Verrijking van fantasie of aanzetting tot geweld?
Het is een warme namiddag. De lente is begonnen en ik maak daar dan ook gretig gebruik van. Ik trek mijn schoenen aan, zet mijn zonnebril op, bonjour de achterdeur open en stap naar buiten. Ik ben niet de enige die dit idee tot uitvoering brengt. Spelende kinderen, blije overgrootouders, mooie dames; ze zijn er allemaal. Helaas zijn ook de asociale sjonnies naar buiten gestapt. Kereltjes die denken dat ze de baas zijn op de stoep, totdat ze in aanraking komen met Nebo. Het duurde niet lang of ik liep zo’n kereltje tegemoet. Zelfverzekerd als hij was draaide hij zijn schouders niet om elkaar normaal te passeren. Ik deed dit maar een beetje in de wetenschap dat het waarschijnlijk niet genoeg zou zijn. Op het laatste moment zet hij zijn schouder met kracht naar voren om nog even zijn macht te tonen. Jammer voor hem had ik zojuist MadWorld gespeeld…
Begrijp me niet verkeerd. Games zetten bij mij absoluut niet aan tot geweld. Wat games wel doen is het verbreden van mijn fantasie over gewelddadige praktijken. Ik zou deze jongeman dus niet letterlijk binnenstebuiten keren. Op het moment dat hij begint te vloeken nadat ik hem uiterst netjes vroeg om normaal te doen, beginnen de tandwieltjes in mijn hoofd te draaien. Ik trek een paal met verkeersbord uit de grond en beuk deze met een krachtige stoot tegen zijn slaap. Vanwege de scherpe punt schiet de paal door en is de jongeman voorzien van een bijzondere piercing. De wereld om mij heen is nu weergegeven in de kleuren zwart, wit en rood. Na de korte razernij krijgt de wereld haar kleur terug en staat de jongeman mij gewoon boos aan te kijken. ‘Kankerlijer!’ roept hij en hij draait zich weer om. ‘Echt? O sorry, dat wist ik niet! En ik altijd maar zeiken over een verkoudheidje. Sterkte kerel!’ roep ik terug.
Daar blijft het dan eigenlijk wel bij. Ik denk niet dat games aan zetten tot geweld, maar tot een verrijking van de fantasie. Mensen die dan vervolgens rare streken uithalen, leven hun fantasie na. Dat deze dan volzit met elementen uit een game is een tweede. Het kon net zo goed een film of een vrij onschuldig kinderboek zijn die de fantasie heeft verrijkt. Gewelddadige games zijn denk ik dus niet zozeer activatoren voor geweld. Zolang het dus bij een fantasie blijft, is het gewoon vermakelijk. Ik denk echter wel dat iemand met een verrijkte fantasie vatbaarder is voor een uit de hand lopende situatie. Nu we dit stukje psychologie achter de rug hebben, kunnen we weer terug naar de situatie die ik op straat meemaak.
Inmiddels heeft de jongen zich weer omgedraaid maar hij bedenkt zich en loopt toch maar weg. Mijn wereld is weer even gehuld in drie kleuren terwijl ik mijn voet met een behoorlijke snelheid in zijn poeperd plaats. Of zag ik nu toch alle kleuren?
