I rock!

I’m a rockstar! Yes! Eindelijk.

Het heeft even geduurd – een decennium of drie – maar oefening baart kunst. Dat zei mijn moeder vroeger al en ze had gelijk.

Al op de basisschool ontdekte ik een geheim dat nog lang bewaard zou blijven. Wat Blondie en Madonna konden, kon ik ook. Dat bleek wel als ik me uitleefde ’s avonds voor de spiegel op mijn kamertje met de deur op slot. Met een haarborstel in mijn hand imiteerde ik geluidloos alle moves en gezichtsuitdrukkingen van de idolen van dat moment. Pap en mam dachten dat ik sliep, maar rocking Esther was een nachtbrakertje.

In de loop van de tijd verzamelde ik moed en spullen om mijn looks geloofwaardiger te maken. Mijn haar blond en kort als Kim Wilde of diepzwart en getoupeerd als Nina Hagen. Zwarte nagellak, zwarte lippenstift, zelfgemaakte spandex pakjes – zwart natuurlijk - en zoveel grof kettingwerk als mijn tienernekje kon dragen. En nu maar wachten op ‘de ontdekking’. Die kwam helaas niet. Ik leerde leven met de teleurstelling, hoewel er diep in mij een vuurtje bleef branden. Van de haarborstel en spiegel heb ik nooit afscheid kunnen nemen.

De aanhouder wint. Nog zo’n credo van mijn moeder. En ook daarin had ze gelijk. Een week of zes geleden kwam mijn carrière in een stroomversnelling. Drie bandleden dienden zich aan: een gitarist, een bassist en een drummer. Ze zijn gemiddeld 25 jaar jonger dan ik, maar dat deert hen niet en mij nog minder. Zoals de oude zongen, piepen de jongen. What’s in an age? Kijk maar naar Madonna.

We zijn gelijk aan het jammen gegaan, de band en ik. Het ging zo lekker dat we besloten het erop te wagen. On stage met die handel! Het begon allemaal in een platenzaak in Boston. Onze gigs sloegen aan en onze schare fans groeide snel. Uitzinnige taferelen in de zaal. ‘You rock!’ schreeuwt de meute. Inmiddels hebben we een platencontract en zoveel spikes als onze armen kunnen dragen. De platenzaak ruilden we in voor een heus poppodium.

We spelen stevige covers. Waarom zou je het wiel opnieuw uitvinden? We doen de Beastie Boys, Oasis en –jawel- Blondie, maar ook rock classics als Hotel California en The eye of het Tiger. En een succes dat we hebben! De knikkers rollen binnen en daarmee kopen we dan weer nieuwe outfits en betere muziekinstrumenten. Gerenommeerde platenlabels azen op ons en de grote podia liggen binnen bereik. Het gaat hoe langer hoe beter. En ik krijg er steeds meer schik in, in mijn strakke punkrockpakje met hyperkort Schots rokje en kistjes. Ik zou iedere avond wel dat podium willen bestormen, maar dat kan helaas niet. Ik moet wachten tot mijn zoons de Playstation aanzwengelen en Guitar Hero the World Tour aanzetten, want ik zou niet weten hoe dat moet.

Ik treed nu een paar keer per maand op. Op mijn bescheiden podium, tussen de bank en de salontafel, laat ik de podiumtijger in mij los. Maar dan wel met de rolluiken dicht. Dat moet van manlief. Anders durft hij niet meer over straat, zegt hij.