Beveiliging, belachelijk of benodigd?

am2

Na maanden wachten en kwijlen over de previews en screenshots is het dan eindelijk zo ver. Ik ren naar de winkel om SUPERFPS 4.0 te halen, DE hit van dit jaar.

Na me te legitimeren, omdat de aardige juffrouw achter de kassa zeker wil weten dat ik toch echt wel ouder dan 18 ben, krijg ik dan eindelijk de felbegeerde doos in handen. Yes! Ik sprint weer terug naar huis en open de doos, waarna het genot van het installeren kan beginnen. Na het opgeven van m'n sofinummer, ip-adres en serienummers van mijn hardware en deze door te sturen naar de publisher krijg ik een unieke code die ik kan gebruiken om het spel activeren. Daarna nog even registreren met m'n email adres waar ik een iris-scan en vingerafdruk aan gekoppeld heb en het feest kan beginnen. Spelen maar! Wat? Oh nee, toch nog even rebooten omdat er nog wat tooltjes geïnstalleerd blijken te zijn...

Bovenstaande is natuurlijk compleet uit de duim gezogen, maar het is wel een extreem voorbeeld van hoe het er in de toekomst aan toe zou kunnen gaan. Hoe irritant het soms ook kan zijn, kopieerbeveiligingen zijn jammer genoeg gewoon noodzakelijk.

Kopieerbeveiligingen zijn ook niet iets van de laatste jaren. Al zo rond de tijd van de Commodore 64 werd duidelijk dat een kopie van een game toch wel erg makkelijk te maken was. Het gevolg? Games werden aan de lopende band gekopieerd en lege floppydisks waren niet meer aan te slepen. Ontwikkelaars (toen nog meestal een team van een handje vol mensen) waren natuurlijk ook niet gek, en er werden manieren bedacht om het kopiëren onmogelijk te maken.

Veelgebruikte methodes waren het uitvragen van informatie uit de handleiding (typ woord X van bladzijde Y), en het aanbrengen van beschadigingen op bepaalde plaatsen op de diskettes zodat aan de hand daarvan gecontroleerd kon worden of de originele floppydisk wel gebruikt werd. Dit alles veroorzaakte al snel weer een compleet nieuwe tak van sport: wie sloopt de beveiliging er het snelst weer af? Wat dat betreft is er in al die jaren ook weinig veranderd; het beveiligen en het slopen gaan beiden vrolijk door.

Iets dat wel veel is veranderd, is het soort beveiliging. In het begin werden redelijk simpele trucjes toegepast, later werd het allemaal wat ingewikkelder. En dan niet alleen ingewikkelder voor de mensen die deze beveiliging er uit willen slopen helaas, maar ook voor de brave borst die zijn games gewoon koopt. Als ik naar een LAN ga moet ik tegenwoordig een hele bak met CDs en DVDs meeslepen. Niet omdat ik die CDs of DVDs op zich nodig heb, de games zelf staan immers toch een paar gig schijfruimte per stuk weg te vreten. Nee, omdat er toch nog even gecontroleerd moet worden of ik wel de rechtmatige eigenaar ben. En dan mag ik nog in m'n handjes klappen dat ik geen serienummers uit m'n kop hoef te leren.

Goed, na een tijd lang die bak met spellen mee te slepen weet je eigenlijk niet beter meer en leer je er wel mee leven. Helaas staat de tijd niet stil en inmiddels hebben we met de komst van Halflife 2 kennis kunnen maken met de volgende stap van beveiliging. Het serienummer en de DVD meeslepen is niet meer genoeg, er wordt ook gevraagd of ik even zo vriendelijk wil zijn om online toestemming te vragen voor ik met het installeren mag beginnen.

Voorlopig zullen de vingerafdrukken nog niet nodig zijn en kan je ook je sofi nummer nog wel even voor je houden, maar we zijn alweer een stapje dichterbij in de richting van de in het begin geschetste situatie. Ik hoop dat het mogelijk blijft dat een bedrijf gewoon de inkomsten krijgt waar het recht op heeft, en dat de gamer tegelijkertijd gewoon lekker kan doen wat ie wil: gamen zonder al te veel gezeik. Helaas lijkt het erop dat deze twee dingen niet goed samen gaan en dat er toch strengere maatregelen nodig zijn. Welke dat zijn zullen we vanzelf wel zien, ik vrees alleen dat het er allemaal niet veel makkelijker op zal worden...