Vernieuwing? Waar?!
Jaren geleden, toen de gamesindustrie nog jong was, zagen we regelmatig games die iets écht nieuws deden. Games als Elite deden dingen die nog nooit eerder waren gedaan in het toen nog jonge medium. Sindsdien is de vernieuwing echter minder en minder geworden. Velen zullen het excuus gebruiken van dat alles al eens gedaan is tegenwoordig, en vroeger was er nog ruimte vrij. Maar hoe kan dan bijvoorbeeld de filmindustrie nog altijd vernieuwende producten uitbrengen na een meer dan honderdjarig bestaan? Is daar dan zoveel meer mogelijk dan in de gamesindustrie? Nee, natuurlijk niet, eerder het omgekeerde, maar gebruik maken van de mogelijkheden tot vernieuwing doet men allerminst. In plaats van met iets nieuws op de proppen te komen kiest men liever om een oud concept te nemen, er een paar nieuwe features aan te plakken, het in een nieuw jasje te hullen en het weer voor 60 euro in de winkels te plaatsen. Het ergste hieraan is nog dat wij als pers regelmatig dit soort games onthalen als enorm vernieuwend. Maar dat zijn ze toch echt niet. Natuurlijk, het is leuk dat je nu twee wapens onafhankelijk van elkaar tegelijk kunt gebruiken in een first person shooter, veel veranderen aan je ervaring doet het echter niet.
En nu hoor ik de hordes Nintendo-fanboys al roepen dat hun o zo geliefde bikkelharde miljardenonderneming wel vernieuwt en als enige in de industrie het beste voor heeft met de gamers. Maar ondanks dat ik niet geloof dat Nintendo handelt in het belang van iets anders dan winstbejag en het belang van de aandeelhouders vernieuwt Nintendo wel degelijk. Natuurlijk, de zoveelste delen in de Mario Party of Mario Kart series zijn net zo origineel als het achttiende deel in een serie pornofilms. Nintendo produceert daarnaast echter een aantal jaren af en toe iets dat origineel is. Zo zagen we games als Brain Training en Wii Sports, die beide uiterst goed ontvangen werden. En ook het op de vorige E3 geïntroduceerde Wii Music doet iets dat nog nooit eerder gedaan is in deze industrie.
Ik hoor de aanhang van die andere miljarden corporaties al zeggen dat Wii Sports dezelfde meuk is met een andere besturing. Zelfs ik riep voor de release van de Wii dit. Maar ik had ongelijk. Je ervaring verschilt wel degelijk, een potje Wii Sports tennis zal nooit lijken op het spelen van bijvoorbeeld Rockstar Presents: Table Tennis op de Xbox 360. En natuurlijk spreken concepten als Brain Training en Wii Music voor zichzelf qua originaliteit. Er is een reden dat deze games nieuwe markten aanboren, het spelaanbod dat er al was sprak de mensen gewoon niet aan. Deze games doen iets radicaal anders, en mensen die geen interesse hebben in het spelen van de zoveelste “moordsimulator” zullen wellicht wel een Wii oppikken om met Wii Music aan de slag te gaan.
Maar weet je, net zoals games als Wii Music en Wii Sports hele nieuwe doelgroepen aanspreken, spreken ze mij absoluut niet aan. Ik besef dat vernieuwing om het vernieuwen helemaal niet is wat ik wil. Ik speel liever een point & click adventure die identieke gameplay kent aan genre-voorgangers van tien jaar geleden, maar die een interessante en boeiende ervaring biedt, dan dat ik mijn hersenleeftijd omlaag probeer te krijgen. Ik verhinder liever terroristische complotten om New York op te blazen dan dat ik mijn perfecte evenwicht weet te vinden.
Wellicht zou deze column daarom “Originaliteit? Waarom?!” moeten heten. De beproefde concepten die al jaren succesvol zijn in de gamesindustrie zijn precies datgene dat mij naar gaming lokte. Sterke vernieuwing kan best leuk zijn, maar dat is het vaak genoeg niet. Ik zie dan liever dat men eindelijk eens met een ijzersterk verhaal op de proppen komt voor een game, maar dat is iets voor een volgende column. Vooralsnog ben ik gewoon helemaal tevreden. Ik kan uitkijken naar wat voor mij één van de leukste najaren wat betreft gaming wordt, en daarvoor is amper vernieuwing nodig.
