Alle kleuren van de regenboog
Iedereen in groep drie kreeg aan het begin van het jaar een kleurpotlodendoos. Een blik met twaalf kleurpotloden die de rest van de schoolperiode gebruikt zouden worden. Helaas levert slechts twaalf kleuren wel wat beperkingen op. Zo werden mensen bij een gebrek aan roze vaak beige gekleurd en speelde het Nederlandse elftal niet in het oranje, maar in het rood, wit en blauw. Tja, je moet improviseren als je niet anders kan. Dat zelfde geldt ook voor de makers van de eerste computer games. Veel verschillende kleurtjes en tierelantijntjes waren er niet, en dus was het improviseren.
In den beginne waren er zwart en wit. Beide officieel gezien niet eens kleuren, maar in de volksmond wel. De achtergrond zwart, het streepje wit of andersom, dat waren alle mogelijkheden. In de loop der tijd kwamen er steeds meer kleuren bij. 256 kleuren waren er echt een hoop en daar konden eindelijk echt mooie spelletjes mee gefabriceerd worden, totdat het echte kleurenpalet verscheen en er opeens miljoenen kleuren op het scherm getoverd konden worden. Geen beige mensen meer, maar lichtroze mensen met een bruine gloed over de armen door de zonnige dag gisteren. Vissen die fel oranje of pimpelpaars waren, alles werd mogelijk. En een tijd lang werd daar ook goed gebruik van gemaakt, totdat er iemand vond dat er wel erg veel kleurtjes waren, en dat het tijd was voor een versobering van games. Dat soort trends zie je wel vaker. Wil eerst iedereen een limegroene of rode Nintendo DS, dan opeens komt er een grijze retro NES-editie uit en is die opeens helemaal hip en schamen de mensen met een limegroene DS zich een beetje en balen ze dat ze geen NES-editie hebben. Zo is het ook in de gamesindustrie. Nintendo maakt als een van de weinige publishers nog echt kleurige games, maar de mensen die ze spelen schamen zich er een beetje voor omdat ze ‘kiddy’-games spelen volgens andere gamers.
Wat die gamers eigenlijk niet inzien is dat Nintendo nog originele games maakt. En dan heb ik het niet over origineel in de vorm van iets nieuws zoals de Wii-besturing, maar origineel in de vorm van iets ouds, zoals grootmoeders cake gemaakt naar origineel recept. Veel andere developers zijn op de hypetrain naar de duisternis gestapt, want daarheen brengt de versobering ons. Geen shooters die zich afspelen op een mooie lente dag, maar alleen maar grauwe shooters waarbij het hele spel zich afspeelt in verschillende grijstinten. Pak je shooter-collectie er maar eens bij. Halo, Killzone, Gears of war… allemaal maken ze gebruik van één erg beperkte kleurenset, of het nou groen, grijs of zwart is. Wat is er mis met een wereld waarin je tenminste wel de contouren van je vijanden kunt onderscheiden en ziet of iets een boom is, of een lang beest met brede schouders? Je gaat thuis toch ook niet met het licht uit door het huis heen lopen ’s avonds? Waarom dat in een game wel doen dan? Wat is er mis met een shooter waarbij je alle figuurtjes makkelijk van elkaar kunt onderscheiden? En misschien een keer niet zo’n standaard oorlogsthema maar iets gezelligers zoals ezeltje prik. Of een Viva Pinata-shooter! Allemaal vrolijk gekleurde dieren die rondlopen, en als je ze kapot schiet of opblaast dan komen er snoepjes uit waardoor je ammo of health kunt krijgen. Geniaal idee, al zeg ik het zelf!
