Michelangelo en de Mona Lisa ineen
Gisteren dus zo ongeveer die laatste situatie. Een paar man in het cafι en op het terras een paardenkop die een door mij zorgvuldig gemonteerde cappuccino aan het nuttigen was.
Tevens aan de bar ineens een wat oudere mevrouw, ik schatte haar op zo’n zeventig jaar. We kunnen spreken van een praatwonder: een mond die niet stilstond. Iemand die bang is dat het niet meer gezellig is als het even stil is. Iemand bij wie er bij elke uitademing woorden meekomen. Maakt niet uit wat voor woorden, zolang het maar veel is! Zo iemand. Vertelde dat ze in Spanje had gewoond en in Australiλ. En moest vandaag in Amsterdam zijn voor… Weet ik veel, zo goed lette ik nou ook weer niet op. Oor in, oor uit zeg maar en als ik even tijd had luisterde ik wel, maar als ik moest lopen dan was ik weg en dan babbelde zij gewoon door. Ik kwam terug en ik had niks gemist. Net Onderweg Naar Morgen of een andere slechte soapserie waar je moeiteloos zes afleveringen van kan missen zonder dat je echt iets mist.
Mevrouw wilde bier, dus mevrouw kreeg bier. Omdat ze maar over Spanje bleef doorkakelen liet ik haar zien dat we ook flesjes San Miguel in huis hadden. En daarmee had ik mijn vonnis voor de rest van de avond getekend want dat vond ze natuurlijk wel heel erg bueno en zo…
Mevrouw dus aan de San Miguel. Door al dat gepraat dronk ze ook niet zo snel. Gelukkig koos ze af en toe even een ander slachtoffer en was ik even ontheven van mijn taak als luisterend oor.
‘Weet u wat, mijnheer, ik vind het hier zo gezellig doet u mij er nog maar eentje! Ik zeg altijd maar zo, je moet genieten in het leven, sommige mensen kunnen dat niet hθ, pluk de dag, carpe diem, ja kijk mijn man is overleden en daardoor ben ik weer terugverhuisd naar Nederland en vandaag moest ik toevallig in Amsterdam wezen en blablablabla to the biggediebiggediebla….’ Ik hing al in de koelkast om een nieuwe San Miguel voor haar te pakken, zette ‘m neer en spoelde het glas van de mevrouw die ondertussen maar bleef doorkakelen over alles. Ik knikte alleen af en toe wat terug, ik had niet de kans om wat terug te zeggen, terwijl ik ben nou zelf ook niet echt de allerstilste ben.
Ze had inmiddels een paar biertjes op en de samenhang die toch al niet echt in haar monologen zat werd alleen maar minder. Mevrouw had inmiddels in het kader van gezelligheid en amicaliteit en dat soort zaken ook mijn naam gevraagd.
‘Ik heet Rodney en zegt u maar je, want ik heb een hekel aan u.’
‘Wat, Johnny?’
‘Nee, Rodney’
‘Oh, Robby!’
*Zucht.*
‘Nee, Rodney. Dat spelt u R-O-D-N-E-Y’
‘Oh Rodney! Dat klinkt als een western! Bent u Amerikaans?’
‘Ben ik zo dik?’
‘Haha, nou u bent me er eentje! Wat een grapjas bent u! Nou ik zal u vertellen… blablabla to the motherfuckingbla…’ Hoogste tijd om weer eens een rondje buiten te lopen. Misschien dat ik wel iets kon inschenken of klaarmaken voor die twee mensen die buiten zaten. Het gaf mij in elk geval weer even lucht.
Ik kwam terug en zag dat mevrouw de paar inmiddels binnengekomen stamgasten inmiddels ook ontdekt had. Das mooi. Was ik er weer even vanaf. Mevrouw begon inmiddels aardig in de olie te raken, want buiten het feit dat nu echt elke samenhang in haar verhalen ontbrak begon ze er nu ook Spaans tussendoor te praten. En ja, eh… no comprendo, weet je…
Mevrouw begon zelf ook wel door te krijgen dat ze in de olie raakte en zei dat ze dadelijk maar weer eens de taxi moest nemen. Maar goed, ze had nog wat bier en nog genoeg te lullen. Haar bier was bijna op, te gek! Maar toen bood een stamgast er haar nog eentje aan… En bedankt hθ! Volgens mij was dat gewoon om mij te sarren. Dus minstens nog een uur gekakel.
Inmiddels was het tien uur. Terras was leeg. Robin bleef achter de bar en ik ging het terras opruimen. Was ik mooi weer even een kwartiertje buiten! Ik dacht nog dat als ik daarmee klaar was dat haar bier dan wel op zou zijn en dat ze dan misschien weg zou gaan.
Maar nee, ik kwam terug, inmiddels stonden haar ogen ook een beetje op vijf over half zeven...
En toen kreeg ik ineens een beschrijving van mezelf die ik nog nooit heb gehoord en met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ook nooit meer zal horen:
‘zzzzzzzRodney… ik heb jou nou zo eens de hele avond zitten observeren en jij hoort volgens mij niet in deze tijd. Jij bent Michelangelo! Ja! Dat ben jij… En misschien ook wel de Mona Lisa… Ja, ja u komt uit die tijd! Ik weet het zeker! U bent een mooi mens Rodney, maar dat weet u vast zelf ook wel!’
‘Ik ben niet ontevreden met mezelf mevrouw, maar… de Mona Lisa?’
‘Ja wel, ja wel, ja wel! U bent Michelangelo en de Mona Lisa ineen… Ik zeg het u! En neemt u dat als een compliment, mooie Rodney!’ Pakte ze m’n hand, begon ze verdomme m’n hand te kussen en af te likken! Het moest niet gekker worden, dus back off granny. ‘Okι mevrouw, genoeg handen gekust, ik moet weer bier tappen! Maar dank u wel voor de complimenten, hartstikke lief en zo…’ Ik keek naar mijn hand, mijn collega lag in een deuk. Goddomme m’n hand ondergekwijld door een ouwe vrouw van 70 die niet tegen bier kan. Dat had ik weer.
Maar met haar woorden kon ik het dus doen. Ik ben dus Michelangelo en de Mona Lisa ineen….
Die ouwe dame was zo geschift als een griesmeelpudding, zoveel was me a duidelijk. Ik had inmiddels al voor mezelf besloten om haar maar niet meer te schenken, voordat ze echt vervelend zou worden en bovendien een gevaar voor zichzelf, maar dat was gelukkig niet eens nodig, want ze vroeg of ik een taxi wilde bellen. Ze had de zin nog niet uitgesproken of ik had de telefoon al in mijn handen.
‘Ja goedenavond, u spreekt met Michelangelo, Cafι op het Ten Kateplein, kunt u een taxi sturen?’
‘Komt eraan mijnheer Angelo!’
En daar was de taxi al, mevrouw waggelde zo dronken als een meloen de deur uit. Baas blij, want ze had toch best wat San Miguel zitten zuipen en zo hard liep die niet. Uiteraard ging mevrouw niet de deur uit voordat ze mij nog uitgebreid bedankte voor de geweldige en gezellige avond en zo. Ik bleef veilig achter m’n bar staan, zometeen wil ze me nog omhelzen en zo…
En een Michelangelo omhelzen doe je tenslotte niet elke dag!
