Budget Rapper
"That's how we do, G rida! Ya heard." Hij moet nog steeds grinniken als hij er weer aan terug denkt. Hoe kreeg hij in godsnaam zo'n idiote tekst uit zijn smoel? Die malle jochies van de ontwikkelstudio ook. Terwijl zijn hij zijn bladgouden tanden bloot lacht zoekt hij naar zijn sigaren. Nadat hij zijn eerste voorzichtige hijs heeft genomen, volgt een hevige hoestbui. De tranen springen in zijn ogen. Binnenkort is het afgelopen met die goedkope troep, dan rookt hij alleen maar Cubanen. Het is maar een kwestie van tijd. Eerst moet zijn game nog een hit worden, maar dat kan toch geen probleem zijn toch?
Hell no! Gangstarappers zijn hartstikke hip. Dat weet toch iedereen. Hij is misschien nog niet zo bekend, maar hey dat maakt toch niet uit? Je eigen game is gewoon een statement. Keeping it real voor de fans, "ya heard." Hij lacht, "ya heard" wie verzint dat nu? Dat kan alleen een blanke nerd bedenken die door zijn ouders in een kelder gevangen wordt gehouden. Die bleke jongens van de ontwikkelstudio waren zo grappig. Ze bedoelden het goed, maar kom op. Niemand in da hood zegt 'ya heard', 'G rida' en 'holla'. Dat is zó Vanilla Ice!
Plotseling krijgt hij het enorm benauwd. Hoe kan hij nu nog het respect krijgen dat hij zo felbegeert? Wie neemt hem nog serieus nu hij zulke rare teksten uitkraamt? Zijn homies zullen hem dissen! Het angstzweet breekt hem uit. Dan verandert zijn angst in woede. Die grote, Franse gamesstudio heeft hem gebitchslapped! De hufters! Woedend graait hij in zijn broek net zo lang tot hij op kniehoogte zijn mobiele telefoon vindt. Nadat hij het gewenste nummer heeft ingetoetst valt hij direct uit tegen de receptioniste. "Geef me nu meteen het nummer van de studio!" brult hij. "G rida," voegt hij er spottend aan toe. "Zeg het maar," bromt een kille afgemeten stem aan de andere kant van de lijn. De rapper zet zich schrap, klaar om verbaal toe te slaan...
"Eh...h..hallo met mij". Ik..eh...wil je bedanken voor de game," mompelt hij verlegen. "Oh, hallo ben jij het," klinkt het afwezig. "Dus je bent blij met het spel? Gelukkig maar. Ik weet hoe moeilijk het is voor rappers om hun geloofwaardigheid te behouden. Respect enzo toch? Haha maar goed wat kan ik voor je doen?...G ridaah! Woehahahaha" De rapper doet zijn uiterste best om zijn gekromde tenen in de plooi te houden. Dit heeft hij niet verwacht.
"Ik...eh...wilde vragen hoe het met de verkoop ging," zegt hij. "Oh en ik wilde de groetjes doen aan de jongens van de crew." Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. Dan hoort hij de zakenbobo zijn keel schrapen. "De verkoop gaat, laten we zeggen, gezien de omstandigheden prima. Urban is hip en wat hip is verdient. Maar goed, jij hebt je 1000 dollar al ontvangen toch? Of moet ik de cheque nog posten?" De kilte overvalt hem. "Nee meneer, die heb ik al ontvangen. Hartelijk bedankt nog daarvoor." Hij hoort een zucht. "Mooi zo, daag!" Haastig beantwoort hij de bobo. "Daag menee..". Te laat, zijn gesprekspartner heeft de hoorn al op de haak gegooid. Fok! it.
Dan maar geen respect. Geld is belangrijker. Laat die benjamins maar komen! Dan hoort hij een harde plof op de deurmat. Langzaam sleept hij zijn zwaarlijvige lichaam naar zijn voordeur. Hey een pakje van de gamesstudio. Hij sjokt naar zijn stoel en scheurt het pakketje open. De game. "'Rijd of sterf'. Tjezus wat een cheesy titel! Stupid kids," mompelt hij. Maar goed als het spel leuk is, waarom niet? Na 15 minuten ligt zijn controller in de hoek. In vier stukken gebroken. Wat een flop. Dan dwaalt zijn blik af naar de cover van het spel. Een felrood stickertje glimt hem tegemoet. 30 euro staat er op. "What the F..." Dan beseft hij het.
Met weemoed denkt hij terug aan de tijd waarin hij vol trots het spel mocht promoten waarbij hij geflankeerd werd door meiden die net zo echt waren als een plastic appel. Dat waren nog eens tijden! Wist hij veel dat het bijbehorende spel niets meer was dan een goedkope poging in in te cashen op een populair jongerenfenomeen.
Hoe hij het ook wendt of keert, hij blijft een rapper uit de B-categorie. En die verdienen een budgetgame. En goedkope sigaren uit de schappen van een niet nader te noemen grootgrutter. Omdat hij niet bekend was met de showbiz konden de mannen van de gamesstudio hem gemakkelijk kneden. En voor nog weinig geld ook. Hij had toch meer moeten vragen. Hij voelt zich vies. Dan flitst er opeens een woord door zijn hoofd. "G ridaah!" Het klinkt ineens een stuk minder grappig.
