Hans is echt Anders
Column door NaatjeNaaitjeBij Hans is niet alleen de prijs anders. Ook het personeel kan niet dieper zinken dan een Air France Airbus. Natuurlijk: alle medewerkers van Hansje Fransje krijgen een ‘gedegen interne opleiding’. Maar helaas wordt die afgestemd op het intelligentieniveau van de gemiddelde Hansworst. Die mag zich daarna vrolijk opticien noemen. Dat concullega Spekkoper daar wat over zegt in de media, vindt Hansje Fransje een beetje laag-bij-de-gronds. En daarom sleept hij Spekkie deze week voor de Grote Boze Wolf.
Ook ik ben ooit in de lage-prijzen-val van Hansje getrapt. Mijn inmiddels ex-vrienden verklaarden me voor gek dat ik mijn lenzen bij de parel onder de lenzenboeren kocht. Dus: op naar Hansje Fransje. Daar kon ik zelf ervaren hoe ‘gedegen’ de Hansworstenmakerij is.
Een opticien-Grietje vroeg bij mijn eerste bezoek welk merk lenzenvloeistof ik gebruikte. Ze schudde haar hoofd heen en weer en verzuchtte dat daar ‘je hoornvlies onherstelbaar van beschadigt.’ Op mijn vraag waarom zoiets dan toch verkocht mag worden in honderden winkels, kon ze geen sluitend antwoord geven. Die vraag ontbrak natuurlijk in de Vraag en Antwoord-klapper van de Hansje Fransje-Academie.
‘Gelukkig’ was mijn hoornvlies nog goed. Ik was door het oog van de naald gekropen! Met inmiddels vochtige ogen van alle emoties schafte ik welwillend zes paar lenzen en vele flacons van Hansjes vloeistof aan.
Na een paar weken vroegen vrienden me of het wel goed met me ging. Met mijn rooddoorlopen ogen zag ik er echt ‘anders’ uit. Mijn huisarts gaf me een zalfje. Mijn ogen waren gelukkig niet ontstoken, maar hadden rust nodig. Gebukt onder het juk van een jaren-negentig-bril zat ik mijn tijd uit. Daarna volgde een periode van jeuk-bril-lens-huisarts-zalf. Om lens van te worden.
Ik besloot deskundige Grietje er een blik op te laten werpen. Op een krukje in de stoute hoek bij Hansje vertelde ik haar mijn verhaal. Ze sprak me daarna bestraffend toe. Hoe ik er bij kwam om bij oogklachten naar een huisarts te gaan!? ‘Absurd.’ Na deze eerste veeg keek ze een paar seconden door een apparaat in mijn ogen. Er volgde een gedecideerd: ‘ontstoken’. Ik had mijn lenzen niet goed schoongemaakt en te lang gedragen, dat was zeker.
Ik had spijt dat ik de avond ervoor niet nog meer knoflook had gegeten en besloot haar expertise versus die van een huisarts aan de kaak te stellen.
Grietje hield voet bij stuk. Een impasse. Duidelijk geen onderdeel van Hansjes opleiding. Ik deed een ruig voorstel: een ander soort lenzen proberen. Grietje had namelijk eerder gemeld dat deze minder irritatie zouden kunnen geven. En met het angstaanjagende vooruitzicht van een bebrilde zonvakantie leek me dat wel wat.
‘Geen denken aan!’
Ik moest eerst naar de dokter voor antibiotica, een zware kuur volgen. Orders van Hans. Na een half uur discussiëren stak een ander Grietje verveeld haar hoofd om de hoek. ‘Lieffie, geef die mevrouw die lenzen nou maar, het is nogal druk en willen zo met pauze.’ Zonder te knipperen overhandigde Grietje me meteen een setje lenzen.
De volgende dag ging ik vreemd bij een echte opticien. Mijn ogen bleken overgevoelig voor Hansje. En dan vooral voor de vloeistof.
Sinds die tijd krijg ik bij het zien van een winkel van Hansje ongelofelijke jeuk.
Ook in mijn handen.
