Nana's echtscheidingsfeuilleton (deel 2)
Vandaag het tweede deel van Nana's echtscheidingsfeuilleton:
'Er lopen zoveel huwelijken stuk,' zegt een stemmetje in mij. Ja én? Dat is iets voor de buren, je achternicht of je collega. Niet voor mij. Wel dus. En waarom dan? Ik weet het niet. Gebrek aan tevredenheid? Ben ik gewoon een verwend monster, moet ik meer, moet ik beter hebben? Ben ik zelf zo opperbest dan? Nou nee, ik ben best aardig, kan een beetje koken, en ben op zijn tijd erg lief, maar opperbest, dat nou ook weer niet. Is de verliefdheid over? Zou kunnen. Is het "Houden Van" weg? Nee, dat niet eens. In mijn hart is er nog altijd "houden van". Het lijkt alleen niet meer genoeg te zijn, alleen het Houden Van. Ik mis iets.
Waarschijnlijk kom ik er in de komende jaren achter, wat ik nou zo miste. Is er een ander? Nee, er is geen ander. Ik verlang eigenlijk nog het meest naar alleen te zijn. Alléén mijn ding doen. Niet meer hoeven wachten op van iemand. Dingen doen wáár en wanneer ik dat wil. En op de manier hoe ik het wil. Niet meer voor twee hoeven denken, hoeven doen. Geen rotzooi achter iemands kont opruimen, geen wasgoed uit het hele huis hoeven vissen. Geen vent meer met als grootste hobby: niks doen. Geen grote discussies meer over kleine zaken. Geen schoonfamilie! Geen haren in de wasbak. Dat klinkt alsof ik het belangrijk vind, maar dat is niet zo. Niet per stuk in ieder geval. Bij elkaar is het een ander verhaal. Het is gewoon een opstapeling van zaakjes en zaken geweest dat mij heeft doen besluiten dan maar alleen door het leven te gaan.
Gut, wat klinkt dat zielig. De advocaat hoort mijn verhaal aan, zet wat zaken op papier en nu moet ik met aanstaand-ex-lief om tafel. Als we er samen uit komen, scheelt dat een hoop duiten. Maar samen om tafel? We ruziën al als we elkaar toevallig tegenkomen in huis. Vroeger om bijna alles, nu om alles. Dus hoezo samen? En hoe kom je -onsamen- tot elkander? Water bij de wijn is geen optie, de kraan is namelijk figuurlijk dicht in dit huis. Er komt alleen nog -kokendhete- stoom uit. Nu moet het huis te koop. Jezus, daar heb ik tien jaar van mijn leven in zitten. Letterlijk. Alles bedacht, gemaakt, schoongehouden. Met Liefde. Nu gaat er een ander in hokken. Dit huis brengt vast ongeluk bij de volgende, denk ik wraakzuchtig. Als je in mijn hart kijkt zet ik het huis nog liever in de fik dan te koop. Maargoed, zoals mijn onderwijzeres toen ik zes jaar was al in mijn poëziealbum schreef: soms is het leven een zure appel waar je doorheen moet bijten. Ik vond het toen maar een raar versje. Dat dit, zoveel jaren later, een kist vol zure appels is die ik beter op de markt had kunnen laten staan, staat er ook al niet bij.
-Wordt vervolgd-
