Dag lieve console...

Ooit in een ver verleden voelde ik me helemaal THE MAN met m'n superdeluxe Megadrive console. Altered Beast erbij, wat wil een mens nog meer? PC's keek ik op neer, die grote pauperbakken kwamen nog niet eens in de buurt van de prestaties van mijn kleine zwarte machientje. Alleen de grote arcade machines waren geen partij voor mij. Na een paar pieken kwijtgeraakt te zijn bij de snackbar, die altijd wel zo'n nette kast hadden staan, voelde het weer een beetje suf om achter die Megadrive plaats te nemen.

Arcades waren dan vroeger ook de plaatsen waar nieuwe technieken uitgetest werden, de hardware daar was het neusje van de zalm (en helaas ook schrikbarend duur). Indirect was dit ook goed nieuws voor ons als simpele console- en pc gamers. Techniek uit de arcade sijpelde vanzelf wel weer door richting console en pc, zij het in iets afgezwakte vorm en een paar jaar later. Bekendste voorbeelden zijn de Sega consoles; de Saturn en de Dreamcast zijn niks meer of minder dan arcade printplaten met wat minder geheugen en een leuk plastic doosje erom heen.

Bijkomend voordeel hiervan was natuurlijk wel dat het porten van games van arcades naar home consoles een stuk sneller en eenvoudiger ging. Mede daarom zie je nu af en toe bijvoorbeeld nog wel een Dreamcast spelletje uitkomen zoals Border Down, Ikaruga of Radilgy. Deze games hebben zich al lang en breed terugverdiend in de Japanse arcades op de Naomi, de grote arcade-broer van de Dreamcast. Wat maakt het dan nog uit om er even een port voor de Japanse markt uit te persen?

Met de komst van de PlayStation veranderde dit alles een beetje. Nog steeds voelde ik me THE MAN met mijn kleine grijze Sony-doos. PC's keek ik nog steeds op neer, maar ook arcades leken opeens niet zo geweldig meer. Bedrijven als Taito en Namco, geen kleine jongens in de arcades, gebruikten zelfs PlayStation hardware (natuurlijk wel zwaar gepimpt met wat meer geheugen etc.) voor hun arcade machines. Sindsdien is er eigenlijk weinig meer veranderd; ook de PS2 is in veel versies terug te vinden in de arcades.

Een aantal jaren verder inmiddels; 2005. Mooie tijden: de Xbox360 is net uit en de volgende generatie hardware van Nintendo en Sony komt ook al in zicht. Ik voel me nog steeds THE MAN als ik met Microsofts grote, zware, witte doos over straat loop, maar eenmaal thuis gekomen wordt dat toch wat minder. Arcades kijk ik vandaag de dag nog steeds op neer; afgezien van wat leuke gadgets kunnen die qua brute kracht eigenlijk amper nog tippen aan mijn mooie witte Microsoft-doos.

Wat er dan wel veranderd is? De PC lijkt ineens niet meer zo'n paupermachine. Waar ik vroeger bij een console-launch games als Ridge Racer speelde, games waar de PC niet aan kan tippen, heb ik nu het gevoel alsof ik met een barebone onder de TV zit. Compleet met harde schijf en al. Verder speel ik PC spellen op het beste ding, die ook nog eens niet veel beter of spectaculairder draaien dan op de PC. Need for Speed, Call of Duty? Naahhh, been there done that.

De grote underdog lijkt nu heer en meester. De high-tech arcade games van vandaag zoals de nieuwe Afterburner, Virtua Tennis en House of the Dead 4 worden ontwikkeld op een systeem dat in feite niet meer is dan een PC. Namco en Taito voeren het geheel nog verder door, door een Counter-Strike en Half-Life 2 arcade machine uit te brengen.

Ik vraag me af hoe ver de ontwikkelingen over tien jaar zijn. Heeft het nog zin om een aparte console te ontwikkelen als er op PC-gebied al zoveel techniek voorhanden is? Techniek die tegenwoordig zo snel gaat dat een gloednieuw gelaunchte console er eigenlijk al lang niet meer zo super uitziet als hij zou moeten. Als al die tijd en moeite gestoken wordt in het ontwikkelen van nieuwe software, wat voor superspellen kunnen we dan niet tegemoet zien? Ik zou het wel weten...

Goodbye my dear little console. I, for one, welcome our new PC overlords.