Femkes vibrator

Ik heb Femke ontmoet tijdens een fietsvakantie met een groep, in Frankrijk. Dat was in 1987. Ze was toen twintig en net als ik zeer milieubewust. We vonden de fiets de belangrijkste uitvinding ooit. De fiets is zowel milieuvriendelijk als goed voor de gezondheid van de mens. Femke was in die tijd ook politiek actief in de Politieke Partij Radicalen en voerde actie met Greenpeace. Ik was plaatselijk bezig voor dezelfde partij en ook lid van Greenpeace, maar zij was veel actiever en feller dan ik. Misschien had het ermee te maken dat ik 23 jaar ouder was.
In ieder geval konden we goed met elkaar opschieten. Net zoals met de andere fietsers in de groep. Ook na de vakantie gingen we af en toe met mensen van die groep een weekendje fietsen in Nederland en Femke was er ook altijd bij.

Femke had naast haar milieubewustzijn nog twee eigenschappen die opvielen.
Ze was een shopaholic. Maar niet zomaar eentje die iedere winkel binnenliep en van alles kocht wat ze zag. Ze neuzelde speciaal op markten en in wereldwinkels. Altijd op zoek naar milieuvriendelijke spulletjes. Ze kocht bijvoorbeeld haar kleding niet bij Benetton of een leuke boutique, maar tweedehands op een markt. Dat was beter voor het milieu.
En ze was geil.
Dat was niet alleen af te leiden aan de vele avontuurtjes die ze had, maar ook aan haar communicatie en haar humor. Ik weet nog, dat we met de groep een weekendje in Drenthe gingen fietsen. Femke had voor ons trekkershutjes geregeld. Als we in Nederland gingen fietsen, dan verbleven we wel meer in trekkershutjes. Dat zijn houten hutten met daarin een paar stapelbedden, een eettafel met stoelen en een gasstel met twee of vier pitten. Die hutjes in Drenthe hadden ook namen en Femke wilde met haar vriendin per se in de trekkershut met de naam ‘pijpenstrootje’. Ze vond dat die naam goed bij haar paste, omdat ze wel graag een strootje pijpt. Maar omdat er niemand in de groep was, die daarvoor in aanmerking kwam, zei ik tegen haar dat ze het hutje beter ‘vingergras’ hadden kunnen noemen. Ze beaamde het volmondig. En dat bedoel ik dit keer niet dubbelzinnig.

De fietsgroep viel echter steeds meer uit elkaar en Femke kreeg een vaste vriend. We verloren elkaar dan ook steeds meer uit het oog. Tot vorige week.
Ik was met wat wintersportvrienden gaan dineren bij Umoja in Amsterdam. Daar kun je milieuvriendelijk dineren. Ik zat net aan de salade van gegrilde groene asperges toen ze binnenkwam met een paar vriendinnen. Ik herkende haar meteen, ook al was ze ouder geworden. En zij herkende mij ook meteen. Na het diner hebben we nog wat gekletst en ze bleek nog steeds, net als ik, erg begaan met het milieu. Het was zelfs nog erger geworden.
Haar dak stond vol zonnepanelen en binnen was alles verlicht met spaarlampen. Ze gebruikte opgevangen regenwater voor de planten en om de kleine boodschap mee door het toilet te spoelen. Ze draaide de kraan dicht bij het inzepen onder de douche en deed ook nooit spelletjes met de douchekop. Het zou trouwens niet gek zijn geweest als ze dat wel had gedaan, want ze was al enige jaren van haar vriend af en vrijgezel.
Het shoppen was er ook niet minder op geworden. Nog steeds is ze overal op zoek naar milieuvriendelijke spulletjes. Wat dat betreft heeft ze nu haar tijd wel mee.
Sinds Al Gore is de klimaatverandering een hype geworden. Wat er allemaal niet wordt uitgevonden!
Het zijn niet alleen een elektrische auto en een windmolen. Wat te denken van een vierkante wc-rol? Op die manier rolt de wc-rol niet meer te ver af en gebruik je niet meer teveel papier om je edele delen af te vegen. Of de winkelwagen op accu? Een winkelwagen met twee fietsdynamo’s en een accu. Na gebruik steek je de stekker in het stopcontact en je brengt zo de opgeslagen stroom van de accu op het stroomnet van de winkel over. Daarmee kan dan de zaak worden verlicht en dat scheelt dus stroom.

Maar Femke heeft iets veel leukers gevonden. Iets dat niet alleen bij haar past als milieubewuste vrouw, maar ook als geile vrouw.
Een ecologische vibrator. The Earth Angel.
Ik wist niet wat ik hoorde, toen ze het me lachend vertelde. Ik vroeg natuurlijk meteen hoe dat dan werkte.
“Jij bent toch oud genoeg om nog te weten wat een knijpkat is.” zei ze.
Natuurlijk wist ik dat. De knijpkat is een zaklantaarn zonder batterijen. Je laadt hem op door in het apparaat te knijpen.
“Wil je zeggen dat ze nu een knijpkut hebben uitgevonden?” vroeg ik haar met mijn meest onschuldige gezicht. Femke lachte.
“Nee lul. Je gaat als hetero vrouw toch niet in een kut knijpen! Het is gewoon een vibrator, die je oplaadt door er in te knijpen. Net als bij die knijpkat. Een knijpstaaf dus eigenlijk. Na acht minuten knijpen is hij opgeladen en dan trilt hij zestig minuten. Hij is trouwens gemaakt van gerecycled materiaal en 25% van de opbrengst gaat naar Greenpeace. Geweldig toch?”
Ik keek bedenkelijk.
“Ik wil niet lullig doen in dit verband Femke, maar ik heb persoonlijk een knijpstaaf, waarin je niet acht minuten hoeft te knijpen, voor hij is opgeladen. En die trilt daarna nog wel langer dan zestig minuten als het nodig is. Batterijen hoeven er ook nooit in. En er hoeft niets voor te worden gerecycled, want hij is er al vanaf het moment dat ik besta. Dus hij is zelfs nog beter voor het milieu dan een fiets, want die moet nog gefabriceerd. Ik ben ecologisch tot stand gekomen.”
Maar Femke was niet voor één gat te vangen.
“En waarvan gaat er dan bij jou 25% naar Greenpeace?”
Tja, daar had ik geen antwoord op.