KinderverK3t
Een ijzingwekkende schreeuw klinkt er vanuit de woonkamer. Ik ren de trap af naar beneden, uiteraard naar beneden want de trap af rennen naar boven kan technisch gezien niet, hoewel ik van mening ben dat binnen de taal van alles mogelijk moet zijn maar dit terzijde, en vind mijn dochter snikkend op de bank. "Wat is er?" vraag ik geschrokken.
"Kaaahaahat leeheeheen stooohooohopt meeeheehet kaahaaa duuuhhuuu rieeehieeeee". Of woorden van soortgelijke strekking die tussen de tranen met tuiten door klinken.
"Rustig maar, rustig maar" probeer ik haar te troosten. "Het valt wel mee, zo erg is het toch niet".
"WEL!!" schreeuwt ze me toe.
"Maar ze stoppen toch niet? Die andere gaan toch door?"
"Dat is niet hetzelfde meer."
Ik maak live mee hoe één van de zekerheden van een jong meisje aan diggelen is. Eén van de pijlers onder haar bestaan was weggeslagen; knuffels op een vaste plek in bed, voor het slapen gaan voorlezen, maandag pasta en K3. En één daarvan was er niet meer. Dit moet het kinder equivalant zijn van het moment dat ik hoorde dat John Lennon doodgeschoten was. Kinderen worden steeds vroeger wijs.
Ik vind het een moedig besluit van Kathleen. Het is nogal niet wat om ten tijde van een internationale kredietcrisis je goedbetaalde baan vaarwel te zeggen om op een boerderij te gaan leven. Wat ik ook respecteer in het besluit van Kathleen, direct stoppen. Geen afscheidstournee, niet nog even snel wat extra Euri's verdienen, nee meteen stoppen. En over de kwaliteit van K3, over smaak valt niet te twisten. Je kunt het bagger vinden, onsmakelijk, maar de muziek zit niet slecht in elkaar. Zoals eigenlijk niets van Studio 100 slecht in elkaar zit. Er is goed over nagedacht, het is consequent gedaan en het is eerlijk. Je wordt als kind niet belazerd. Er wordt je wel geld uit de zak geklopt, althans de ouders, maar dat is bij elke artiest het geval, de merchandise moet het geld binnen brengen. En merchandise is er genoeg bij Studio 100. Laat dat maar aan Gertje over.
Wie had dat ooit gedacht, Kathleen, de Yoko Ono van K3. Eens moesten ze wel stoppen. Ze worden ouder, een van de drie is zelfs ouder en Karen gaat met de gitarist van een metal band, ook niet echt een beeld wat je bij een kindergroepje hebt. Vroeger had je als kind niet dit soort muziek groepen direct gericht op kinderen, althans ik kan het me niet herinneren. Je had kinderliedjes van de kleuterschool, het begin van de lagere school, en dat was het. Dan was je aangewezen op de grote mensen muziek. Dan moest je de mazzel hebben dat je oudere broers had met goede muzieksmaak. Of ouders die modern waren en met hun tijd meegegaan. Of vriendjes met dergelijke broers of ouders. Of, zoals in mijn geval, een neefje die van goede muziek hield. Later kwam er "Kinderen voor Kinderen", iets wat in mijn ogen nog niet echt een vooruitgang was, maar het was in elk geval voor kinderen.
De snikken van mijn dochter halen mij uit mijn overpeinzingen. De eerste krassen op een jonge ziel. Er zullen er nog vele volgen, denk ik triest. Dat is het nadeel van vroeg wijze kinderen, of de maatschappij in het geheel op dit moment. Steeds vroeger worden kinderen, in mijn beleving, met de harde werkelijkheid van het bestaan geconfronteerd en steeds vroeger krijgen ze met "grote mensen" gevoelens en beslissingen te maken. Daar zijn ze niet meer tegen te beschermen en de vraag is of het moet. Waar ze waarschijnlijk ook niet tegen te beschermen zijn is het TV-programma dat ongetwijfeld gaat komen 'The K-Factor' of 'Op zoek naar de nieuwe Kathleen'. Ik hoop van ganser harte dat Gertje dit niet van plan is.
De tranenstroom naast me stokt.
"Zullen we nog eens naar 'De Drie Biggetjes' kijken?" vraag ik. Gelukkig hebben we de video's nog.
"Ja dat is goed."
We staan op van de bank en lopen naar de kast met DVD's. Zachtjes begin ik te zingen "Imagine there's no heaven..."
