Natalie is Wild About It!

Hoe gaat het? Alles goed? Niet dat ik echt geïnteresseerd ben hoe het met je gaat, maar het is gewoon een gemakkelijke gespreksopener. Nee, ik zeg het eigenlijk verkeerd, ik ben wel oprecht benieuwd hoe het met je gaat, ik praat niet voor niets met je. Toch heb ik het liefst dat je zegt dat het goed gaat, dat alles goed gaat. Niet alleen omdat dat fijn is voor je, maar ook omdat het gesprek anders gelijk zo moeilijk loopt. Dat ik dan vraag hoe het gaat en jij zegt kut, dat werkt niet echt lekker. Dus zeg maar gewoon ‘Ja, goed, en met jou’. Dan zeg ik dat het ook goed met me gaat, of zelfs prima. Kunnen we daarna wel over je problemen praten, mocht je die hebben, maar dan hebben we ook de mogelijkheid om over iets anders te praten. Bijvoorbeeld voetbal, muziek of films, of over die kutcolumn die je aan het lezen bent op FOK.

Nee, ik zal eerlijk zijn, er zijn mensen die me meer interesseren dan jou. Mensen waarvan ik echt benieuwd bent hoe het met ze gaat. Natalie Imbruglia is zo iemand. Twaalf jaar geleden had ze een grote hit met Torn, een liedje dat jij toen ook wel leuk vond. Sindsdien heeft Natalie het keer op keer opnieuw geprobeerd om een hit te scoren, maar dat is niet meer gelukt. Ja, ze bracht wel albums uit die aardig verkochten en een paar liedjes haalden zelfs MTV, maar dat was het dan ook wel. Er zaten best wat leuke liedjes tussen, maar commercieel waren ze een flop. Het lijkt me niet niks om je te realiseren dat het punt waarvan je dacht dat het ’t begin van je carrière zou betekenen, al meteen het hoogtepunt was. Ze gaat het dit jaar nog eens proberen met de zanger van het immens populaire Coldplay, maar ik ben bang dat zelfs dat niet gaat werken. Twaalf jaar lang probeer je het succes te herhalen, maar het wordt een grote faal. Je zou voor minder depressief worden. Misschien ziet Natalie het wel anders, is ze volkomen gelukkig.

Je hebt ze veel, die one hit wonders. Trek een willekeurige hitlijst van vorig jaar naar je toe en van minstens een derde van de artiesten heb je sindsdien niets meer gehoord. Van arena’s gaan ze terug naar zaaltjes die even later huiskamers worden. Het heeft iets ongelooflijk tragisch, beginnen met je meesterwerk en daarna langzaam aftakelen. Bij Natalie is dat zelfs letterlijk het geval. Tenminste, ik vind het punt waarop je besluit botox te gebruiken, het moment waarop je echt oud bent geworden. Het kan toch ook subtieler? Begin een carrière als soulzangeres als je te oud bent voor popmuziek. Ga schlagermuziek maken als je de kleuterpop bent ontgroeid. Of je pleegt zelfmoord en gaat de boeken in als een legende. Al heb je daar zelf ook weinig aan.

Natalie’s nieuwe single is Wild About It. Als ze haar gevoelens in haar muziek verwerkt hoeven we ons in ieder geval geen zorgen te maken over een op handen zijnde zelfmoord. Het is namelijk feest. Waar de huiskamer in Torn nog leeg was en de muren van bordkarton waren hangen er nu slingers en dansen er mensen. Natalie huppelt in een jurkje alsof ze weer veertien is, er is limonade en er zijn pratende kussens. Ze zingt over het circus, over vuurwerk en over nieuwe laarsjes, maar vooral dat ze zo Wild About It, Wild About It, Wild About It is. Een groot contrast met haar eerste single. Daar zong ze alsof ze antwoord gaf op mijn vraag hoe het met haar gaat;
‘My conversation has run dry. That's what's going on.
Nothing's fine I'm torn. I'm all out of faith.
This is how I feel. I'm cold and I am ashamed. Lying naked on the floor.’
Heel gek, maar de verdrietige Natalie in de sombere huiskamer van 1997 maakte me vrolijker dan het vrolijke feest met de vrolijke mensen van 2009. Als ik de nieuwe clip bekijk met mijn ogen half dichtgeknepen lijkt het net of ik Nederland In Beweging kijk, met Olga Commandeur die vertelt dat je er best een stoel bij mag pakken als je het een moeilijke oefening vindt. Ach, wie weet, zit ik er naast en wordt dit toch nog een hit.