Kleren maken de man (of niet)

“Schat, staat deze broek wel bij dit topje?”
“En dit T-shirt? Staat dat wel mooi bij die veel te strakke broek?”
“Ja schat, het staat je allemaal vast heel mooi. Je hebt een wespentaille, je bent een model.” Ik zucht nog maar eens diep terwijl ik daar op een poef zit te wachten, terwijl mijn vriendin rond probeert te wandelen in haar slagaderafknellende jeans. Daar zit ik dan. Compleet voor schut eigenlijk. Hagelwit casual T-shirt met een vlotte spijkerbroek en Nike Air Jerusalem aan mijn voeten.
“Ik ben klaar hoor.”
“Zucht.”

Ik loop nooit in Levi’s, Gucci of Armani. Althans, ik heb mijzelf er nooit op kunnen betrappen. Ik ben geen David Beckham –‘kijk mij eens metroseksueel zijn’- geen Karl Lagerfeld met een uitgebreid arsenaal designpakken á negenhonderd euro per stuk. Ik ben geen gefortuneerde rijkeluiszoon met een kledingkast als een garagebox vol eenmalig gedragen kleding, potentieel weldoener van die ‘geef kleding aan de Derde Wereld-landen’- stortbakken. Ik ben geen homoseksuele man, die zich soigneert in krankzinnig en epilepsie opwekkend roze nep-LaCoste-polo’s. Ik zou mezelf meer een retroseksueel kunnen noemen.

Hoi aarde. Ik weet dat ik nu heel lomp overkom. Ik ben die oom die boeren en ruften laat op dat ene exclusieve feestje waar ik niet ben uitgenodigd en toch maar gewoon even binnenkomt met een sixpack bier . Verdomd bot, besef ik eigenlijk, nu ik al een heel stuk geschreven heb. Ik zal mezelf even voorstellen. Ik ben Bram, hier op het eeuwig drukke Fok! beter bekend onder het alias Sigmund666.
*Hoi Sigmund666*

Ik geef toe dat het niet makkelijk was een debuutcolumn te schrijven, maar gaandeweg leert men is een regelmatig gebruikte cliché-uitspraak waar ik me voor deze ene keer aan vast wil klampen. Ik ben onpartijdig, aanbid dus geen enkele console diehard. Ik ben van mening dat juist door dat feit leuke columns en discussies kunnen ontstaan.

Hoe het ook zij; Ik ben ook iemand die zich meer bezig houdt met het spelen van games. En hoewel ik dan misschien niet zo gewaagd ben aan het idee van modedeskundige trendspotter/zetter, krijg ik zo hier en daar wel eens het bijna idiote en autistische idee dat sommige kleding wel iets leuker kan. Ik speel misschien te vaak games die ingesteld zijn op een sombere, duistere of misschien wel eens mystieke setting. Omgevingen die je meteen angst inboezemen of juist levels waarin je donkere steegjes bezoekt waar je in het echte leven liever met tien man lijfwachten doorheen zou lopen als een steegbeminnende Geert Wilders. En natuurlijk; bij zoveel duisterheid hoort ook spannende/mystieke kleding. Lange jassen, laarzen, eventueel zo hier en daar een hoodie op om de lading te dekken. Maar goed: Waarom niet vrolijker/ fleuriger/hipper? Waarom zouden Marcus Foenix en zijn team bijv. geen Locust kunnen bevechten in Hawaïhemden met een bermuda aan? Of Sam Fisher die terroristen, machtsgeile presidenten en hackers sloopt die een mohawk heeft als een blanke Mr T. [In dit geval zou I pity the fool niet misstaan als one-liner]
Duke Nukem met een enorm horecagezwel in een roze polo als een volwaardig lid van Bearforce1. Link in een Greenpeace T-shirt met een rafelige spijkerbroek en teenslippers. Waarom niet? Volgens mij zijn we gewend aan settings. Is het spel duister, dan loopt iedereen er bij als op de begrafenis van oom Piet. Is het een vrolijk spel, dan heeft iedereen opeens fleurige, zweverige kleding aan.

Ik vraag het me serieus af. Het zijn vaak die kleine details die misschien beter kunnen, of die kleine grapjes die een actie, level of scène net iets meer voorzien van een stukje hilariteit. Soms vraag ik me wel eens af hoeveel zin het soms heeft dat de meest wazige outfits in-game unlockable zijn. Waarom zou je in een korte broek rond willen rennen als je tien keer een spel uit moet spelen? Ik stel me altijd mensen voor die in een halfdonkere kamer al vier dagen geen zonlicht hebben gezien om dat ene ultiem moeilijk te krijgen item te bemachtigen, en na al die verrichte arbeid, liters Redbull en ander goedkope imitatie diabeticidrankjes hun bed opzoeken, in een diepe slaap belanden en mompelen:
“Eindelijk heeft mijn character dan toch die ene zeldzame sjaal te pakken. Dat past goed bij die blauwe cape of dat ene gevonden paarse gewaad!” Ik vraag me af of zulke mensen echt bestaan die daadwerkelijk zo ver gaan als de beschreven situatie, of dat ik het figuurlijke topje van de ijsberg net heb geraakt?

Go on and spit it out!