Nachtritten: Sexy lading 8

Hier lees je deel 7
Brasio Colombo zakte in elkaar. Giovanni sloeg het pistool uit de handen van Vicky. Door de harde klap sloeg ze met haar lichaam naar achteren op de bank. In haar val nam ze een zware schemerlamp mee die gedeeltelijk op haar hoofd kwam. Ze was buiten bewustzijn.
 ‘Waar ben je geraakt, broer?’
‘In mijn knie, denk ik. Ik voel mijn hele poot niet meer, verdomme!’ Hij pakte zijn wapen weer en richtte het op de bewusteloze Vicky. Ze kreunde zacht. Giovanni pakte het wapen dat Vicky gebruikt had en zette de loop tussen de ogen van zijn broer.
‘Dat zou ik niet doen. Als ik ook maar even een vermoeden heb dat je gaat schieten, is dit het laatste wat je zult zien op deze aarde’, siste Giovanni.
‘Wat? Zo een kutwijf boven je broer? Ben je wel goed, man? Ze heeft je vergiftigd!‘
‘Met liefde, ja!’
‘Liefde?’, zei Brasio vertwijfeld. ’Noem je dit liefde? Die liefde van jou is er omdat jij totale controle hebt over haar leven en het leven van die lover van haar via de mooie afstandsbediening van je.’
Vicky kwam bij. Met haar ogen half geopend sloeg ze de beide mannen gade, ze hoorde alles wat ze zeiden. Brasio ging verder.
’Ik ben maandenlang bezig geweest met bommen te plaatsen. Onder zijn taxi, in zijn huis, in het huis van zijn dochter.’

'Wat nou liefde!’ Giovanni begon zijn geduld te verliezen. Hij spande de haan van het pistool en zette de loop van het pistool tussen de ogen van zijn broer.
'Het is geen liefde!', schreeuwde Vicky. Giovanni liep als een waanzinnige naar haar toe, ging wijdbeens op haar zitten, ter hoogte van haar heupen.
'Doe dat pistool weg, Giovanni. Je bent pathetisch. Hoe kan ik je vrouw zijn, leg mij dat eens uit? Het enige dat je mij laat zien, is haat en geweld. Ik kan de hoer spelen, kan zelfs liefde spelen. Het feit blijft. Je hebt mij weggehaald bij de liefde van mijn leven. Je bent simpelweg niet gewend dat iemand nee zegt. Je accepteert het gewoon niet dat ik van niemand ben en dat mijn liefde voor iemand is die heeft laten zien dat zijn hart erbij betrokken is.' Hij ging van haar af met een rare blik in zijn ogen. Hij zei niets meer en hielp zijn broer overeind. Giovanni had het pistool naast haar op de bank laten liggen. Hij verdween met zijn broer door de voordeur, waarschijnlijk om hem naar een arts te brengen. Brasio aaide zijn broer door zijn haar, net voordat de voordeur sloot. Brasio’s laatste woorden dempten langzaam tussen de dichtvallende deur. 'Dom verliefd mannetje, dom dom.'

Zulke fouten had hij niet eerder gemaakt, bedacht Vicky. Ze had het idee dat haar woorden hem echt geraakt hadden, tot diep in zijn ziel. Nu maakte het haar weer een beetje verdrietig. Ze vond zichzelf geen harde vrouw. Ze besefte heel goed dat haar woorden rechtvaardig waren.
'Wat wil je nu, man?', sprak zij in zichzelf. Het grote huis zweeg in alle toonaarden. Als een logge, grote, witte reus vol elektronica. Vicky had de kamer wel gezien waar kasten vol monitoren en andere afluisterapparatuur stonden. Giovanni had hem haar vol trots laten zien. En alle apparatuur was alleen bedoeld om het huis en de omgeving te bewaken.
 
'Het pistool achterlaten, klootzak. Je doet nooit iets zomaar.' Ze keek door het huiskamerraam dat uitzicht gaf op de vallei. Van hier uit kon je de enige weg naar de villa goed in de gaten houden. Ze zag duidelijk dat Giovanni wegreed met Brasio naast hem. In haar ooghoeken zag ze een schim. Ze rende naar het zwembad, nog steeds met het pistool in haar rechterhand. Ze zag een voor haar onbekende man naast het zwembad staan. Ze vroeg zich af of het de schoonmaker van het zwembad was. In goed Engels zei hij dat hij op haar moest passen. Giovanni had hem net gebeld. Ze richtte instinctief het wapen op hem.
'Dat zou ik niet doen, het eerste dorp is twintig kilometer hier vandaan.'
Vicky vond dat hij een lieve blik in zijn gezicht had. Ze liet het wapen zakken.
'Wie ben jij?', vroeg ze.
'Ik zorg voor het zwembad en ik ben zijn soldaat.' Hij liep naar haar toe. Nog tien meter, nog vijf, ze voelde zich vreemd.'
'Soldaat? Schiet je mensen dood?' Zijn glimlach maakte haar een beetje week.
'Mijn naam is Pedro. Zeg, jouw Sjaak wordt dood geschoten nog voor hij deze berg, laat staan dit huis, kan bereiken. Dat begrijp je wel, hoop ik? Ik ga door met werken, leuk kennis gemaakt te hebben.' Ze draaide zich om zonder nog iets te zeggen. Ze voelde een onbeschrijfelijke woede opkomen.

Even liep ze doelloos door het huis en ging uiteindelijk op de bank in de huiskamer zitten. Ze viel in een diepe slaap. Ze droomde dat ze met Sjaak aan het vrijen was in zijn bed. Zij voelde hoe zijn handen voorzichtig tussen haar benen verdwenen. Haar lichaam kronkelde over de bank. Pedro keek toe met zijn lichaam achter het witte gordijn van de huiskamer. De deuren stonden open. Een lichte bries zorgde ervoor dat hij het gordijn constant moest corrigeren. Hij werd duidelijk opgewonden van het beeld van deze prachtige vrouw, alleen op de bank. Vicky streelde haar borsten die ze uit haar BH gehaald had. Kneep in haar tepels. Zij masseerde minutenlang haar borsten. Langzaam daalden haar handen naar beneden. Tergend langzaam. Ze mompelde onverstaanbare woorden. Eerst verdwenen er een paar vingers in haar slip, toen haar hand. Pedro zag hoe haar vingers haar schaamlippen masseerden. Ze kreunde zacht en beet op haar onderlip, ze kwam klaar. Haar ogen waren nog steeds gesloten. Als door een wesp gestoken, schrok ze wakker. Pedro verdween als een bliksemschicht. Ze keek wild om zich heen. Ze was zich ervan bewust dat ze klaargekomen was in haar slaap. Niemand had het gezien.
'Verdomme, de beelden waren ook zo duidelijk. Het was alsof je hier was, Sjaak. Ik mis je, klootzak.' Haar woorden stierven in de benauwde kamer. Ze deed haar borsten weer in haar BH, stond op van de bank en keek naar buiten, de vallei in. Ze keek op haar horloge. 'Vier uur geslapen',  dacht ze. Vicky zag de auto waarin Giovanni en Brasio weggereden waren weer naar boven rijden. Ze was blij dat Giovanni en Brasio niet een half uur vroeger binnengekomen waren.

Giovanni opende de voordeur. Brasio volgde hem naar binnen. Vicky voelde dat angst haar aderen vulde, ze werd rood.
'Vanaf nu ben ik je enige vriend.'
'Wat bedoel je daarmee Giovanni? Wat heb je gedaan?' Ze kende die waanzinnige glimlach van hem inmiddels al. Hij gooide een portefeuille op tafel. Vicky zag dat deze bebloed was. Ze herkende hem ook en sloeg haar handen voor haar mond.
'Moordenaar!', schreeuwde ze, met alles dat ze aan geluid in zich had.
'Klopt, we hebben hem het zwijgen op moeten leggen. Hij was trouwens al heel dichtbij. Hij wilde jou zien. Dat kon, zei ik, in een volgend leven. Maar hij heeft echt niet geleden, schat.'
Ze haalde naar hem uit met haar blote hand. Hij ving haar hand behendig op en smeet haar op de bank. ‘En nu ben ik aan de beurt.’
'Brasio!' Riep Giovanni terwijl hij een gebaar maakte tegen hem dat hij moest verdwijnen. Brasio verdween.
'Het mooie is dat geen hond jou hier kan horen.' Vicky wist dat ze verkracht zou worden. Ze wist alleen nog niet of ze zou gaan vechten of het zou toestaan. Ze kende hem, hij was niet erg goed in bed. Hij zoende zelden lekker en was bovendien klein geschapen. Hij plantte zijn knie tussen haar benen. Zij liet merken geen weerstand te gaan bieden, maar draaide wel haar hoofd weg toen hij haar wilde zoenen. Hij deed behendig met één hand zijn riem en broek los, met zijn wijsvinger trok hij haar slipje opzij. Ze voelde hem binnendringen. Er ging van alles door haar hoofd. 'Sjaak, Sjaak dood. Mijn god, de enige man waar ik echt van hield, dood door dat monster dat nu in mij zit. Ik word gek… gek! De eerste de beste kans die ik krijg, gaat hij eraan. Het maakt mij niet meer uit, ik ben ook dood.'
Terwijl Giovanni steeds wilder op haar tekeer ging, groeide haar haat en de letterlijke pijn.
'Je kunt het niet, hè? Hij wordt al weer slap. Komt omdat het geen liefde is, Giovanni.' Hij ging uit haar en stapte wild van haar af. Ze zag zijn vuist en dat was direct het laatste wat zij zag.