ben. Misschien wel door de haat, wie zal het zeggen.'
'Probeer je warmer te kleden.'
Ze lachte vriendelijk naar hem.
'Dat is nogal lastig hè, als je begrijpt wat ik bedoel. Zeg eens: is Sjaak echt dood?' Ze keek hem strak aan, ze wilde zijn eerste blik vangen.
'Wie is Sjaak?' Hij keek haar niet aan, stopte zijn artsengereedschap weer zorgvuldig in zijn tas.
'Mijn vriend, mijn man.'
'Giovanni is nu je man. Wen er maar aan, des te eerder kun je met dit werk stoppen.' Hij keek nog eens in de rondte. Het kamertje was niet groot, maar deed wel warm aan. Dit kwam ook al omdat bijna alles rood gekleurd was.

'Wanneer komen 'die vrienden' van hem?'
'Morgen. Bereid je voor, het zal niet zo prettig zijn.' Ze liet zich naakt op bed vallen.
'Je moest eens weten, misschien ga ik er wel echt van genieten, net als thuis, net als thuis. En weet je wat? Hij houdt niet van geluiden, ik zal hem geluiden geven. Geluiden van puur genot.'
'Strijd niet tegen hem, je bent de eerste niet. De vrouwen die tegen hem streden, zijn verdwenen. En hij heeft ze niet vrijgelaten, als je begrijpt wat ik bedoel. Je zult sterven, Vicky. Je studeert psychologie? Laat het zien dan. Laat zien, zonder dat hij het merkt, dat jij hem de baas bent. Je hoeft dit niet te doen, zo klaar liggen voor die mannen. Geef hem zijn zin. Vanuit een goede verstandhouding is het makkelijker vluchten dan wanneer hij altijd boven op je lip zit.'
'Ben jij zijn vriend?'
'Ik ben een Italiaan, getrouwd met de liefde van mijn leven en dat heeft zich geuit in zes kinderen. Voor dit onderzoekje vraag ik duizend euro. Begrijp je?'
'Helemaal. Ben jij mijn vriend?'
'Ik ben je vriend voor zover ik je vriend kan zijn.' Vicky stond op en deed een kamerjas aan. Ze voelde zich plotseling naakt bij hem. Ze kuste hem in zijn nek, hij glimlachte. Hij kuste haar voorzichtig terug in haar nek, vlak bij haar oor. Ze had een verschrikkelijke behoefte aan warmte, de warmte van een man. Hij fluisterde: 'Sjaak leeft nog en hij vecht voor je.'

Vicky liet zich op haar knieën vallen haar met handen voor haar gezicht probeerde ze geen geluid te maken. Een onbeschrijfelijk gevoel vanuit haar onderbuik via haar longen en hart kwam naar boven. Tot in haar kruin voelde ze het tintelen. Z e wilde schreeuwen, maar slikte het geluid weg. Ze wilde voelen, maar sloeg het uit haar ranke lijf.
'Niet hard huilen Vicky, verraad mij niet.' Hij streelde met zijn hand door haar haar en keek om zich heen. Ze stond weer op. Ze was vuurrood geworden, veegde haar tranen wild weg alsof ze wilde zeggen ‘ik stamp mij er door heen’. Nee, deze man zou ze nooit willen verraden. Ze zoende hem vol op de mond. Ze voelde pure vriendschap.
‘Je moest eens weten hoeveel behoefte ik heb aan ‘normale’ personen. Het lijkt hier verdomme wel een gekkenhuis. Ik word hier tegen mijn zin vastgehouden. Waar is de politie? Waar is iedereen? Ik zou het wel uit willen schreeuwen.’
‘Je bent sterk, je red het wel. Ik zou je moeten bevrijden, maar dan zouden mijn kinderen vaderloos worden en hier betekent dat iets anders dan in Nederland. Ik hoop zo dat je dit begrijpt.’
Vicky legde haar hand op zijn brede schouder, sloot hem in haar armen en legde haar hoofd op zijn schouder. Minutenlang bleven zij zo staan. De serene stilte werd bruut verstoord. Er klonken twee harde knallen. Vicky en Paolo renden alle twee naar het geluid van de knallen. Het bleek van de binnenplaats af te komen. Ze werden tegengehouden door twee onbekende mannen.
‘Wie zijn jullie?’, riep Vicky. De mannen gaven geen antwoord. Er lag een man bewegingloos op zijn buik op de binnenplaats.
‘Mijn god!’ Schreeuwde Vicky. Ze leek hem te kennen.