Bonussen, vreemdgaan en een kater

Precies om 8 uur ging de wekker.
“Kut,” was het eerste wat Wouter Jan zei, maar meteen wist hij weer waarom hij dit keer ook op zaterdag gewekt wilde worden. Het was D-day.
Vandaag was dag dat hij met Sander, Jan Jaap, Thomas, Ronald, Klaas Jan en Henri de bloemetjes buiten ging zetten. Het was een jaarlijks terugkerend evenement, waarvan hun vrouwen niets wisten. Nu hoefden ze hun vrouwen ook weer niet voor te liegen, want ze vertelden dat ze naar een managerbijeenkomst gingen en dat was ook zo. Ze waren allemaal manager bij dezelfde bank.
Ze vertelden echter niet de echte reden van de bijeenkomst en de plek.
 
Het was dit jaar precies vijftien jaar geleden dat ze elkaar hadden ontmoet tijdens een managercursus in Motel Apeldoorn. Die cursus was vrij zwaar. Daarom hadden de managers die er aan deelnamen voldoende “bonus” meegekregen om zich na het dagelijks programma lekker te ontspannen. En dat werd dan ook bij een groot aantal van hen echt lekker ontspannen. Iemand wist namelijk in het centrum van Apeldoorn een café waar je makkelijk vrouwtjes kon vinden, die voor een redelijke vergoeding een nachtje met je wilden doorbrengen in het motel.
Wouter Jan was toen dertig en een jonge, talentvolle manager. Hij was al een paar jaar getrouwd, maar hij miste nog wel het wilde studentenleven dat hij daarvoor had geleid. Datzelfde gold voor de meeste cursisten en zo trok na de cursus een hele stoet managers richting Apeldoorn centrum. Eigenlijk niet zozeer om de bloemetjes buiten te zetten, maar meer om ze naar binnen te halen voor een kruisbestuiving.

Het was gezellig druk in het café. Ondanks het vroege uur waren er al veel mensen die gezellig zaten te roken, te drinken en te praten. Een paar barkrukken waren bezet met vrouwen die afwachtend een beetje verveeld aan hun glaasje witte wijn zaten te nippen. Of aan een pijpje met sigaret zaten te lurken. Ze waren niet echt gekleed om een avondje te gaan bowlen. Diep uitgesneden decolletés en strak zittende latex hotpants of strakke rokjes. En ze zagen er ook niet uit alsof ze het de hele avond bij die sigarettenpijpjes wilden laten. Ze leefden dan ook duidelijk op, toen de boys hen wat nieuwe drankjes lieten inschenken. Een hele kudde klanten. Dat kwam niet al te vaak voor. Het duurde dan ook niet lang of ieder mannetje had een vrouwtje, waarmee hij alvast een beetje kon spelen. Handen op de billen. Al pratend, drinkend en lachend even in het decolleté gluren om te kijken of er geen knollen voor citroenen werden aangeboden. Het werd een wilde boel. En in de auto´s op weg naar het motel werd er al driftig gestoeid op de achterbanken. Een van de chauffeurs kon nog net een tegenligger ontwijken nadat hij zijn ogen meer op het ontblote steegje van de dame naast hem had gehouden dan op de weg voor hem. Ze had alvast haar slipje uitgetrokken. In de bar van het motel had het hele zootje nog even een paar afzakkertjes genomen om daarna achter de gesloten deuren van hun kamers de bloemetjes te gaan begieten.  
 
Die avond en nacht waren zo goed bevallen dat de deelnemers hadden afgesproken er een jaarlijks terugkerend feest van te maken nadat ze hun bonussen hadden gekregen. En dat ging nu voor de zestiende keer gebeuren. Natuurlijk waren er in de loop van de jaren veel deelnemers afgevallen door allerlei oorzaken, maar Wouter Jan was gebleven. De handelingen vonden ook nog steeds in Motel Apeldoorn plaats. Dat was inmiddels zo bekend, dat je het niet echt vreemd gaan kon noemen. Maar de mannen gingen de laatste jaren eerst samen lekker sjiek eten in Amsterdam, want de bonussen waren steeds vetter geworden.
Niet lang nadat onze vrienden elkaar hadden getroffen bij Motel Apeldoorn en hun spullen op de kamers hadden afgeleverd, waren ze al onderweg naar Transferium Arena om de auto’s te parkeren. Daar vandaan konden ze met de metro naar de binnenstad reizen, want parkeren in het centrum was niet te doen.
“Even Apeldoorn bellen,” zei Jan Jaap gekscherend, terwijl hij zijn Sony Ericsson P1 raadpleegde. Binnen de minuut had hij een geschikte escort service gevonden, maar wel gewoon in Amsterdam zelf uiteraard.
“Godverdomme, lui. Gelukkig maar dat die bonus nog doorging dit jaar. Van dat geld kan ik wel een heel regiment van die wijven neuken! Het is dus echt wat de mensen zeggen, een kutbonus, haha.” Wouter Jan wreef zich in zijn handen van plezier.
De auto’s werden achtergelaten bij de Arena en met de metro waren ze vrij snel in het centrum. Eerst maar dineren bij Christophe. De vrouwtjes kwamen pas om tien uur naar dat restaurant.
“Vanaf nu de mobieltjes uit, jongens. Je weet nooit wie er belt,” zei Sander met een knipoog naar de anderen toen ze het sjieke restaurant betraden.

Al om kwart voor tien kwamen de dames binnen, namen plaats aan de bar en bestelden hun dure cocktails op naam van hun klanten. Niet lang daarna hadden Wouter Jan en zijn vrienden ook hun koffie met cognac op en vervoegden zich bij de dames. Ze bleven niet lang aan deze bar hangen, want de tent was te netjes om aan lichaamsdelen te gaan frunniken. Dat kon later wel in de bar van Motel Apeldoorn.
Wouter Jan kon zijn handen echter al niet thuis houden bij het verlaten van het restaurant en had een hand al op het heerlijke kontje van zijn dame geplant. Ook Henri had een arm om zijn duifje en zoog even aan haar heerlijke nekje. Jan Jaap was achter zijn lieverd gaan staan. Had beide armen om haar borst gelegd en pakte aan de voorkant alles wat uitstak met beide handen aan. Ook Sander, Thomas, Klaas Jan en Ronald lieten zich niet onbetuigd.
Enige tijd later in de bar van het motel werd het nog veel leuker. Thomas had een enorme chocoladetaart en een paar flessen champagne laten komen en daarmee werden de borsten van de dames ingesmeerd en bespoten. Daarna was het smullen maar voor de boys.
“Jezuzzz, wwwat izzz het leven zzzonder bonuzzz,” lalde Sander een beetje aangeschoten met zijn hoofd diep tussen de chocoladeborsten van zijn schatje.
Niet lang daarna was de rust weergekeerd in de bar, maar kwamen er uit de kamers hele vreemde geluiden.

Meteen al toen Wouter Jan de voordeur open deed, staarde hij in de ijskoude blik van Yvonne, zijn vrouw. Ze stond hem met de armen over elkaar in de hal op te wachten.
“Ik zag je al aankomen. Loop maar even mee jij,” zei ze. En het klonk zo streng, dat Wouter Jan er niet aan dacht tegen te sputteren.
Ze ging hem voor naar de huiskamer, maar dat was beslist niet voor een kopje koffie. In de hoek stond een grote koffer. Yvonne wees er op.
“Daar zitten de spullen in die je het hardste nodig hebt. De rest zoeken we later wel uit via de advocaat!”
Wouter Jan stond perplex.
“Hoezo koffer, hoezo advocaat?” Met een rood hoofd en ogen vol onbegrip stond hij naar zijn vrouw te staren.
Deze werd er alleen maar nog ijziger van, pakte een paar uitgeprinte foto’s van tafel en hield die met een van woede trillende hand onder haar mans neus.
“Bekijk dit maar eens!”
Bij het zien van de foto’s werd Wouter Jan eerst nog roder, daarna heel bleek en vervolgens weer erg rood. Het waren foto’s van hem en zijn vrienden. Gisteravond gemaakt toen ze uit het restaurant kwamen.
“Ik uh, ik, uhm, nou ja, dat is een misverstand, denk ik.” Was alles wat hij uit kon brengen.
“Misverstand!” Beet zijn vrouw hem toe.
“Is dat soms tante Ans waar je mee bent! En wat doet die hand op haar reet! En zijn dat soms de vrouwen van je vrienden! Speelt Jan Jaap daar soms diefje met verlos en probeert hij twee diefjes tegelijk te vangen! Wegwezen en snel!”
Wouter Jan begreep dat er niet veel anders op zou zitten. De bewijslast was overduidelijk. Hun gezichten waren weliswaar wat wazig, maar je kon hem en zijn vrienden toch nog heel goed herkennen.
“Je wilt zeker nog wel weten hoe ik aan die foto’s kom, hè? Ik zie gewoon dat vraagteken boven je stomme kop. Kijk maar even. Ik heb alles al voor je klaargezet, zodat je weet hoe je tegen de lamp bent gelopen. Lul! Het was trouwens puur toeval, dat ik daar keek op dat moment, maar dat kwam nu wel erg goed uit!”
Yvonne liep naar de tafel waarop haar laptopje stond. Ze klapte het open, zodat het scherm zichtbaar werd. Op het scherm was een van de foto’s te zien, maar nu ingekaderd in een wit kader. Links bovenaan in dat witte kader stond “Google Maps Nederland.” Daaronder was te lezen: “Nieuw! Verken de straten van Nederland met Street View!”

Zeulend met zijn zware koffer naar zijn auto voelde Wouter Jan een zware hoofdpijn opkomen. En dat was niet een kater van de vorige avond en nacht. Of toch?