Navelpuist
In gedachten verzonken pulk ik in mijn navel. Het reclameblok van Veronica is spannender dan de komkommertijdfilm. Vooral nu deze alleraardigste zender het niveau van zijn kijkers ineens doorheeft, want na elke zes minuten vol autocommercials, wc-reinigers en deodorant wordt een stukje van de film herhaald. Ik denk dat die vreselijke gewoonte uit Duitsland komt. Daar is het wel nodig als je twee pinten bier in twintig minuten achterover kan slaan en om ook nog die braadworst eruit te draaien is zes minuten reclame niet genoeg. Voor mij wel. Ik gaap en blijf ineens met open mond zitten. Er zit een pukkel in mijn navel.Een klein wit puntje gluurt akelig naar mij terug vanaf een grote rode berg. Ik druk wat vel opzij om verder in de diepte te prutsen, maar de puist wipt soepel heen en weer op mijn buik. Het pincet, wat na even zoeken onder de kussens van mijn bank bleek te liggen, helpt ook niet. De huid in mijn navel is nog roder geworden van de mislukte pogingen het uit te knijpen en de puist grijnst groter en kwaadaardiger dan ooit. Ik geef de film op en zap moedeloos rond. Een puist in mijn navel. Hoe krijg ik het voor elkaar. Wie kan dat nou overkomen?
Zou Obama een puist in zijn navel hebben gehad toen hij zo snel zijn uitspraak deed over die donkere man die in zijn eigen huis was gearresteerd? Die man zou onterecht zijn opgepakt omdat de politie aldaar discrimineert, want het was toch duidelijk dat hij de bewoner was, niet de inbreker. De president reageerde zo snel en geïrriteerd alsof er ergens een bult op knappen stond. Hij heeft zijn oordeel snel in moeten trekken, waarbij steeds heel mooi een groepje luisterende multi-etnische toehoorders in beeld waren. Eigenlijk was dat wel jammer. Ik mag Obama wel als impulsief mens zonder vooraf uitgedokterde mening.
In Amerika doen ze het nog altijd beter dan in België. De gevangenisbewaarders daar hebben het niet makkelijk. Die waren nergens te bekennen bij de ontsnappingspogingen. De mannekens hebben vast massaal zitten schijten na een overdosis Vlaamse frieten, want van angst kan toch niet, amai! Ergens is het wel te begrijpen, want een toiletgang kan best moeilijk gaan als de pukkel niet in de navel zit, maar bij een gat op het andere halfrond. Voor een crimineel is dit wel lucratief zaken doen. De ene na de andere staatslogé weet te ontsnappen. Is het niet met een helikopter, dan wel met een vluchtauto.
Gelukkig doet niet iedere crimineel het even goed. Een aantal van hen kan weer frisse detentieoutfitjes passen. Misschien kan Tim Oliehoek hier weer een mooi script van schrijven. ‘Vet Hard 2 – het vervolg’ zou een prachtige titel zijn die ze ook in de Belgische gevangenissen zullen snappen. Het verschil is dat de criminelen in zijn film het een stuk beter aanpakken. Maar wat wil je ook als iemand als Jack Wouterse weer mee zal spelen. Hij is zo stevig, dat hij zich niet uit het veld zou laten slaan door een puist in zijn navel. Niet dat hij het zou merken. Met zoveel navel is het alsof een walvis onderaan een cruiseschip bungelt. Dat merkt geen mens.
Ik wroet wat verder in mijn navel en erger me dood aan het venijnige rode bultje waar ik maar niet af kan blijven. Het nieuws is inmiddels begonnen en de Vegan Streaker huppelt weer voorbij in de show van Paul de Leeuw. Zo’n irritant ventje gun ik zo’n groot ongenoegen wel. Ik kruip wat dichterbij het scherm als voor de zoveelste keer wordt herhaald dat Paul het stringetje van zijn achterwerk scheurt. Teleurgesteld laat ik me weer achterover zakken in de kussens. Er was veel bij hem te zien, maar geen puist, aambei of ander groot rood genot.
