Partij van de Armoe
Even met het Ministerie van Binnenlandse Zaken gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. Hare excellentie mevrouw ter Horst aanwezig?” De charmant klinkende secretaresse liet mij vrijmoedig weten, dat Guusje al reikhalzend op mijn telefoontje had zitten wachten, waarna ik snel met de bewindsvrouwe werd doorverbonden. Guusje kirde: “O, lieve Driek, wat heb ik naar je telefoontje verlangd. Ik wil niets liever, dan worden opgebeld door zo’n lekker ding als jij. En altijd van die geestige opmerkingen in je columns. Ik vind je echt een enige vent. Wanneer spreken we af?” Helaas moest ik de hitsige PvdA-politica teleurstellen: “Nee Guusje, vergeet het maar. Ik ben een zeer gelukkig getrouwd man. En bovendien heb ik een enorme hekel aan vrouwen die een penetrante viswalm om zich heen hebben hangen. Bah.” Met duidelijk hoorbare teleurstelling informeerde Guusje, waarom ik niet met haar wilde flirten, dus ik legde uit: “Je loopt weer eens achter de feiten aan. Uit onderzoek is gebleken, dat Nederlanders hun telefoon zelden gebruiken om te flirten met iemand anders dan hun eigen partner. Zo zie je maar weer, je dossierkennis is abominabel! Je wordt door mij écht niet geschaakt. Doe jij maar iets met torens en lopers!” Getergd vroeg Guusje, wat ik dan wél van haar wilde. Het ging toch allemaal prima? Mooie bezuinigingen bij de politie, en dat er dus belangrijke zaken door de recherche niet worden opgepakt, dat geeft niet: het is hier toch geen politiestaat? Blablabla.
Eerlijk gezegd, vond ik dat een beetje vragen naar de bekende weg. Ik had Guusje aan de tand willen voelen over het begrip ‘viswijf’. Ik werd aan mijn voornemen herinnerd, toen ik een nieuwsbericht zag over onrust die in Papendrecht is ontstaan door een mevrouw die tijdens de wilde seks de hele straat bij elkaar schreeuwde. Horen en zien vergaat je in de Talingstraat. Eerst verstond ik nog Palingstraat, maar ik had het fout. Maar goed, alle lust tot een gezellig en informatief gesprek met Guusje was mij door het onverwachte en ontluisterende begin van onze conversatie geheel ontgaan. Bah. Die Ter Horst moet wel echt heel erg wanhopig zijn, wil ze het zelfs met een bullebak van een columnist aanleggen. Maar dat viswijf moet zich natuurlijk doodschamen: als minister verdien je een enorm topsalaris, en heb je daarnaast nog een royale vaste vergoeding voor kleine uitgaven. En dan toch nog een bonnetje van € 4,40 indienen om je twee broodjes haring te declareren. Wat een armoe. Ik begrijp opeens, wat er met het geld gebeurt dat burgers betalen voor hun visakte. Hoe kan het, dat PvdA-boegbeeld Wouter Bos de bankiers op hun graaicultuur wil aanspreken, als zijn partijgenoten zich zo gedragen… Iets met links lullen en rechts zakkenvullen. Maar ja, dat soort schraperigheid bij de financiële bovenlaag is van alle tijden. Ik ken veel trambestuurders en conducteurs. Op de lijnen naar arbeiderswijken leggen de passagiers regelmatig een fooitje neer, maar op de tram naar de goudkust? Nooit!
Maar ja, die rijkdom in Amsterdam-Zuid, Blaricum en Laren begint ook wel wat te vervagen. Palm Invest. Slimme oplichters die nietsvermoedende particuliere beleggers een poot uitdraaiden. In plaats van hun inleg te investeren in bouwprojecten in Dubai, werd het geld uitgegeven aan dure auto’s, luxe villa’s, prijzige hoeren en hectoliters champagne. Natuurlijk kwam de fraude uit, en de heren worden vervolgd. Naar ik heb begrepen, hoeven ze hun berechting trouwens niet in de gevangenis af te wachten. Want het tuig maakte recentelijk zelfs nog een verboden uitstapje naar België om een kleine teen te laten amputeren. Tegen de regels. Maar daarna alsnog in voorlopige hechtenis? Niets daarvan. De heren lopen vrij rond, omdat hun berechting is uitgesteld tot begin volgend jaar. Want het is allemaal juridisch erg ingewikkeld. Eh, kan iemand mij even uitleggen, wat er precies zo ingewikkeld is? De heren halen geld op om dat voor hun klanten te beleggen in vastgoed, en in plaats daarvan gaat het op aan auto’s en hoeren. Ingewikkeld? Wat dan? Ik herhaal: wát dan? Het enige ingewikkelde is misschien het lulverhaal van oplichterszender RTL. Want die werden volkomen terecht aangesproken op het feit dat daar uitvoerig reclame werd gemaakt voor dat Palm Invest. Maar RTL-woordvoerder Onno Posthuma dacht zich daar even handig uit te lullen. Met de verklaring dat het voor RTL ondoenlijk was om de deugdelijkheid van adverteerders vooraf te testen. Wasmiddelen werden ook niet door de RTL-staf uitgeprobeerd voordat Unilever in een reclamespotje mocht vertellen dat HOMO écht veel witter wast. Schei toch uit met die lulkoek. Natuurlijk, het is lastig om vooraf te proeven of de nieuwe koekjes van Bakkerij Vermade echt heel lekker zijn. Of dat de Renault Chlamidia écht zo lekker rijdt. Maar RTL verkoopt een uur zendtijd per week aan Harry Mens. Voor veel geld. Feitelijk is dat hele Business Class dus één grote reclamespot, en is Harry Mens gewoon een adverteerder. En wanneer een adverteerder malafide blijkt te zijn, dient RTL in te grijpen. En van Harry Mens staat als een paal boven water dat ‘ie een malafide onderneming runt met dat Business Class van hem. De ene oplichter na de ander wordt onder het mom van “informatief programmaonderdeel” aan het woord gelaten. Zogenaamde vastgoedfondsen. Teakhoutbeleggingen in omgehakte bossen. Beursadviseurs die met hun praatjes koersen manipuleerden en daarmee hun zakken vulden. Oplichterstuig dat voor een paar briefjes van vijfhonderd bij Harry zijn gang mag gaan. Hoe die Harry Mens het in zijn hoofd haalt om de mensen die hem en zijn fraudeshow bekritiseren namens de gedupeerden van Palm Invest te beschuldigen van een heksenjacht? Mij is dat een raadsel. En het probleem is ook nog, dat als RTL dit soort als journalistiek vermomde oplichterijprogramma’s gewoon uitzendt, dat je het RTL-Nieuws onmogelijk nog als betrouwbare nieuwsbron kunt zien. Leuk, die Jan de Hoop voor dag en dauw, maar ze kunnen wat mij betreft beter een leuke tekenfilm van Pinokkio uitzenden. Dan zie je het tenminste duidelijk aan zijn neus dat ‘ie liegt… Nee, dat nieuws bij RTL, dat moet wel pure fantasie zijn, kan haast niet anders.
Inderdaad. Soms weet je zeker dat iets pure fantasie is. Zoals zo’n columnist die beweert dat ‘ie iedere week een belangrijk persoon opbelt. Overduidelijk ontsproten aan een op hol geslagen brein. Soms, echter, is het maar de vraag, of iets door de schrijver nou wel of niet uit zijn duim is gezogen. Mag ik een paar boektitels noemen? “Eindeloos wachten” “Het Mysterie van de Onzichtbare Conducteur” “Op vierkante wielen naar het oosten” “Inspector Meerstadt and the Missing Time Table” “Altijd maar staan” “Ronald Stevens en het nepkoffiedrama” Feit of fictie? Geen idee, maar naar ik heb begrepen zijn dit de genomineerden voor de NS-boekenprijs.
Over boeken gesproken. Voor hoeveel geld staan die allochtonen nou in de boeken? De PVV van Geert Pinda had dat aan onze integratieminister gevraagd, maar die verdomt het om die belachelijke vraag te beantwoorden. Logisch ook. Want het valt niet uit te rekenen, dat heb ik al eens eerder uitgelegd. Een voorbeeld: de PVV suggereert dat de wervingskosten van buitenlandse verpleegkundigen bij dat bedrag moeten worden opgeteld. Maar dat geld is natuurlijk uitgegeven aan het personeelstekort in ziekenhuizen. Kosten voor allochtonen? M’n reet! En wat moet je met die cijfers? Veel meer dan “Oh, wat erg” roepen kun je eigenlijk niet. Ik hoor het PVV-kamerlid Fleur Agema nog zeggen: “Het fileprobleem komt door de allochtonen, die een extra verkeersdruk opleveren” of woorden van die strekking. Ja? En? Bouwen we voortaan extra rijbanen, met daarboven een bord met de tekst “Slegs Vir Blankes” of iets in die geest? Maar toch hebben de mensen die zeggen dat bewindslieden kamervragen altijd moeten beantwoorden ook wel een punt. Een erg lastig dilemma. En of hordes ambtenaren nou aan het werk moeten worden gezet om iedere vraag van iedere in de kamer gekozen gek te beantwoorden? Dat weet ik niet. Wellicht is het een idee, om in te voeren dat mondelinge en schriftelijke kamervragen uitsluitend nog kunnen worden gesteld als ze worden gesteund door minimaal tien procent van de kamerleden.
En mag ik dan tot slot nog een vraag stellen? De directeur van de Leprastichting is vrijgesproken van seksuele intimidatie. Hij had aan de kont van een personeelslid gezeten, maar de Hoge Raad heeft geoordeeld dat dat niet als seksuele intimidatie geldt omdat die directeur geen seksuele intenties had gehad. Het was gewoon een kwestie van humor. Dat het personeelslid in kwestie dat anders had ervaren, doet daar niets aan af. De stelling dat iets pas “humor” is als het slachtoffer er ook om kan lachen, die is dus achterhaald? Zal ik als directeur van de Driek Oplopers Instituut Voor Maatschappelijke Vraagstukken dan toch maar eens wat personeel aantrekken? “Want humor is echt wel mijn ding!” Schei toch uit!
