Doe mij maar gewoon singleplayer!
Vroeger, toen Rossdale nog gewoon een klein mannetje was en achter zijn o zo gave 286 kroop speelde hij uren en uren achter elkaar hetzelfde simpele spelletje. Met zuivere finesse werd er voor gezorgd dat het door mij te besturen blokje pixels altijd beter was dan de door de PC bestuurde pixelmassa. Frustraties kwamen alleen voor wanneer je eens in een adventure vast liep of een PC-tegenstander echt te moeilijk werd. Een beetje oefenen of zoeken en je kwam al snel weer verder. Van 13-jarige grofgebekte met McDonalds volgevreten Amerikaanse schreeuwkoters hadden we toen nog geen last.
Alhoewel in de ontwikkeling van de gamesmarkt in den beginnen altijd de nadruk op een singleplayer heeft gelegen is dit de laatste paar jaren steeds meer richting multiplayer geschoven. Er zijn reeds talloze games op de markt waarbij het zelfs volledig draait om multiplayer en waarbij een toffe singleplayer totaal is weggelaten. Ik kan zeker genieten van een potje knallen met vrienden of onbekenden, maar ik mis het verhaal. Ik mis de passie en de diepgang.
Mens tegen machine, uit frustratie hard op de knoppen van je controller of op de toetsen van je keyboard rammen omdat je character dan toch echt harder zou moeten slaan en sneller zou moeten schieten. Eén-op-één, levels hard doorrammen om zo snel mogelijk het volgende level te halen omdat je wilt weten hoe het verhaal afloopt. Gáááááán, *pling* \"Congratulations, you have finished the single-player campaign\". Hopla! Een tevreden grijns springt op het gezicht, die binnen een seconde alweer verdwijnt. Ik trek één van mijn wenkbrauwen op... \"nu al?\"
Dan word je als speler al snel verplicht om aan de multiplayer te beginnen, niet dat dit een straf is maar het is toch anders. Hoewel je vaak in dezelfde landschappen rondrent, aangezien deze vrijwel altijd rechtstreeks uit de singleplayer worden geplukt, word je snel afgemaakt door campers, cheaters, bug-abusers, glitchers en noem ze maar op. Hoewel ontwikkelaars dit zoveel mogelijk proberen tegen te gaan zal dit altijd een gigantische frustratiebron voor me zijn. Al snel concentreer ik me niet meer op het spel zelf, maar op de irritantste mensen in de game en ga deze zoveel mogelijk proberen terug te zieken. Waarna zij dus nog gefrustreerder worden en daarna nog irritanter zijn, door te schelden en te schreeuwen door hun headsets.
Het verbaast me gewoon dat er tegenwoordig standaard een mute-functie in games wordt ingebouwd om dit tegen te gaan. Ik wil helemaal niemand muten, ik wil dat die randdebielen gewoon hun bek dichthouden...
Uit pure ergernis stop ik dan maar met de multiplayer en start ik de volgende game op om weer rustig en relaxt aan een singleplayercampaign te beginnen.
Ik wil alleen gefrustreerd raken door moeilijke puzzels, of door die ene eindbaas die telkens weer net aan de dood ontsnapt, niet omdat een irritant pubertje telkens keihard Britney Spears begint te zingen in een lobby tijdens het matchmaken.
Ik wil lange singleplayers met multiplayers die gemaakt zijn om het spelgenot nóg langer te laten duren. Niet een afgeraffelde korte game met een toffe multiplayer die binnen no-time wordt verziekt door andere mensen.
