Dooie idioten
Dat maakte de politie vandaag bekend. In de woning werd een afscheidsbrief aangetroffen waarin de ouders hun daad uitleggen. Omwonenden hadden de politie gewaarschuwd omdat zij de familie al enkele dagen niet hadden gezien, meldden Duitse media.
Misdaad bestaat in vele vormen. Sommige mensen overvallen een bank. Anderen jagen een oud omaatje de stuipen op het lijf en gaan ervandoor met haar tas. Weer een ander vermoordt een corrupte maffiabaas. Voor elk geval valt wat te zeggen. Motieven, achtergrondverhaal, bij laatstgenoemde is zelfs de vraag of zo iemand een spuitje of een lintje moet krijgen; soms zal een straf zwaar uitvallen, soms wordt-ie zelfs kwijtgescholden. Elke misdaad is er één die je van verschillende kanten kan en moet bekijken. Behalve bij kinderen.Ja, iedereen schermt altijd met 'de kinderen'. Soms word ik er moe van. Dankzij de kinderen komen goeie films pas 's avonds laat op tv en willen een paar partijen een filter op het internet. Ze janken de hele dag en zijn druk en stoten van alles om, nee, kinderen, ik heb er vaak weinig mee. Maar je blijft er wél vanaf. Als ik hoor van een Dutroux of een Fritzl begint mijn bloed te koken. De eikels die meisjes in de bossen ontvoeren, misbruiken en vermoorden. Klootzakken die in het zwembad niet van anderen kunnen afblijven. En natuurlijk – één van de oudste misdaden – ouders die hun kinderen vermoorden.
Een situatieschets. De schaarse feiten in het ANP-bericht zeggen dat twee ouders, een ingenieur en zijn zeventien jaar jongere vrouw, een ernstig gehandicapt zoontje van vier hadden. En dat ze die, omdat ze “niet goed konden omgaan” met de aandoening van zoontjelief, koelbloedig hebben vermoord. Vervolgens schreven ze op – wellicht deden ze dat er al voor, dat zegt het bericht niet – waarom ze dat hadden gedaan, en sloegen ze tenslotte de hand aan zichzelf.
In een cultuur van water bij de wijn doen staat mijn mening op één issue onwankelbaar vast: van kinderen blijf je af. Van kinderen onder de twaalf, die nog geen keuzes voor zichzelf kunnen maken, blijf je al helemaal af. En als je vierjarige zoon ook nog eens zwaar gehandicapt is, dan zorg je ervoor dat je indien nodig alles wat je hebt en liefst nóg een beetje meer overhebt voor dat zoontje. Dan kan het je nog zo tot wanhoop drijven, dan mag het nog zo uitzichtloos zijn, in een situatie als die ga je in het godverdomde Juliana-kinderziekenhuis zijn handje vasthouden, zo lang als dat nodig is. Je doet álles – verkoopt je huis en haard als het moet. Je kind is heilig.
Wellicht is het mijn christelijke opvoeding, maar ik betwijfel het. Mijn moeder heeft een ernstig gehandicapte zus van inmiddels 57 jaar oud. Geboren en opgegroeid in de jaren vijftig, hebben haar ouders haar altijd voor de buitenwereld moeten verbergen. Ze heeft zich nooit cognitief kunnen ontwikkelen, en werd in die tijd gewoon als “debiel” of “mongool” bestempeld. Men zag het als besmettelijk, en keek mijn oma en haar gezin met een lange neus na vanwege het feit dat ze een niet perfect kind hadden. Mijn moeder werd op school geregeld slachtoffer van pesterijen. “Je zusje is een mongool, dan ben jij er ook één”, was het credo.
Mijn tante is in haar tienertijd naar een tehuis gegaan, waar ze nog steeds zit. Haar ouders, die inmiddels al twee decennia niet meer leven, gingen er intensief langs. Nu nog steeds zit mijn moeder er elke zondag, haar andere zussen en broers komen ook zeer geregeld. Zo hoort het, en niet anders. De ouders moesten het kind in de donkerte van de fifties op weg naar het bos in een bolderwagen ónder een deken leggen, omdat ze anders uitgejoeld, afgesnauwd of weggejaagd werden. Een schande was het. Het werd niet openlijk gezegd, maar je kon er bijna in horen: was die hele debiel er maar niet. Hadden ze het moeilijk? Ja. Arbeiders die van tachtig gulden in de week moesten leven met een gezin van zes. Was er psychische druk? Ja. De hele samenleving verachtte ze om het kind. Werden ze tot wanhoop gedreven? Ik kan het me indenken. Maar hebben mijn grootouders het kind vermoord en daarna de hand aan zichzelf geslagen? Nee. Omdat je dat nu eenmaal niet doet.
Er zijn áltijd andere opties. Altijd. Er zijn verzekeringen, regeringsvangnetten, vangnetten voor mensen die buiten alle vangnetten vallen, NGO's, de media, kerken, moskeeën, kloosters. Je hebt twee handjes van de lieve Heer gekregen om je kind bij te staan. Maar op deze manier de zaak afwikkelen? Ik dacht het niet. Da's moord pur sang. Daarnaast nog zelfmoord plegen is uiterst lafhartig te noemen. Als je zoiets doet, en je meldt je vervolgens op het politiebureau, dan word je opgepakt als verdachte van moord. Het feit dat je na zo'n daad niet met jezelf kunt leven en dan ook maar de stekker eruit trekt, is slechts bevestiging vanuit de dader voor de gruwel van z'n daad. De ouders waren zich bewust van wat ze deden. Dat is moord met voorbedachten rade. Of je na zo'n moord vervolgens de hond van kant maakt, of jezelf, of de buurman, of een koe in een weiland, maakt niet uit – wat je gedaan hebt staat vast, en hetgeen je erna doet of laat kan het oordeel hooguit verergeren, nooit goedpraten. Onschuldig ben je niet. Het oordeel over zelfmoord lijkt me daarom 'lafhartigheid'.
Daarom is de daad niet goed te praten, en is er sprake van ofwel drievoudige moord, of zo je wil moord met dubbele zelfmoord. Dan kan het nog zó uit onmacht, wanhoop, onbegrip, misplaatste 'liefde' of onvermogen worden verricht: moord blijft moord. En van kinderen blijf je af. Wie er tóch met z'n tengels aan zit, is een eikel. Een mispunt. Een idioot. Pur sang. En ben ik blij als je de aardkloot van je bestaan verlost – dat scheelt drie decennia een cel à tig euro per dag, doe je de samenleving toch nog een plezier. Onder het nieuwsbericht reageerde ik met de – inmiddels door een moderator verwijderde – opmerking: “Goed zo, weer twee idioten minder. Jammer dat ze hun zoontje in hun eigen achterlijkheid moesten betrekken.”
Ik blijf bij dat standpunt. Idioten. Bitterlijk jammer voor het zoontje om zulke mensen als ouders gehad te hebben, zulk een lot ten deel te hebben moeten vallen. En al die mensen die mij in de eveneens verwijderde reacties eronder verbaal afmaakten, me de dood toe wensten, mijn tagje wilden zien verdwijnen, mijn woonplaats postten en anderzijds weinig constructief wisten te reageren, wil ik hierbij uitnodigen voor een gezonde discussie. Liefst zonder doodsverwensingen nu.
