“Nu stop ik écht!” (11)
De vorige aflevering lees je hier.
“Mam, je krijgt de hartelijke groeten van Til,” zegt Jos, terwijl hij een handje geraspte kaas in zijn mond steekt. “Blijf nou af,” zegt Pien, “die kaas is voor over de macaroni. Maar hoezo, de groeten van Til? Kwam je haar tegen of zo?” Ze vult een pan met water en zet deze op het gasfornuis. “Nee, ze was net online, op hyves.” Pien kijkt verbaasd. “Is ze een hyvesvriendin van jou? Dat wist ik helemaal niet!” Jos knikt. “Ook van Koen hoor, na de vakantie al. Maar je krijgt dus de groeten.” Jos wil de keuken alweer uit lopen, maar Pien houdt hem tegen. “Wacht nou even, wat zei ze allemaal dan?” Jos haalt z’n schouders op. “Nou, gewoon…”
“Wat nou ‘gewoon’, vroeg ze nog meer, of was dat het?” Jos zucht. “Waarom wil je dat allemaal precies weten? Weet ik veel, ze vroeg of het wel goed met je gaat, want ze heeft je al zo’n poos niet meer gezien of gesproken, en ze krijgt je ook niet te pakken. Dus dat vroeg ze.” “En wat heb jij geantwoord?” wil Pien nieuwsgierig weten. Jos draait met zijn ogen. “Alleen dat nog, dan is het klaar,” glimlacht Pien. “Ik heb gewoon de waarheid gezegd. Dat ik denk dat je niet meer met haar omgaat omdat je niet meer drinkt. En als zij in de buurt is, dan wordt dat extra moeilijk voor je.” Hij doet weer een graai naar de kaas maar Pien ziet het niet eens. Ze kijkt haar oudste zoon met grote ogen aan en weet niet of ze nou boos moet worden of niet. “Jos! Heb je dat echt geantwoord? Weet je hoe bot dat is, en bovendien: hoe kóm je daar nou bij?”
“Het is toch zo,” zegt Jos laconiek. “dat kan toch iedereen bedenken. En Til was helemaal niet boos hoor, ze vond het knap van je, en ze kon het zich goed voorstellen dat je nu ver bij drankorgels zoals zij vandaan bleef.” “O Jos, ik vind dit wel heel erg hoor! Ik denk dat ze wel beledigd is, en dat ze dat cynisch bedoelde. Ik ga haar gelijk bellen vanavond!”
“Doe maar,” zegt Jos en het lijkt of hij nog iets wil zeggen, maar hij slikt het in. “Ja, zeg het maar,” moedigt Pien hem aan. “Als je maar niet weer gaat drinken, als je met haar afspreekt,” zegt hij dan, een beetje angstig. Pien geeft haar zoon een zoen. “Gatver!” roept hij, en veegt met een overdreven gebaar over zijn wang. “Jij hebt voor mij eigenlijk de kastanjes uit het vuur gehaald. Ik zal Til vanavond uitleggen, dat ik haar inderdaad heb ontweken uit angst dat ik in gezelschap met haar weer voor de bijl ga. Maar als ze weet dat ik niet meer drink, dan maakt het alles meteen een stuk makkelijker. Zo, en nu mijn keuken uit jij, er blijft geen kaas meer over op die manier!”
’s Avonds als de jongens met hun huiswerk bezig zijn, belt Pien Til op. Til is hartelijk als altijd en laat niets blijken van teleurstelling over het verminderde contact. Toch besluit Pien om het uit te leggen aan Til. Ze stuit daarbij totaal niet op weerstand, integendeel, Til is vol bewondering en wil ook helpen om Pien op de goede weg te houden.
“Maar niet door weg te blijven hoor! Als het voor jou moeilijk is dat ik wél drink, nou, dan láát ik dat toch op de avonden die ik met jou doorbreng? Geen probleem hoor!”
Eigenlijk is Til wel een heel aardige meid, en verdient ze het niet om door Pien in de steek te worden gelaten. Ze praten gezellig over van alles en nog wat. Over de kinderen, het weer, hun werk. Dan vraagt Til aan Pien: “Zou je er wat voor voelen om volgend weekend met me mee te gaan? Mijn zus en ik hebben een huisje gehuurd voor dat weekend, maar nu is mijn zus plotseling verhinderd, en ik heb geen zin om alleen te gaan. Mijn kinderen voelen zich te groot voor een bungalowpark, maar wij zullen ons prima kunnen vermaken in zo’n huisje. Toch? En zit maar niet in over de financiën, alles is toch al betaald.”
Pien moet er even over nadenken, maar het idee is wel heel aanlokkelijk. De jongens zijn dan toch bij Rob, de maandag is al haar vrije dag, dus dan hoeft ze alleen maar vrijdag vrij te nemen. Ze reageert dan ook enthousiast. Als ze de plannen nog eens goed hebben doorgesproken hangt Pien met een tevreden gevoel op.
De week daarna is Pien druk met voorbereiden. Ze moet nog een badpak hebben, ze gaat even langs Jolanda, haar andere vriendin, om even bij te kletsen, maar ook om wat boeken te lenen uit de riant gevulde boekenkast, ze wil haar huis opgeruimd achterlaten, en tenslotte wil ze ook een leuk cadeau voor Til. Uiteindelijk besluit ze om voor Til een paar flessen rosé te kopen. Til heeft namelijk beloofd om dit weekend óók niet te drinken uit solidariteit met Pien, maar dat is natuurlijk te gek voor woorden. Die meid vindt het heerlijk om een weekendje weg te gaan, en daar hoort een gezellig wijntje bij. En zij, Pien, moet dan maar eens bewijzen dat ze ook ‘nee’ kan zeggen tegen alcohol als een ander wel drinkt. Weer een stapje verder! Anders zou ze bij wijze van spreken ook nooit meer naar de kroeg of een verjaardag kunnen gaan.
Als de meiden na een prettige reis in hun bungalowtje zijn aangekomen hebben ze beiden een vakantiegevoel. Wat heerlijk, om eens even uit de sleur te zijn, in een totaal andere omgeving. Na een lekker kopje koffie gaan ze eens even op verkenning uit. Er is niet zo heel veel te beleven op het park, de meeste bezoekers zijn ouders met kleine kinderen. Zij komen natuurlijk voornamelijk voor het zwembad. Pien en Til gaan heerlijk uit eten in een van de sfeervolle restaurantjes van het Parc Plaza. Ook al maakt Pien bezwaar, Til neemt ook frisdrank bij haar eten. Ze wil er niks van horen dat zij gewoon wijn mag drinken. ‘Wacht maar, tot ze mijn cadeau straks ziet,’ denkt Pien ondeugend.
Als ze weer in het huisje zijn pakken ze hun tassen uit, maken ze de bedden op en zetten de tv aan. Pien zet wat nootjes en chips op tafel die ze van huis heeft meegenomen en dan vraagt ze aan Til: “Wat wil je drinken?” Til slaakt toch onbewust een diepe zucht. “Doe maar een sapje of zo,” zegt ze dan met een dappere glimlach. Pien geeft haar een kus. “Je bent een schat. Omdat ik met je mee mocht, maar ook omdat je zo lief voor me bent. En daarom heb ik een cadeautje voor je.” Ze overhandigt Til de twee flessen rosé. Til reageert verrast maar ook blij. “Vind je het echt niet erg? O, je hebt geen idee, hoeveel zin ik heb in een rosé! Wat lief van je!”
Die avond wordt het laat, en als Pien moe in haar bed ligt is ze wel heel trots op zichzelf. Til heeft niet overdreven veel gedronken, maar Pien heeft niet één keer op het punt gestaan om ook maar één wijntje te nemen. Ze wordt met de dag sterker!
’s Zaterdags slapen de meiden uit en starten de dag met een uitgebreid ontbijt. Ze besluiten om toch maar eens een kijkje te nemen in het zwembad. Ze hebben het er ook echt naar hun zin. Het is heel anders als je niet de hele tijd op je kinderen hoeft te letten, en voor ze het weten zijn ze drie uur verder. Ze lopen over de Plaza, en daar hangt een pamflet waarop staat aangekondigd dat er vanavond een bandje komt optreden. Hartstikke leuk, daar willen ze wel naartoe. Ze hebben geen zin om weer een hele avond in het huisje te blijven.
Die avond maken de dames zich extra mooi, en onderweg zegt Pien: “Weet je Til, ik heb wel een beloning verdiend, vind ik. Ik drink al weken niks, gisteravond heb ik bewezen dat ik het heel goed in de hand heb, ik vind dat ik vanavond best een paar wijntjes mag op het terras. Wat vind jij?” Til knikt. “Helemaal mee eens. Als ik weer eens aan het lijnen ben beloon ik mezelf soms ook met een slagroomtaartje omdat ik het zo goed heb gedaan. Gewoon doen! Gezellig juist!” En ze haakt haar arm hartelijk door die van haar vriendin.
De volgende dag wordt Pien pas om twee uur ’s middags wakker met een gigantische kater. Wat is er gebeurd? Flarden van de vorige avond komen wel voorbij, maar ze kan het zich allemaal niet goed meer herinneren. Heeft ze nou op een podium staan zingen? En dansen? Of heeft ze dat gedroomd? Ze moet het aan Til vragen. Maar Til blijkt in dezelfde staat te verkeren. Een uurtje later is Til ook weer in het land der levenden. Het eerste wat ze doet is een paar pillen innemen tegen de hoofdpijn. “Wat is er toch allemaal gebeurd?” kreunt Pien. Til begint te lachen. “Jij hebt het tekort aan alcohol van de afgelopen tijd flink ingehaald! En toen dat bandje begon te spelen begon jij na een poosje verzoeknummers te brullen naar de band. Ze vonden jou wel leuk, en uiteindelijk daagden ze je uit om dan zelf die nummers maar te komen zingen op het podium, en dat heb je gedaan ook! En goed!” Til schatert het uit als ze er nog aan denkt. Pien lacht mee, maar als een boer met kiespijn. “Het was helemaal niet de bedoeling om me vol te laten lopen met drank. Ik wilde maar een paar wijntjes. Stom van me,” zegt ze zacht. “Ach meid, trek het je niet aan! We zijn een weekendje weg, en daarna ga je gewoon weer verder waar je gebleven bent.” Pien knikt. Dat is ook zo. Maar toch heeft ze het gevoel dat ze gefaald heeft.
Een week later komt Jos woedend naar beneden gerend. “Mam! Ik schaam me echt dood! Vind jij het goed, dat Til zulke filmpjes op haar hyves en op YouTube zet? Echt belachelijk!” Pien heeft geen idee waar haar zoon het over heeft. Ze start de computer op en opent haar hyves. Ze heeft een berichtje van Til. “Ik had je optreden gefilmd, je hebt hartstikke goed gezongen! Het filmpje staat ook op YouTube. Een leuke verrassing voor een geweldige vriendin! Liefs Til.” Met een gevoel van afgrijzen opent Pien het filmpje. Ja hoor, daar staat ze. Met een glas in haar ene hand, een microfoon in haar andere hand bralt ze met onvaste stem en wankel op haar benen een liedje van Anouk door de microfoon terwijl ze steeds haar hoofd tegen de schouder van de zanger aanvleit…
O Til, waarom doe je dit? Onmiddellijk belt ze Til, maar ze krijgt geen gehoor. Dan stuurt ze een berichtje met het uitdrukkelijke verzoek om die filmpjes weer weg te halen.
Jos komt de kamer weer in. Hij kijkt heel boos. “Heb je het gezien? Ik schaam me echt dood en hoop wel dat je die filmpjes weer laat verwijderen.”
Pien weet niet hoe ze moet reageren. Het was voor haarzelf in dat weekend al heftig om tot de conclusie te moeten komen dat haar verslaving heus niet zomaar een-twee-drie voorbij was, en nu dit …
En als Jos stampvoetend de kamer uitloopt draait hij zich nog even om en bijt zijn moeder toe: “Bij mij hoef je nooit meer aan te komen met de zin.” “Welke zin?” vraagt Pien. En dan geeft Jos de genadeslag: “Nu stop ik écht!”
De volgende aflevering lees je hier.
