Diarree, Viagra en depressiviteit

Ik heb vorige week met de racefiets een rondje van vijfenzeventig kilometer gefietst. Aan het einde van de fietstocht, zo’n vijf kilometer van mijn huis, kwam ik door Delft. Als het mooi weer is en ik kom door Delft, dan neem ik altijd even een biertje bij een van de terrasjes op het plein bij de kerk. Sinds er geen auto’s meer rijden, is het er nog gezelliger geworden dan het al was. Ik neem meestal een Hoegaarden met een schijfje citroen. Dat is echt genieten na zo’n fietstochtje als de zon schijnt. Lekker rustig op het terras met een blonde del voor je waar je lekker aan kan lebberen.
Dit keer was het echter niet lang rustig.

“Godverdomme Theo, jij gaat nu geen bier drinken!” Het was een vrouwenstem, maar een sergeant in het Amerikaanse leger zou er jaloers op zijn geweest.
“Eentje kan toch geen kwaad, lieve.” Theo’s stem klonk niet overtuigend.
“Wil je soms graag dood dan? Je hebt vijftien verschillende soorten medicijnen, waaronder zeker vijf zware, achterlijke idioot.” Een diepe zucht kwam achter deze mededeling aan.
“Ja, maar ik ben toch geen zwaar zieke patiënt, Dina.” Het kwam er bijna snikkend uit.
“Dat is het nou juist. Je bent gewoon een naïeve lul. Sorry meisje. Kom straks maar even terug voor hem. Ik wil wel een droge witte wijn.” Dat laatste leek me voor de serveerster bestemd en dat klopte, want ze kwam daarna bij mij. Ik zat net te denken of ik niet beter een ander terras op kon zoeken, toen Dina weer begon.
“Je moet gewoon kappen met die klerezooi, zak. Je hebt de meeste van die kutpillen helemaal niet nodig. Je laat je gewoon je kop gek maken op dat kankerinternet. Ik wilde dat we dat kutding nooit in huis hadden gehaald!” Dina had niet veel te maken met de privacy van Theo, want volgens mij kon het hele plein het horen. Het had dus ook niet veel zin om ergens anders te gaan zitten. Bovendien was nu mijn interesse wel gewekt. Medicijnen via internet. Ik moet er niet aan denken, maar was wel nieuwsgierig of ik er nog meer over zou horen. Ik bestelde dus maar snel mijn heerlijke Hoegaarden.

Ik schoof onopvallend mijn stoel een beetje langs het tafeltje, zodat ik de twee tortelduifjes kon zien. Ze konden zo uit een stomme film van Stan Laurel en Oliver Hardy zijn gestapt.
Dina was fors en volslank en Theo was klein en mager. Veel te mager zelfs.
Ik had echter een foutje gemaakt door dat geschuif, want nu richtte Dina zich tot mij.
“Bestel jij wel eens pillen via internet?” Nog voor ik kon antwoorden, ging ze verder.
“Begin er niet aan, man. Anders word je net zo’n wrak als mijn man hier.” Ze wees even op het slachtoffer, dat er gelaten bij zat.
“Hoe komt dat dan?” Nu wilde ik toch wel het hele verhaal weten. Dina stak van wal. Theo had blijkbaar geen zin om het verhaal te doen. Of hij wist gewoon zijn plaats in de rangorde van de familie.

“Meneer hier had gelezen dat een buikje kon leiden tot hart- en vaatziekten en diabetes. En dat het zelfs kon leiden tot erectieproblemen. Dus hij meteen afslankpillen besteld via internet, want hij had een echte bierbuik. Het ging heel makkelijk. Gewoon even bij een online apotheker een formulier invullen dat al voor de helft was ingevuld. Betalen en de zaak was gepiept. Ik vraag hem nog of dat wel vertrouwd is, want normaal heb je er een recept van de dokter voor nodig, maar Jan Lul hier wist zeker dat het wel goed was. Het was immers een online apotheek en je moest belangrijke vragen beantwoorden.”
Mijn Hoegaarden en haar wijn werden gebracht door de serveerster en Dina nam meteen maar een flinke slok. Theo bestelde met zachte stem een kopje koffie. Toen vervolgde Dina het verhaal.
“Meneer. Je gelooft het niet, maar toen Theo die pillen ging gebruiken, scheet hij echt het hele huis onder. Het was niet meer te stoppen. Ik weet niet wat er in zat, maar hij bleef op het laatst maar in zijn blote reet lopen, want het kwam er uit als water.”
“Maar dan hielp het wel natuurlijk, want dan slank je wel af,” probeerde ik Theo een beetje te helpen.
“Afslanken? Als hij iets at, kwam het er meteen weer uit. Het ging helemaal niet goed, want hij droogde daardoor uit. Bovendien kwam door al dat ongecontroleerde geschijt overal poep aan. Als ik de tandpasta pakte om mijn gebit te poetsen, dan zat meteen mijn hele hand vol stront. Als je niet beter wist, dan zou je zeggen dat we aan poepseks deden.”
Ik voelde me een beetje rood worden en Theo trachtte zichzelf onder de tafel te visualiseren. Wat een mens. Je zult er mee getrouwd zijn. In verhalen heet zo’n vrouw altijd Truus, maar deze heette Dina. Ze ging onverstoorbaar verder.
“Wat doet die doedelzak hier? Hij bestelt pillen tegen diarree via internet. Wat denk je dat er gebeurt?” Ik had geen idee uiteraard, maar dat maakte niet uit, want ze ging gewoon verder.
“Hij kreeg iets, dat hij al jaren niet meer had gehad.” Ze wachtte even om de spanning op te voeren en dan kwamen de verlossende woorden.
“Een stijve lul.” Ze keek even met een verveeld gezicht naar Theo.
“En niet zo’n beetje ook hoor. Hij kreeg hem niet meer omlaag. Hij wilde me de hele nacht neuken. Ik deed geen oog dicht, terwijl ik overdag gewoon werk. Ik weet niet wat er in die pillen zat, maar het was bij de konijnen af. Als je begrijpt wat ik bedoel.” Ik begreep het.
“We probeerden van alles. Koud water, foto’s van mijn moeder, de Troonrede en Andries Knevel via Uitzending Gemist; niets hielp. Bovendien scheet hij nog steeds alles onder. Dus hij maar weer bestellen via internet. Pillen tegen diarree en spierverslappers.” De waterval aan woorden stopte even, want Dina dronk haar glas leeg. Maar het verhaal was nog niet af.

“Nou, dat hielp. Maar nu kwam zijn lul helemaal niet meer overeind en hij kon ook niet meer poepen. Bovendien kreeg hij hele vreemde neigingen.” Ze pauzeerde even. Ze wist wel hoe ze de spanning moest opvoeren. Maar omdat ik niets vroeg, ging ze maar weer verder.
“We konden niet normaal meer langs een spoorovergang lopen, want zodra de bellen gingen rinkelen moest ik hem tegenhouden, anders sprong hij zo voor de trein.” Er kwam zowaar een beetje ontroering in haar stem.
“Meneer. Je kunt je niet voorstellen hoe zwaar we het hebben gehad. We wonen vijf hoog. Ik heb de ramen moeten dichttimmeren. Ik heb zijn stropdassen en alles wat maar gebruikt kon worden als strop, achter slot en grendel moeten bergen. Als we de galerij over liepen, moest ik aan de kant van de reling lopen. Mijn man was zo zwaar depressief van die medicijnen, dat hij zelfs heeft overwogen om naar Amsterdam Zuid-Oost te verhuizen, omdat er iemand door het hoofd was geschoten.” Ze staarde even droevig voor zich uit.
“Maar is dat nu allemaal voorbij?” Ik vond het toch wel een triest verhaal.
“Ja, op zich wel. Hij heeft nu vijftien soorten pillen en als hij die allemaal achter elkaar inneemt, dan is hij weer redelijk normaal. Maar daar kun je dus absoluut geen bier bij drinken!” Die laatste woorden klonken weer keihard richting de arme Theo.
“Maar waarom gaat uw man niet gewoon naar de dokter?”
Dina en Theo keken me vol afgrijzen aan. En eensgezind antwoordden ze.
“De dokter? Het geld groeit ons niet op de rug, hoor!”  

Ik dronk snel mijn glas leeg, betaalde en fietste naar huis. Naar mijn lieve, normale vrouw. Maar blijkbaar was aan me te zien dat ik iets geks had meegemaakt, want ze vroeg wat er was.
“Jij gaat toch nooit medicijnen via internet kopen hè?” Ik keek haar bezorgd aan.
“Nee, natuurlijk niet,” antwoordde ze. “Dat is gevaarlijk.” Ik was gerustgesteld.
“Maar ik heb vanmorgen wel wat anders besteld hoor. Iets dat niet gevaarlijk is.” Ze glimlachte geheimzinnig.
“Wat dan?”
“Een pakket aandelen van The Entertainment Group.”