Nachtritten: Sexy lading 9

Hier lees je deel 8
Langzaam kwam Vicky bij. Ze keek om zich heen en zag dat ze in een onbekende kamer lag. Er waren veel dingen rood gekleurd. Ze vond het een ‘hoerenkamer’. Ze wist zelfs niet of dit het huis van Giovanni was. Plotseling ging de enige deur in de kamer open met een harde zwaai. Giovanni kwam binnen zonder enige emotie in zijn gezicht. Hij ging naast haar bed staan en keek haar aan.
'Als je mij niet wilt, als je mij geen kans geeft, dan...' Vicky onderbrak hem, hij zou haar nooit kunnen breken, dat had zij zich heilig voorgenomen.
'Dan wat, Giovanni? Ga je dan stampvoeten? Blijf je mij in mijn gezicht meppen totdat ik lelijk van de littekens ben? Is jou ooit iets geweigerd, Giovanni?'
'Nu je het zegt, nee nooit.' Hij glimlachte. 'En jij blijft hier in dit kamertje, net zolang tot je weet wat je voor mij voelt, behalve walging. Mijn vrienden, en dat zijn er heel veel, mogen ondertussen van jou genieten. Het enige verschil tussen mij en hen is dat zij het allemaal met condoom doen.’

'Je wilt mij breken.'
'Ja, je moet een persoon eerst breken om hem of haar opnieuw op te kunnen bouwen. En jij gaat gebroken worden. En jij weet het wel met jouw achtergrond, mentaal breken maakt je afhankelijk.
Ik haal die liefde voor die Sjaak uit jou als een gezwel, een kwaadaardig gezwel. En als je dan gebroken bent schat, dan ben je graag bij mij. Dan heb je mij lief, je zult oprecht van mij gaan houden. We krijgen kinderen, en je dode Sjaak zal je snel vergeten zijn. Want je vergeet dat hij er al niet meer is.' Triomfantelijk klonken zijn woorden. Hij pakte zijn GSM uit zijn zak en gooide hem nonchalant op de tafel. Hier pakte hij uit de borstzak van zijn blouse een nog kleinere GSM.
‘Kom maar mee, je hoeft hier nu nog niet te blijven, je eerste klanten komen later.’ Vicky veerde op van het bed, ze wilde niet weer geslagen worden. Ze liepen de rode kamer uit. Hij liep naar een voor Vicky bekende hoek van de immense huiskamer. Een namaak Dali maskeerde een kleine muurkluis van tachtig centimeter hoog bij zestig centimeter breed. Hij draaide behendig vier keer naar links, drie keer naar rechts en twee keer naar links.
De cijfers kon Vicky niet zien, maar het aantal klikken naar links wel. Ze wist inmiddels dat de klok altijd op nul stond en dat Giovanni altijd eerst naar links draaide, altijd langzaam. Dus ze wist ook dat de klikken die ze telde een cijfer moesten geven. Het cijferslot van de muurkluis gaf maximaal negentig aan. Soms meende ze dertig klikken te horen, soms drieëndertig. Ze wist het gewoon nog niet zeker. Maar dertig zou het cijfer zestig geven en drieëndertig het cijfer zevenenvijftig. Giovanni moest op de gekste tijden in de kluis zijn. Hij had er veel contant geld in liggen en altijd de kleine GSM wanneer hij thuis was. Wanneer hij wegging, nam hij steevast de kleine GSM mee. Het moest een belangrijke telefoon zijn, had Vicky al berekend.

'Bereid je voor op een lang verblijf hier, Vick. We gaan kleding kopen. Je zult naast mij staan wanneer ik naar feesten ga of mij simpelweg in het openbare leven begeef. En jij, mijn schat, jij…' zijn gezicht ging naar dat van haar. Op vijf centimeter afstand stopte hij. 'Jij zult mijn perfecte vrouw spelen. Of zijn, dat is de keuze die ik je geef. Je zult een goed leven hebben. Jij zult nooit iets te kort komen. Dat is je beloning'
'En ondertussen moet je mij nog breken?' , zei ze sarcastisch.
'Mijn broer invalide maken, doet zeer, heel zeer Vick, dat kun je wel begrijpen. Als ik je breek, zul je dat niet meer doen, dat verzeker ik je. Het spijt mij, je zult die mannen moeten tolereren.'
'Jij bent het slechtste dat ik in mijn leven ben tegengekomen. Ik aanvaard het omdat een andere uitweg mijn dood zou betekenen. Breek mij maar, voel de pure macht die je over mij zal hebben. Absorbeer het als jouw persoonlijke levenselixer. Ooit zal iemand je ware gezicht tonen. Ik zal mij laten verkrachten door ik weet niet hoeveel vreemde mannen. Om mij te breken. Maar weet dan ook dat je nooit vat zult krijgen op mijn wil. En weet je Giovanni? De wil is een vreemd en wispelturig ding. Het is zelfs een wapen. Denk daar maar eens over na.'
'Ik ga niet nadenken, schat. Je gaat het mij gewoon vertellen.'
'Ik kan mijn spel koppelen aan mijn wil. Jij zult nooit weten wat ik speel. Omdat ik dat 'wil'. Hoe neem je dat af?' Ze keek hem triomfantelijk aan. Daarna werd het zwart voor haar ogen. Vele uren later werd ze wakker en had ze een snijdende pijn in haar wang en lippen. Ze waren opgezwollen. Ze was weer in haar eigen kamertje, met het bed dat voor haar gevoel stonk.’Er werd op haar deur geklopt.

'Binnen!' De deur zwaaide resoluut open. Een grote man van tegen de vijftig stapte binnen met een zelfde met een zelfde zwierigheid als waarmee hij de deur open zwaaide. Hij zette een kleine leren tas naast het bed. Ze voorvoelde een paar zware uren.'Ik ben Paolo Griotti, en je bent mooi. Ik ben een zakenrelatie en...' Ze onderbrak hem. Hij sprak vloeiend Engels.
'Wie geeft een zak om wie of wat je bent? Je bent een klootzak die zijn zak moet legen in mij.'
'Nou…’, hij ging voorzichtig op de rand van haar bed zitten en leek absoluut niet uit het veld geslagen door haar harde veronderstelling.
'En ik ben zijn persoonlijke arts.'