Winterslaap
Column door CritWanneer ik voor de eerste keer van het jaar mijn handschoenen aandoe voordat ik naar buiten ga, ik mijn eigen adem kan zien en het eerste witte dekentje zich over Nederland laat vallen, zit ik in gedachten, net als ieder ander, alweer bij de zomer. Ik heb mijzelf aangeleerd om de hele winter mijn verstand op nul te zetten en een soort geestelijke winterslaap te houden om vervolgens pas weer wakker te worden wanneer de wekker van de lente gaat. Op een soortgelijke manier doe ik dit overigens ook als ik naar mijn werk ga. Volgens mijn 12-jarige buurmeisje gaat de tijd namelijk sneller als je slaapt. Volgens mij ook.
Maar vandaag werd ik wakker, ironisch genoeg, door een verstopte neus. In de woonkamer werd ik verblind door een wit licht. Ik deed de lamp in de woonkamer uit, maar het maakte geen verschil. Toen ik de warmte voelde die van het licht af kwam, ging er een lampje branden. Het was de zon. Een door mij in de loop der grauwheid vergeten lichtpuntje. Ik stond nu achter de grote ramen tussen de klapdeuren van ons huis waar de zon volop door heen scheen. Als het nog net te koud is om buiten te zitten maar de zon schijnt wel, zet mijn vader altijd de stoel voor het raam en valt in slaap. Ik was net wakker dus als ik wilde slapen had ik nog wel op bed gelegen. Ik zette wel de stoel voor het raam maar pakte ook mijn gitaar om even te spelen met de zon.
Mijn broer, met kop koffie en sjekkie hangend aan z'n lippen, stapte vol goede moed in zijn witte T-shirtje, trainingsbroek, witte sokken en nep-crocs naar buiten. Ik zei nog dat dat waarschijnlijk iets te enthousiast zou zijn voor deze begin-april-zon. Hij mompelde wat, waardoor het sjekkie heen en weer bewoog op dezelfde manier als vroeger bij de eierboer die bij ons langs kwam en altijd dezelfde vraag stelde met een onverstaanbaar Veluws accent: "Mot je modder nog ieiren hebbe?" Na een tijdje deed je niet eens meer de moeite om hem proberen te verstaan en zei je gewoon: "Ja, doe maar 12". Maar goed, gekleed in spijkerbroek en trui met capuchon waar ik mijn hoofd mee had bedekt, stapte ik achter mijn broer aan.
De zon scheen wel maar de wind was nog wat frisjes. Op de thermometer die achter mij aan de muur hing, prijkt ook altijd een hogere temperatuur dan je zou verwachten. Dat komt doordat de zon daar de hele tijd op schijnt en de muur erachter verwarmt. Dus ik dacht dat ik het ook wel warm zou krijgen als ik maar lang genoeg stil in een stoel bleef zitten. Na 5 minuten ging de wekker op mijn telefoon, die ik had gezet zodat ik niet te lang in m'n nest zou blijven liggen. Even vroeg ik mij af of de lente voor mij niet te vroeg was begonnen.
