Een aanslag op ons allemaal

Vanmorgen beloofde het een mooie koninginnedag te worden. Een strakblauwe lucht, weinig wind en het zonnetje scheen. Wat wil een mens nog meer op koninginnedag?
Mijn vriend en ik dosten ons uit in oranje shirts, oranje boa’s en hoeden en gingen rond 11 uur heerlijk de Pijp in, op koopjesjacht. Snuffelen in tweedehands boeken, op een terrasje onder het genot van een drankje en een broodje kijken naar al die mooi uitgedoste mensen. Normaal gesproken zie je veel gekleurde mensen in Amsterdam: Blank, bruin, geel… nu zag je maar één dominante kleur: Oranje.
Een echte nationale feestdag.

Wij hadden geen idee van wat er zich ondertussen in Apeldoorn afspeelde. Vanmorgen hadden we even naar de tv gekeken, maar Amsterdam lonkte naar ons met zijn feestelijkheden en gezellige sfeer. En al snel hadden we ons in de mensenmassa gestort.
Ik had vandaag nog één verplichting: een column voor FOK! schrijven: ‘Goodbye, my lover,’ deel 27. We hadden bedacht dat als we om twee uur naar huis gingen, dat ik dan nog twee uur de tijd had om deze nieuwe aflevering te schrijven en te plaatsen.

Vaak lees ik in reacties onder deze columnserie dat ‘het verhaal wel vergezocht is.’ Een soap, met gebeurtenissen die zich dan wel in het hoofd van de schrijfster afspelen, maar zelden in het echte leven.
We kwamen thuis. Onderweg hoorden we wat geruchten over een aanslag in Apeldoorn. En thuisgekomen zetten we eerst de televisie aan. Ik ben geschokt. En nee, mijn hoofd staat nu niet naar ‘Goodbye, my lover.’

En ik moet denken aan die reacties, over hoe fantasierijk mijn verhalen zijn. Maar kijk dan eens naar het echte leven! Als ik denk aan een Joseph Fritzl, die zijn dochter 24 jaar in een kelder opgesloten heeft gehouden. Als ik denk aan een Pim Fortuijn die in het Mediapark werd doodgeschoten. De aanslag op Theo van Gogh. En zo zijn er veel zaken te noemen die grenzen aan het onwaarschijnlijke.

Vandaag heeft een of andere gek besloten dat hij om redenen die de politie nog aan het onderzoeken is, een aanslag te plegen op het koningshuis. Durf ik dit zo hardop te zeggen? Ja. Er kan toch geen sprake zijn van toeval als je de beelden op de televisie ziet?

Of je nou oranjegezind bent, of helemaal niet, dat doet er niet toe. 30 april is een nationale feestdag. Voor iedereen. Sinds mensenheugenis is dit het feest waarbij de koningin met haar gevolg naar een plaats in Nederland gaat om daar het feest bij te wonen dat speciaal voor haar georganiseerd is. Zes ton heeft het feest in Apeldoorn gekost, maar de feestelijkheden moesten door één idioot worden afgelast.

En ik ben bang. Ik ben bang, dat koninginnedag nooit meer hetzelfde zal zijn. Dat dit gemoedelijke feest een scherp randje heeft gekregen. En dat koninginnedag volgend jaar misschien in een heel andere vorm gegoten zal moeten worden. Dat het geheim blijft, waar de koningin naartoe gaat. Of dat het hele concept zal verdwijnen.
Wij hebben altijd een land gehad waar dit mogelijk was. Dat de koningin gewoon rond kon lopen en zich mengen tussen de mensen zonder al te zware bewaking. Nu zal dit niet zo spontaan meer kunnen. Dit is een aanslag op ons allemaal.
Ik hoop dat de dader de zwaarste straf krijgt die je maar kan bedenken. Wat er vandaag gebeurd is  grenst aan het onwaarschijnlijke.

Mijn hart gaat uit naar de families voor wie dit drama nóg groter is. Vandaag staat in het teken van het drama in Apeldoorn. Morgen zullen de kranten bol staan van het nieuws. Maar het leven zal weer verder gaan. Helaas zijn sommige leven beëindigd. Waardoor andere levens voorgoed worden veranderd. Het zal nooit meer hetzelfde zijn.

Deze dag is niet langer oranje. Koninginnedag 2009 is zwart. Pikzwart.