Ook een maatje nodig?

Op de afgesproken tijd belde ik aan. Een oudere vrouw opende de deur. Ze had grijs haar en ogen die er vermoeid uitzagen.
“Goedemiddag, u bent zeker mijn maatje?” vroeg ze. Ik knikte.
“Speciaal voor de pc,“ zei ik.
Nadat ik mijn jas had uitgedaan, ging ze me voor naar de huiskamer.
“Eerst maar een kopje thee?” Ze had de theepot al warm. Hij stond onder een ouderwetse theemuts.
“Ja graag,” zei ik. Ik had liever een biertje, maar ik begreep dat zij dan de thee voor niets had gezet. Natuurlijk kwam er ook een koekje bij. Ik eet nooit koekjes. Ik heb een teringhekel aan koekjes, maar ja, je wilt zo’n mens niet voor haar hoofd stoten. Ik had mezelf opgegeven als maatje en dan moest je ook een echt maatje zijn, natuurlijk.
“Ik ben wel blij dat ik een maatje voor de pc heb. Ik heb namelijk helemaal geen verstand van computers. Hij was van mijn man en die is een half jaar geleden plotseling overleden aan een hartstilstand. Sinds die dag is de pc eigenlijk werkloos. Maar er staan dingen op die mijn man voor de kerk deed. Hij deed onder andere diaconaal werk voor onze gereformeerde gemeenschap. Hij organiseerde ontmoetingen met mensen die onze hulp nodig hebben, zoals dak- en thuislozen, asielzoekers en Rooms-Katholieken. En ik zou wel eens willen kijken of ik dat werk misschien kan voortzetten. Het ging allemaal via internet, dus zou ik daar graag wat over leren.”
Het gezicht van de vrouw was tijdens het vertellen over haar man ineens wat opgeklaard. Ze zag er minder moe uit en de ogen hadden een beetje glans gekregen. Ik vroeg me af hoe oud ze zou zijn. Volgens mij was ze zelfs jonger dan ik. Vermoedelijk achter in de vijftig. Maar toen ik binnenkwam leek ze wel tachtig.
“Verder deed mijn man ook altijd onze geldzaken via internet,” vervolgde ze. “Hij noemde dat thuisbankieren. Dat zou ik ook graag leren als u het niet erg vindt.”
Ze keek me vragend aan. Ik vond het niet erg.

Ze ging me voor naar de eerste verdieping. De werkkamer van haar man was sober ingericht. Een open kast met boeken en een lage, dichte kast met daarop wat cd’s en dvd’s. Een gepolitoerd bureau met een vloeiblad er op en wat bureauartikelen. Daarnaast stond een computermeubel. Bovenop het computermeubel stond een pc, naast een flatscreen. Daaronder een uitschuifbaar blad met een toetsenbord. Ik nam plaats op de computerstoel op wieltjes en startte de pc.
Het was een Dell en hij had een Intel processor met een kloksnelheid van 2.4Ghz en 0.98GB intern geheugen, een C-schijf van 24 GB en een D-schijf van 250GB. Vrij veel dus voor wat kerkelijke werkzaamheden en internetbankieren.
“Wilt u eerst de mailtjes lezen?” vroeg ik de vrouw, die de bureaustoel erbij had gepakt en nu naast me zat. Dat wilde ze wel, hoewel ze nog nooit een mailtje had gelezen.
“Liet uw man u dan nooit iets zien van de dingen die hij met de pc deed?” vroeg ik.
“Nee,” antwoordde ze, “ik was er niet in geïnteresseerd en hij wilde liever alleen werken en niet gestoord worden. Hij deed ook altijd de deur op slot, want hij vond het vreselijk als hij tijdens zijn werkzaamheden werd gestoord.”
Ze wist dus helemaal niets. Dat zou dus een klus worden.

“Als u nu op deze stoel gaat zitten, dan kunt u het zelf doen. Ik zal wel zeggen hoe het moet,” zei ik.
“Maar als ik dan iets fout doe?” Ze klonk nogal onzeker.
“Er kan echt niets fout gaan. Het is erg makkelijk. Zo leert u het snelst hoe het moet,” stelde ik haar gerust.
Ze nam op mijn stoel plaats en ik ging naast haar op de bureaustoel zitten.

Ik deed even voor met de muis hoe het werkte en vertelde waar ze op moest klikken en dan was de beurt aan haar.
Nietsvermoedend opende ze de Outlook en klikte op 'verzenden/ontvangen'. Zo’n kerkelijk man zou ook in een half jaar wel een bescheiden hoeveelheid mailtjes hebben, dacht ik nog.
Bijna had ik hardop kut! gezegd.
Het ene na het andere mailtje scrolde over het scherm en in de gauwigheid zag ik toch diverse keren de woorden ‘Viagra’ en ‘sexdate’ voorbij komen tussen de talloze Engelse spamnamen.
“Jeetje,” zei de vrouw, “moet ik dat allemaal lezen?”
“Nou, uhm, ik maak wel een selectie, want het meeste is reclame,” zei ik snel.
Ik zag haar gezicht al voor me als ze die mailtjes zou gaan lezen.
‘Hey pssst. Een paar centimeter extra nodig?’ Of: ‘Do you want a bigger penis?’ Of: ‘Hey, zoek jij een hete date?’ Ik denk niet dat ze zou geloven dat zulke mailtjes door de kerkelijke gemeenschap zouden zijn verstuurd. Hoewel je het tegenwoordig nooit zeker weet met al die pedo-priesters.
“U kunt maar beter even op dat streepje rechts bovenaan klikken. Dan zien we de mail niet meer en kunnen we iets anders gaan doen. Ik sorteer ze later wel even voor u.” Ze vond het goed.
“Laten we eerst maar eens kijken wat er allemaal in de mappen zit,” zei ik eigenlijk zonder na te denken. Ik liet haar zien hoe ze dat moest doen. We vonden een aantal mappen, waarin zich eventueel de bewuste documenten voor de kerk zouden kunnen bevinden. Als eerste was de map documenten aan de beurt.
Achteraf had ik natuurlijk op mijn hoede moeten zijn door al die seksueel getinte spam.

Ik schrok hevig toen ze de map opende en wilde zo snel bij de ALT-TAB combinatie zijn om de map weg te klikken, dat ik door het snelle opstaan haar stoel met wieltjes een beuk gaf. Met een vaartje rolde de stoel met inhoud door de werkkamer en kwam frontaal tegen de kast tot stilstand. De vrouw viel voorover tegen de kast. Dat deed even pijn, maar het was minder pijnlijk voor haar dan de aanblik van de foto’s, die zich in de map bevonden.
De smeerlap had het beeld op miniatuurweergave gezet, dus je keek meteen in een aantal gapende vagina’s. En dat niet alleen. Ik zag ook wat ‘underage teens’.  
Nadat ik haar overeind had geholpen en we weer bij de pc zaten, vroeg ze: “Wat was dat allemaal?” Ze had dus net nog een glimp opgevangen van de shit waarschijnlijk.
“Uhm, allemaal reclame,” maakte ik er maar weer van. Maar zo makkelijk liet ze zich niet vangen.
“Maar wat moest mijn man dan met reclame? En ik dacht dat ik naakte vrouwen zag. Maar hoe komt dat dan op de pc? Mijn man had helemaal niets met seks. Hij ging de laatste jaren eigenlijk steeds meer in het diaconale werk op. Seks was er niet meer bij.” Ze klonk vrij onzeker.
“Het kan zijn dat er een virus op de pc aanwezig is. Hij heeft natuurlijk al een tijdje geen updates meer gehad en dan kan er allerlei spyware en malware door wormgaten naar binnen komen. Ik zie ook dat uw firewall niet aanstaat en dat de virusscanner niet goed werkt. En zo kunnen de gekste bestanden op de pc worden verspreid.”
Er zweefde een groot vraagteken boven haar hoofd. Maar ze werd er wel stil van en stelde geen vragen meer.
“Ik heb nog wel trek in een lekker kopje thee en een koekje.” Ik moest haar even weg hebben om de foto’s te verwijderen en in de andere mappen te kijken, want die rotzooi moest van de pc af, natuurlijk.

Toen ze naar beneden was, leegde ik snel de map en keek nog even verder in de andere mappen.
Ik vond documenten met titels als: ‘Kom klaar op een meubelboulevard’ en ‘Mannen die kicken op likken’.
Jezus, dacht ik. Het zal toch geen columnist zijn geweest? Die gebruiken ook vaak dat soort titels. Maar toen ik een kijkje op die hele, grote D-schijf nam, dacht ik daar niet meer aan. De halve schijf was vol met films.
‘Real Russian teens’, ‘Lolita collection12’, ‘Illegal sex’, ‘Lolita sex movie’, en zo ging het maar door. Gauw weg met die rotzooi.
Eindelijk, op de C-schijf onder het kopje ‘kerk’, vond ik twee schema’s in Excel. Gewone schema’s voor de diakenen. Wie gaat wanneer wat doen. Simpeler kon het niet. Niet iets om je deur op slot te doen omdat je niet gestoord wilde worden.
Ineens hoorde ik een msn geluidje. Kut, hij had ook nog msn en een webcam. Ik klikte ene ‘Nasty-kitty1968’ aan en las: Hey, ouwe. Was je pc of cam kapot? Kom op met die paal van je! Ze had ook al op zijn 'webcam starten' gedrukt.
Op dat moment kwam de vrouw binnen met een dienblad met twee kopjes thee en een schaal koekjes. Bokkenpootjes waren het. Hoe kwam ze er op. Ik sloot de pc maar gauw af.

Ik had uitgelegd dat ik de pc opnieuw zou moeten starten omdat ik een virus had verwijderd. We dronken intussen samen een kopje thee.
Toen zei ze: “Zullen we zo eerst maar even kijken hoe dat gaat met het internetbankieren? Volgens mij had mijn man een mapje waarin alles wat we weten moeten is genoteerd.” Ze liep naar de lage kast, haalde een mapje uit een van de laden en overhandigde het me.
“Dit is het enige dat ik weet. Hij had het me verteld voor als hij er ooit niet meer zou zijn. Gelukkig maar, want anders had ik ook dat niet geweten na die plotselinge hartaanval.”
In het mapje vond ik de e.dentifier en pinpas van de ABN/AMRO. Er lag ook een notitieblokje in de map en daarin vond ik de pincode.
Nu snapte ik dat die vrouw nooit had gevraagd waarom de deur dagenlang op slot moest als haar man daar bezig was. Ze was erg goed van vertrouwen.
 
Ik hoop maar dat alle maatjes bij het Oranjefonds zo’n vertrouwen in de mens waard zijn.