Fritzl onder je bed
Sinds de renaissance overheerste de gedachte dat monsters niet bestaan . Er waren altijd wel wat mensen die geloofden in wezens als het monster van Loch Ness, maar dat waren zonderlingen en een echt bewijs kwam nooit boven water. Dat is nu is wel anders, de wereldbevolking is het eens: monsters bestaan wel degelijk. Erger nog, er leefde al vierentwintig jaar een echt monster onder ons, maar niemand die in al die jaren wat merkte. Toen Fritzl net uit de kelder gekropen was wist de media ook nog niet zo goed wat ze met de ondergrondse aan moesten. De naam ‘Fritzl’ klonk gewoon veel te vriendelijk, het was meer een naam voor een koekje of voor een goochelaar dan voor een kinderverkrachter. De man kreeg daarom verschillende andere benamingen zoals incestvriend, horroropa, Evil Fritzl, het beest uit Oostenrijk en Dungeon Dad, maar uiteindelijk bleek ‘monster’ toch het meest de lading te dekken. Sindsdien verscheen de combinatie van monster en Fritzl in meer dan 1000 krantenartikelen en op ruim 5000 websites. De boodschap is duidelijk, het monster is hot nieuws. En dat is het nu al bijna een jaar. Sinds april vorig jaar is er een stroom aan media-aandacht geweest voor het monster. SBS zond speciale shockdocs uit, een Britse journalist loofde tienduizend dollar uit voor een foto van Fritzl in de gevangenis en elke krant staat te springen om een interview met Fritzl, Elisabeth of een van hun creaties. Allan Hall (bekend van de roman ‘Natascha Kampusch - Het meisje in de kelder’) schreef de bestseller ‘Monster’ waarin de gruweldaden van Fritzl uitvoerig worden belicht. ’24 jaar en 7 incestkinderen later eindigt de nachtmerrie en kan het verhaal van de Fritzls verteld worden’, zo kopt het boek zelf. In een ander boek, ‘House of Horror’s’ van Nigel Cawthorne, leren we de herkomst van het monster: ‘The horrific true story of Josef Fritzl, the father from hell’. Beide boeken zijn trouwens in een voordelige bundel te bestellen op Amazon.com, waarbij je ook nog een boekje over de vermiste Madeleine McCann meegezonden krijgt. Fritzl is van plan ook zelf in de pen te klimmen en het manuscript te verkopen aan de hoogste bieder. Op Elisabeth na, treden de andere kinderen liever niet in de bekendheid en een boek van hun kant zal dan ook niet snel op de markt verschijnen. Sterker nog, de slachtoffers van het monster hebben keer op keer aanbiedingen voor interviews en biografieën afgeslagen. Ondanks dat een boek als ‘Er zit een monster onder mijn bed’ of ‘Mijn opa, in heel Europa is er niemand zoals hij’ gegarandeerd goed zal verkopen en een nieuw tv-optreden ze miljoenen kan opleveren.
Vreemd is het niet dat ze zich in privésferen verhullen. De wereld is naar Fritzl gaan kijken als circusattractie, zoals ze ook keken naar de neger die vroeger van marktplein naar marktplein werd gesleept om kunstjes te doen voor de blanke bevolking. Ook de slachtoffers van Fritzl zijn zo’n circusattractie, ze zijn immers kinderen van een monster, monsterkinderen. Iedereen is benieuwd hoe mensen er uit zien als ze verwekt zijn door hun opa en opgroeien zonder een straaltje zonlicht. Hoe mensen er uitzien als ze keer op keer moesten toekijken hoe hun opa hun moeder verkrachtte. Hoe dit soort mensen herinneringen ophalen aan de verbranding van hun dode broertje in de oven van Fritzl. En vooral of zij ook wenkbrauwen in de vorm van een driehoek hebben. Natuurlijk, een normaal leven zullen de Fritzls nooit meer leven, maar dat wil niet zeggen dat ze dan maar een leven als circusattractie moeten gaan leiden.
Het monsterproces tegen Fritzl begon deze week en hij wordt hier bijgestaan door Rudolf Mayer, een van de weinige mensen die het bestaan van monsters nog altijd ontkennen. “Hij is geen monster. Hij hield van zijn dochter op zijn eigen manier,” aldus de advocaat. Wat mij betreft had Fritzl geen proces met als uitkomst levenslang plus TBS gekregen, maar was hij afgeschoten. Niet omdat de doodstraf een verdiende straf is, hij verdient het tot in de eeuwigheid in de isoleercel te zitten, maar omdat dan de mediastorm snel weer zal gaan liggen. Die storm was enigszins afgezwakt het afgelopen half jaar, maar begont tijdens het proces weer opnieuw op te laaien. De paparazzi zijn weer op zoek naar nieuwe foto’s, nieuwe boeken zijn in de maak en SBS adverteert met ‘het proces van de eeuw’. Zolang Fritzl in de gevangenis zit en aan het publiciteitsrad hangt, zolang blijven journalisten ook op zoek naar zijn slachtoffers. En Fritzl zal het mediavuurtje graag blijven stoken, hij schijnt namelijk behoorlijk last te hebben van mediageilheid. De slachtoffers staan daarom onder permanent toezicht in een kliniek en hebben bewaking die hun privacy waarborgt. Na vierentwintig jaar lang in een kelder te zijn verkracht is het echter nu wel hoogste tijd dat zij zo snel mogelijk uit de spotlight verdwijnen en beginnen met nog wat van hun leven te maken.
