Een natte droom in Amsterdam
Zij fietste over de Keizersgracht in Amsterdam. Een betoverend beeld gevolgd door een hemels luchtje. Haar borsten, heupen en kont waren onverbiddelijke oog- en nekspierverrekkers. Je kon niet anders. Een keer op de tienduizend heb je dat; een natuurlijk schoonheid, mooier en lekkerder dan alles wat er om je heen aangeboden wordt. Ze leek trots op het extra bandje over haar borst. Het toonde zich boven haar spierwitte T-shirt. Marlies Dekkers kon trots zijn. Onder haar korte rok tekenden zich twee heerlijke bruine benen. Ik vroeg mij af of het lastig fietsen was met pumps. Niets aan haar leek ze te willen verbergen.
Ze leek nergens mee te zitten dus ook niet dat ze op een mannenfiets reed. Ze tilde haar rechterbeen over de middenstang. Een glimp van haar spierwitte slip deed je tong verslappen. Slikken hielp. Ik twijfelde of ik quasi geïnteresseerd voor een of ander winkeltje zou stoppen, in dit geval voor een winkel met schoenen van natuurlijke materialen, speciaal voor de veganisten onder ons. Een doodsaai winkeltje natuurlijk, maar in mijn ooghoeken zag ik haar praten met een vrouw. God, wat een schoonheid! Ik ergerde mij aan de lelijkheid van de schoenen, maar wilde het beeld in mijn ooghoeken niet kwijt.
Nu zou ik wel zo een bink willen zijn die uit een zeer imponerende auto stapte en met de poenerigheid aan zijn aura hangend knipoogde ik tegen haar. Ik keek naar beneden, sloeg mijn schoenen en broek gade en wist dat ik geen kans zou maken, ook al omdat ik voorover moest hangen om mijn schoenen überhaupt te kunnen zien. Nee, zo een bink was ik niet. Ik fantaseerde even verder, terwijl zij verder praatte met haar gesprekspartner. Ik hoopte dat ze een boekbespreking deden, die kunnen ook oeverloos lang duren. Ze draaide een beetje mijn richting op. Ik telde de naden, gemaakt van natuurlijk vervaardigd touw, van zeer lelijke schoenen aandachtig. Ze mocht niets merken. Ik ben een kampioen in onopgemerkt kijken, tenminste dat denk ik dan altijd. Volgens mij had ze mij wel in de gaten. Met haar constant bewegende beeld in mijn ooghoeken, de vervelende schoenen in de rest van mijn pupil, begon mijn fantasie mij parten te spelen. Ik was die poenerige bink, stapte uit een BMW 750i Cabriolet met sterk donker getinte ramen, mijn huid ademde Armani en mijn botten droegen zijn kleding. Ik knipoogde tegen haar, ze reageerde met een knipoog terug. Ik voelde hoe mijn wijde broek zich spande terwijl ik nog steeds de beelden van de natuurschoenen ving. Ik zou blijven staan.
“Marlies?”
“Peter?”
“Peter, wat leuk, je hebt de Mount Everest beklommen en bent weer heelhuids terug.” Haar eerste gesprekspartner zag haar kans schoon en vertrok. Ik bleef alleen met haar achter in hartje Amsterdam met wel duizend hotels in de buurt.
“Jazeker. Goh, wat leuk! Zin in een borrel? Kunnen we even bijpraten.” Haar ogen bedoelden bijneuken. We zouden een beetje naar de auto manoeuvreren, uit de rij- en loopbaan.
“Jezus Peter, wat leuk dat ik je weer zie.” We zoenden even, maar dat ging snel over in langer, veel langer. We trokken aandacht. Mijn hand gleed over haar rug naar haar billen. Ik zou ze masseren,zou haar string voelen. Ze drukte haar borsten tegen mij aan, ik voelde de band die ik met Marlies Dekkers had en met twee vingers gaf ik toe aan deze band. Haar borsten ontsnapten.
“Niet hier, Peter.” We verdwenen achter het donkere glas.
“Hier, Marlies?” Ze liet haar hand langs mijn kruis naar beneden glijden. De naden van mijn Armani pantalon bleken hun geld waard te zijn. Met de rug van mijn hand gleed ik over haar borsten, haar zachte vlees maakte mij gek. Het leek niet op te vallen. Ik was bereid te vergeten waar ik was.
“U probeert één te worden met de schoenen, meneer?" Ik schrok mij kapot. ”Tweehonderddrieënzestig stiksels telt u ook?” De verkoper was naar buiten gekomen en vroeg zich af welke idioot zo lang het licht voor zijn kleine winkel wegnam. Ik zei niets en liep door. De eerste honderd meter probeerde ik mijn zomervest goed dicht te slaan. Dat lukte niet best. Ik zocht een stoel bij het eerste het beste terras, sloeg mijn benen over elkaar en bleef zo een tiental minuten zitten. Zij was al lang weg, ik vroeg mij af wanneer ze vertrokken was. Het moet een gek gezicht geweest zijn, zo’n lange darm gehypnotiseerd voor het raam van die schoenenwinkel te zien staan. Ik vroeg mij af hoelang het geleden was dat ik geneukt had.
