Sorry, ik stap op, of zelfmoord

“Vandaag worden opnieuw demonstraties in Londen verwacht naar aanleiding van de G20. De protesten gisteren liepen flink uit de hand; één demonstrant kwam daarbij om.” Slaperig laat ik me door het NOS-journaal wakker praten. Er worden in de media de dagen erop drie distinctieve groepen genoemd; communisten, anarchisten, en anti-kapitalisten. Keer op keer. Ik glimlach wrang en wrijf het zand uit mijn ogen. De NOS vertelt over rellen. Er zijn beelden van mensen die de ruiten van een bank slopen. De meeste journaalkijkers kijken er vast overheen, maar er staat vrijwel geen politie. Ik zie één agent, een zee van journalisten-camera's, en een enorme groep mensen op een plein. En ja, ze slopen een ruit. So what? Zíj sloopten onze banen, pensioenen, spaargelden, munteenheden en wat niet al, en als er één ruit sneuvelt betekent dat 'flink uit de hand lopen'. Flink uit de hand lopen – een eigenschap die ik eerder de bankiers zou toebedelen. Ik ben niet voor geweld, en erger me elke keer weer groen en geel als er een bushokjesruit is kapotgetrapt, maar kom op zeg. Een béétje antipathie mag toch wel als ons spaargeld met een hefboom van 20 tegen 1 is uitgeleend en weggegokt? Of ben je dan meteen een communist, anarchist, anti-globalist, terrorist?

I said, watch what you say
Or they'll be calling you a radical
A liberal, oh, fanatical, criminal


Uiteindelijk zijn er zo'n 80 arrestaties verricht, slechts een handvol arrestanten krijgt een proces aan z'n broek. Er stonden volgens de politie 5000, volgens de protestanten 6000 man. Wéér worden álle pijlen gericht op die één procent die het verpest voor de rest, in plaats van dat media zich zouden richten op de boodschap van de overige 5920. Maar nee, natuurlijk niet, want dan zou het niet netjes in twee alinea's in de krant kunnen, of in een minuutje journaal. Dan zou je échte journalistiek moeten bedrijven. Get, nee, bah, moeilijk. Dat wil toch niemand? Bovendien weet je nooit of wat er wordt gezegd, wel goed in je script past. Dus toch maar de makkelijke manier. Lekker zwartmaken.

Demonstreren – het openlijk ruchtbaarheid geven van de bevolking vóór of tegen een bepaalde zaak, is essentieel in een democratie. Als het volk niet meer demonstreert, verliest het haar essentiële controlerende werking en gaat de regering helemaal z'n eigen gangetje. Daarom worden vrijwel alle demonstraties doodgezwegen in de meeste media (en dan vooral in de VS), en áls er al over gesproken wordt, hoor je altijd een aantal woorden die bij de goedgelovige bevolking Pavlov-reacties teweeg brengen. Communisten. Terreur. Anarchie. Opstootjes. Traangas. Gewonden. Arrestaties. De gemiddelde kijker hoort de woorden, ziet de gewelddadige beelden, denkt 'vuig links werkschuw langharig hippie-tuig', en zal alleen maar minder gemotiveerd zijn om in de toekomst de barricades op te klimmen. Een en een is twee, zou je zeggen. Weer is de debiliserende instandhouding van de status quo zichtbaar.

De 99 procent demonstranten die níet opgepakt werden omdat ze zich wél konden gedragen, waren vrijwel allemaal heel normale Britse burgers, die het collectief helemaal gehad hebben. Velen zijn dankzij The City hun baan kwijt, en allen eisen ze verantwoording en genoegdoening voor de financiële gruwelen die wereldwijd door regeringen, banken en multinationals zijn aangericht. Een Amerikaans congreslid zei de verantwoordelijken graag de 'Japanse manier' te zien nemen; óf opstappen, al je geld inleveren, publiekelijk door het stof gaan en voor de rest van je leven een paria zijn, óf zelfmoord plegen. Japanners maakten die keuze massaal in de bankencrisis van de jaren negentig, mede door een groot plichtsbesef en een hoge moraal. Die eigenschappen zijn in onze cultuur allang weggevaagd; óns bankwezen is op sluwheid en eigenbelang gestoeld.

De beelden die ík op Youtube zag van de demonstratie, waren totaal anders dan die van de NOS. Ik zag mensen goed beargumenteerd hun zaak maken voor meer transparantie, gelijkheid en verantwoording, ik zag mensen met de politie praten op een normaal niveau – er werd zelfs massaal met de politie geknuffeld. De ándere kant, waarbij de coppers opeens agressief optrekken om protestanten op- en weg te jagen, wordt ook niet getoond op tv. Regeringen wereldwijd zijn ook erg goed, en worden steeds beter, in agenten in burger ruzie laten zoeken in een meute, waarna de politie op de relletjes af kan stormen met wapenstok, taser en traangas. Tegenwoordig zoekt men letterlijk een excuus om de vrijheid van meningsuiting te arresteren en lokt men provocaties uit. Het gaat niet goed, mensen.

De protestanten protesteerden niet voor niets. In het avondnieuws werden de beslissingen van de G20 gehuldigd als 'een grote stap voorwaarts', 'geweldig', 'hoezee!', 'wie wil er taart!'. Als ze dat doen krijg ik sowieso altijd al de kriebels (zie vorige column voor voorbeelden), dus ik ging het document (29 alinea's met besluitpunten) maar eens doorlezen. Er is een heleboel aan het veranderen, en of dat ten goede is, is nog maar de vraag – juist ook omdat veel van de mensen die het probleem hebben veroorzaakt, nu de oplossingen komen brengen. Ze kunnen nooit open kaart spelen en écht eerlijk zijn over de problemen, omdat ze dan zichzelf danig in de vingers snijden.

We kijken even naar het besluit. Als dit als een nieuw Bretton Woods gehuldigd wordt, verdient het een alineaatje of wat. Het IMF wordt omgevormd tot een wereldwijd toezichtorgaan op de nationale economieën en de financiële sector van elk land, en krijgt daartoe meer macht. Zo mag ze meer kredieten verstrekken, en ook geld scheppen in de vorm van zogeheten Special Drawing Rights (nu 250 miljard dollar). Wie geld in SDR's krijgt uitgeleend, kan die uitgeven als euro, dollar, yen of pond. Roebel en yuan volgen waarschijnlijk binnenkort. Het IMF laat ook een groot deel van de vroegere regels varen, en zal gemakkelijker en onder minder voorwaarden lenen.

Nog belangrijker is de oprichting van de Financial Stability Board, kortweg FSB. Dit orgaan komt in plaats van het Financial Stability Forum, en alle EU- en FSF-leden treden ogenblikkelijk toe. De FSB gaat wereldwijd de financiële sector reguleren, en staat daarin boven nationale of continentale toezichthouders, financiële instellingen én regeringen. Natuurlijk zal deze FSB niet bepaald democratisch opereren. 'Een nieuw Bretton Woods' is helemaal niet zo'n gekke term. Denk eens goed terug aan hoe de EU begon: handelsovereenkomsten, Europees Parlement, ECB, de euro, de grondwet – hoewel die vooralsnog niet van kracht is. Wat ik bedoel: voor je het weet ben je geen land meer, maar een provincie.

Won't you sign up your name
We'd like to feel you're acceptable
Respectable, presentable, a vegetable


Dit wordt nu wereldwijd gedaan – niet voor fysieke handel, maar voor de wereldwijde controle van één orgaan over álle financiële markten. Het is iets wat al jaren werd geroepen door 'complottheoristen', maar nu door de MSM schoorvoetend wordt geaccepteerd, en let binnenkort maar op, omarmd. De term 'New World Order' levert op Google Nieuws 1800 verschillende resultaten op voor alleen al de afgelopen week. Ik vind dat persoonlijk iets wat in een referendum aan de bevolking dient te worden gevraagd, maar tsja, wie ben ik. We krijgen dus een soort wereldwijde centrale bank, die ongetwijfeld steeds meer rechten toebedeeld zal krijgen. Een potentiële wereldmunt, inwisselbaar in elke belangrijke valuta. Zoals ik al zei in mijn vorige column: all aboard the failboat. Voor je het weet trek je alles tegelijk naar beneden door inflatie vanwege geldcreatie. Het lijkt wel alsof het systeem moedwillig naar de tering wordt geholpen. Een probleem, veroorzaakt door teveel leningen, op willen lossen met méér leningen – ik ben geen economisch wonder, maar dat lijkt me niet bepaald levensvatbaar.

Al met al hadden de demonstranten gróót gelijk om te demonstreren vanwege de aangerichte schade door- en de nu nog voortdurende staat van ontkenning van de regeringsleiders, het gebrek aan verandering, openheid, toezicht, alles. Het is simpelweg teveel om op te noemen. We krijgen een financiële wereldregering, gevuld met hetzelfde volk dat de huidige economie torpedeerde. Bij slechte-ideeën-Lingo was dat idee ongetwijfeld de gouden bal geweest. De mainstream media deden wat ze altijd deden – demonstranten belachelijk maken, de besluiten bejubelen en zich inlikken bij regeringsfunctionarissen – het volk deed eveneens precies wat ervan werd geacht. Niet demonstreren, gedwee de ragfijn manipulatief gepresenteerde feiten slikken. In plaats van een miljoen man in Hyde Park stonden er een paar duizend. Op internet en in m'n privé-leven merk ik overal dat vrijwel niemand gelukkig is met de huidige situatie, maar tegelijkertijd zie ik ook niemand er iets aan doen. We zijn met z'n allen ontzettend apathisch, inept en inert geworden.

There are times when all the world's asleep,
The questions run too deep
For such a simple man
Won't you please, please tell me what we've learned
I know it sounds absurd
But please tell me who I am


Ik kreeg met een vuig kritisch stuk als mijn vorige een heleboel complimenten, en ik zie het overal om me heen – mensen willen verandering, het zit diep, maar demonstreren komt er uiteindelijk niet van. Actie blijft uit. Terwijl ik als student denk: dit is de dag, die de Heer ons geeft! Demonstreren hóórt bij crisis! Waar zijn de joelende massa's, de kreten en spandoeken, de volksinitiatieven, het stille verzet? Ik zeg, neem actie. Sluis je geld over van de infuusbanken naar een bank die wél van wanten weet; aangezien banken hooguit tien procent van hun totale grootte in eigen kapitaal hebben en deze banken zelfs dat niet meer kunnen ophoesten, hoeven maar een aantal tientallen duizenden klanten over te stappen naar een gezondere bank om het toch al rotte instituut om te laten vallen. Nu houden we lijken overeind met garen, van belastinggeld gesponnen. Doe wat hoort: laat zieke instituten vallen en ga verder met kansrijke bedrijven. O, dan stort het systeem in? Nou, en? Beginnen we toch opnieuw? Iedereen een tientje van Lieftink! En liefst weer zo'n gouwe ouwe blauwe!

De vraag die dagelijks in me opkomt: waar blijven de protesten? Nergens, that's waar. We blijven maar zo'n beetje aanmodderen met Balkenende 3, of 4, of 5, wat is het tegenwoordig, we houden netjes onze centjes bij de banken die het grondig hebben verneukt. Gordon Brown, minister van Financiën onder Blair en mede-veroorzaker van de kredietbubble en de deregulatie, is nu trots gastheer van het nieuwe Bretton Woods. De ironie prikkelt haast aan m'n anus. Gordon Brown trots? Hij moest zich schamen, sorry zeggen en opstappen – of dat andere. Zíjn keuze.


Teksten: Supertramp - The Logical Song

Aanrader:


CAKE - Building A Religion (1996, beelden 2008)