Blauwe balzak
Ondanks dat ik wist dat ik iets te diep in het glaasje had gekeken, wist ik zeker dat er een klik was. Haar ogen deden me denken aan die van een Perzische buikdanseres. Zoals een goed buikdanseres betaamt, wist ook zij de aandacht van haar wellustige publiek enkel op haar ogen gevestigd te krijgen. Een boerka zou de dame in kwestie echter niet hebben misstaan. Dit hield ik voor me, want volgens de vrouwenglossy die ik bij de kapper had doorgebladerd kampt maarliefst tweeënzeventig procent van de vrouwen met hardnekkige gevoelens van onzekerheid. Dat bleek bij haar nogal mee te vallen, want ze was erg direct. Al houd ik er sterk rekening mee dat haar dronkenschap hier meer debet aan was."Ga je zo met me mee, mijn ouders zijn op vakantie en komen morgenmiddag pas terug, "fluisterde ze in een van mijn inmiddels rode oortjes.
Ik betaalde met mijn laatste geld de taxichauffeur, die tijdens de rit als een ware voyeur net iets te vaak ik zijn spiegel keek om deze training van de Brabantse kampioenschappen tongworstelen op zijn achterbank te kunnen analyseren. Het euforische gevoel dat zich van mij meester had gemaakt zou weldra te maken krijgen met een dodelijk tekort aan dopamine. We liepen hand in hand het paadje op van haar ouderlijk huis. Bij de grote vijver in de tuin zat een laaf te vissen. Een nostalgisch 'schoolreisjegevoel' voegde zich bij mijn euforie, maar de grote Volvo met imperial gooide roet in het eten. Genoeg roet om alle fucking pieten van pakjesboot 12 van zwarte schmink te voorzien tijdens Sinterklaasintochten tot het jaar 2046. "Shit, mijn ouders zijn al thuis...het spijt me, maar je kunt echt niet blijven..... Ik denk niet dat het gewaardeerd wordt als ik jou uitnodig voor het ontbijt... als je begrijpt wat ik bedoel," zei ze met trillende en verontschuldigende stem.
Ik liep als een klein kind, dat in een overmoedige bui al zijn knikkers op het schoolplein had verloren, terug. Om uiting te geven aan mijn teleurstelling stak ik mijn middelvinger op naar de laaf. '˜Kutlaaf', schreeuwde ik tegen het stenen poppetje. De laaf reageerde niet, maar dat was te verwachten, omdat stenen poppetjes alleen kunnen praten in films zoals '˜The never ending story'. Ik hoopte dat aan deze story heel snel een einde zou komen. Wat me mateloos irriteerde was het stoicijnse lachje van de laaf. Als een dronken circusacrobaat begaf ik mij balancerend door de struiken om de laaf tot mijn eigendom te maken. Ik moest en zou iets meer overhouden aan deze taxirit van dertig euro, dan enkel een blauwe balzak! Ik had dan wel geen vijver, die laaf werd van mij!!
De batterijenfee achtte het vervolgens nodig om mijn blauwtje nog een tikkeltje blauwer te maken door het laatste streepje op mijn display weg te toveren. Er zat nu niets anders op dan richting het station van Oisterwijk te lopen. Een kleine twee uur later arriveerde ik, met laaf, op het pittoreske station van dit aandoenlijke dorpje. Het was inmidddels half zeven 's ochtends en mijn rode bloedcellen hadden zich in een lichamelijke paleisrevolutie ontdaan van Koning Alcohol, die nog net voor zijn vlucht het paleis in de fik had gezet. Dronkenschap had plaats gemaakt voor brandend maagzuur en een bonkende hoofdpijn. Ik kocht een enkeltje Tilburg en een railrunner voor mijn nieuwe laaf, die ik Mr.Blue heb genoemd.
