Niet leuk, maar best aardig
Grappig genoeg schijnen de verschillende gamesmagazines en gamessites je een antwoord te geven op die vraag. De scoremeters met geluid, graphics, gameplay, replay zijn ingeburgerd te noemen. In eerste instantie lijkt er met die variabelen dan ook niks mis. Want goede graphics zijn mooi meegenomen, surround sound waarbij je de kogels om je oren hoort vliegen is ook wel vet en een gameplay die fantastisch is uitgewerkt is broodnodig. En toch kunnen al die factoren, die samen de indruk geven een érg leuke game te vormen, niet voorkomen dat er mensen zijn die er niks aan vinden.
Ten eerste wordt vaak vergeten dat het beschrijven van gamevariabelen een subjectieve job is. Verschillende mensen houden van verschillende dingen. Zo kan jij de graphics van een spel prachtig vinden, terwijl het mij niets doet. Zo ook de gameplay. Ik kan me een discussie herinneren die ik met iemand had over de game Timesplitters 3. Een first person shooter, waarin je niet kan springen. Dat viel mij gameplaymatig zeer hard tegen. Zo hard dat ik de game niet echt leuk vond. Iemand anders maakte duidelijk daar helemaal geen problemen mee te hebben. Zo zie je maar.
Om het ingewikkelder te maken; niet iedereen vindt die gamevariabelen even belangrijk. De eeuwige discussies tussen graphicshoeren en gameplaywatjes in de forums zijn daar een prachtig voorbeeld van. En dan moet je je ook nog eens voorstellen dat die persoonlijke opvatting, over wat wel en niet belangrijk is, per game verschilt. Laat staan dat er veel en veel meer variabelen bestaan dan degenen die hierboven staan genoemd. Kleine sfeermomenten, dialogen tussen characters, de attitude van de hoofdpersoon, noem maar op. Oneindig veel variabelen zullen er vast niet zijn, maar dat het er erg, erg veel zijn valt niet te ontkennen.
Dat iedere persoon anders is, dat blijkt wel. Maar is de omgeving waarin een persoon verkeert niet heel erg van invloed op wat hij of zij leuk vindt? Tuurlijk wel! Ik ben pas geïnteresseerd geraakt in racegames toen ik bezig was met mijn rijbewijs, om een toepasselijk voorbeeld te noemen. En Mariokart vond ik in de Nintendo64 tijden ook fenomenaal, maar wel alleen met vier man en een krat bier ernaast. Schijnbaar zijn er dus, naast gamevariabelen, een persoonlijke opvatting over die gamevariabelen en de waarde daarvan, ook nog randvoorwaarden en een persoonlijke situatie die van belang kunnen zijn bij het wel of niet leuk vinden van een game.
Concluderend? Het wel of niet leuk vinden van een game is een heel delicaat en uniek samenspel tussen alle gamevariabelen in de game en de betekenis en score die jij daaraan hecht. Een bepaalde situatie of bepaalde randvoorwaarden kunnen die betekenis en score verlagen of verhogen, en daarmee een game leuker, of juist minder leuk maken. Klinkt logisch, nietwaar? Toch werkt het in de echte wereld niet zo. De mens is geneigd te categoriseren, en waarschijnlijk terecht. Stel je voor hoe complex allerlei situaties zouden worden! Dus, beste lezers, er is niks mis met scoremeters voor graphics, of voor geluid. Maar soms, heel soms, is het goed om er bij stil te staan dat de werkelijkheid wat complexer is.
