Een nieuw begin
Langzaam haalde hij zijn handen van het toetsenbord en keek naar zijn vingers. Wat deed hij er mee? Zijn vingers die blindelings alle letters, cijfers en leestekens konden vinden op het toetsenbord, meestal ook nog in de juiste volgorde. Vingers die bij het naderen van de muis al de juiste kromming aannamen en click en scroll klaar stonden. Zijn vingers, zijn handen, wat deed hij er mee? Niet veel. Althans niet veel voor hem. Voor de zaak was hij hard en druk bezig. De laatste tijd niet meer zo precies. Een beetje slordig zelfs. Hij moest terugdenken aan vanmorgen. En weer werd hij boos."Heb je even?" De baas was de afdeling op gekomen en aan zijn bureau komen staan. Ja hij had wel even. Wel meer dan even ook. Achter de baas aan liep hij naar zijn kantoor. Daar volgde een lang en vaag verhaal over veranderde tijden. Moeilijke tijden. Maar dat moeilijke tijden ook vereisten dat je moeilijke beslissingen moest nemen. En dat hij daar niet bang voor was. Sterker nog, dan was hij op zijn sterkst. De juiste poppetjes op de juiste plaatsen zetten. Korte lijnen hanteren, de neuzen dezelfde kant op, de bla die bla die bla bla.
Hij vroeg na dat betoog aan zijn baas: "Waarom zijn er zoveel boeken over managen en management, maar lijkt iedere manager juist dat boek gelezen te hebben waar alleen maar vaagheden en platte gemeenplaatsen in staan? Waarom moeten jullie alles in een zo poly-interpretabel mogelijke vorm gieten dat de ondergeschikte zelf maar moet uitzoeken wat er bedoeld wordt zodat je bij een fout resultaat altijd kunt zeggen dat je dat nou juist niet bedoeld had en jou geen blaam treft. Zeg nou eens helder en duidelijk wat je bedoelt en wat je wilt."
Zijn baas was even stil gevallen. Toen vermande hij zich en zei dat het niet meer gaat zoals vroeger, dat moest wel duidelijk zijn en iedereen moest een stapje extra zetten. Allemaal even extra de schouders eronder, even wat extra effort geven. Even goed opletten of de puntjes nog wel op de i staan. Wat langer doorgaan, iedereen moest offers brengen.
Hij vroeg: "Dus je wilt dat ik een lam de keel doorsnij voor de fakturen printer? Of op het bureau van de directeur? Of is het echt dramatisch en moeten we de eerstgeborene van Jan van het magazijn offeren?"
"Ga nu geen flauwe opmerkingen maken, daar is de situatie te ernstig voor. Volgens mij neem je het allemaal niet zo serieus meer."
"Te ernstig?! Niet serieus?! Vertel dan wat je van me wilt!" Hij was nog nooit zo boos geworden bij zijn baas. Hij schrok er zelf van.
Het hoge woord kwam er eindelijk uit. Hij was niet meer zo secuur. Hij maakte teveel fouten. Dat kon niet. In een gewone situatie kon het misschien wel door de vingers gezien worden, maar nu het allemaal niet zo makkelijk meer was moest hij weer scherper worden. Fouten werden niet meer getolereerd en er stonden consequenties op.
Dreigende taal. Hee! Hij had ook een leven hoor! Daar ging ook niet altijd alles even goed. En 'de zaak' was niet altijd prioriteit nummer één. Gewild of ongewild.
De baas zei dat hij niet zo defensief moest reageren. Zo erg was het nog niet. Gewoon weer wat beter zijn best doen en dan ging het wel weer. En mocht het niet lukken, bedenk dan dat er hoe dan ook andere mogelijkheden zijn. Het ene einde betekent vaak ergens anders een nieuw begin. En mocht het nodig zijn dan zouden ze die vervelende stap zetten, ook al was dat de uiterste stap die het bedrijf zou nemen en wilden ze dat liever niet.
Hij lachtte meewarig.
Waarom of dat hij lachte.
"Nou ik moest denken aan mijn vader, die als hij ons sloeg vaak zei dat het hem meer pijn deed dan ons. Tot ik zestien was en ik hem vol een beuk in zijn zij gaf. Twee ribben gekneusd, bleek later. Mijn vader vroeg happend naar adem waarom ik dat gedaan had en ik antwoordde hem dat ik wel eens wilde weten of het nou klopte wat hij altijd zei. Kennelijk niet. Hij heeft ons nooit meer geslagen."
"Een nieuw begin," schamperde hij hardop.
"Wat?" vroeg een collega naast hem afwezig.
"Een nieuw begin, zei de baas. Elk begin is nieuw, anders is het een voortzetting."
"Het zal," zei zijn collega ongeinteresseerd en keerde zich weer om naar zijn werk.
"Het zal" mimede hij hem na, "Pfff."
Hij liet zijn handen weer op zijn toetsenbord rusten. Een nieuw begin. Het spookte door zijn hoofd, een nieuw begin. Ach, misschien ook wel. Of juist wel. Inderdaad, een nieuw begin, of beter, een andere voortzetting. Hij rechtte zijn rug en zijn vingers vlogen weer volop over het toetsenbord. Hij leek met nieuwe energie herladen te zijn
Tegen vieren begonnen de eersten gewoontegetrouw al weer aanstalten te maken om naar huis te gaan. En eveneens gewoontegetrouw werden zij met een jennend "part-timer" een goede avond gewenst. Eén na één gingen ze naar huis. Hij werkte door. Toen de baas als één der laatsten naar huis ging keek hij de afdeling over en zag hem nog hard doorwerken. Met een voldane glimlach liep hij door naar de lift. Dat had hij toch maar weer goed gedaan. Een motiverende manager, dat was hij. En weer met succes. Weer kreeg hij zijn mensen op de rails. Toen de liftdeuren dichtgingen stierf het geratel van het toetsenbord achter hem weg. Lang, heel lang bleef hij nog doorwerken tot hij tenslotte met zijn laatste email bezig was. Hij las hem nog eens door en vulde toen het email adres van zijn baas in. Bij de subject regel tikte hij: ONTSLAG. Vlak voor hij op send drukte stopte hij en schreef er achter - een nieuw begin. Toen drukte hij op send. Voldaan sloot hij zijn PC af en stond op en liep de afdeling af.
De volgende morgen was de werkster zoals gewoonlijk als eerste in het pand. Ze liep door de hal naar de lift maar stopte halverwege en liep naar het trappenhuis. Daar bukte ze en raapte een schoen op. Verbaasd keek ze naar de rechterschoen in haar hand en zocht rond of ze de linker ook zag. Onwillekeurig keek ze omhoog en zag een paar verdiepingen hoger de onderkant van de linker. Ernaast hing een sok met een gat erin waar een teen door stak.
