Een harde les van een skilerares

Ik organiseer al heel lang jaarlijks in februari een wintersportreis voor een groep. Ik zoek een leuk skigebied en een goed hotel uit en boek dan het hotel en een pendelbus. Met kerst ga ik dan altijd naar datzelfde hotel om alvast alles te bekijken en af te spreken. Ik verzamel skikaartjes en probeer op de skihuur en op de skipassen korting te krijgen. En ik maak een informatiefilm. Begin januari houd ik dan een informatieavond en daar draai ik de film en geef de informatie. Verder is het gewoon met z’n allen zuipen die avond.

Vorig jaar was ik, samen met mijn dochter, met kerst in een leuk hotel in Maria Alm. Het aller-leukste voor mij was, dat er in het hotel ook een cocktailbar was, waar ik ’s avonds wat kon gaan drinken. Hotelgasten konden binnendoor naar die bar. Ze draaiden er ook goede muziek en niet allemaal van die Duitse kutliedjes, die je altijd in de Après Ski hoort. De bar ging na het diner om half negen open en meestal was er ook wel aardig wat plaatselijke jeugd.
Soms was het zelfs erg druk. Vooral na de skishow op donderdagavond. Dan kwamen ook gasten uit plaatsen in de omgeving wat drinken na afloop van de show. De bar ging dan wel wat later open, omdat de barmannen ook meewerkten aan de skishow.
 
Ook de donderdag van mijn vakantie was het redelijk druk. Ik stond aan de bar van een biertje te genieten, toen ze binnenkwamen. Ze gingen aan de zijkant van de bar zitten en bestelden een biertje. Ik stond vlakbij ze en wat mij betreft kon dat nog wel wat dichterbij. Ze hadden allebei zwart, kort haar, bleken allebei Barbara te heten, ze waren 23 jaar en ze kwamen uit Garmisch. Barman Uli noemde ze de Babsies en ze hadden lekkere bipsies.

Ik kwam met ze in gesprek en merkte wel dat ze al “wat” hadden gedronken voor ze in de bar waren gekomen. Ze vonden het leuk dat ik Nederlander was, want de ene Babsi bleek skilerares en gaf les aan voornamelijk Nederlandse kinderen. Ze vroeg me wat “Gutweib” betekende, want dat zeiden die kinderen nogal eens. Ik dacht even na over dit vreemde Nederlandse woord, maar ineens wist ik het. “Kutwijf” zeiden ze natuurlijk. Tja, daar stond ik dan. Ik moest het natuurlijk uitleggen. Dus vertaalde ik het maar met “Schlampe.” Ik wist zeker dat die kinderen de volgende dag een zware dag tegemoet gingen. Maar de Babsies lagen dubbel van het lachen. Ze kwamen ook steeds dichter naar me toe en ik besloot ze maar een drankje te geven.
Nu maakten ze daar een vet heftige cocktail met de naam “Zombie.” Ik kende dat drankje al. Sterker, de mensen achter de bar noemden me Zombie en dat had niet met mijn leeftijd te maken. De Babsies hadden ook wel zin in zo’n Zombie toen ik het voorstelde en dat was het begin van een zeer interessante avond en nacht.

Na twee Zombies raakten de skilerares en ik steeds meer in gesprek. De andere Babsi was intussen aan het flirten met wat jongens en zat niet meer bij ons. Ik was wat meer naar de zijkant van de bar geschoven en zat tegen de muur. Babsi was dicht naar me toe geschoven en hoe het kwam weet ik niet meer, maar we hadden het over liefde tussen jong en oud. Babsi vond dat de meeste oude mannen meteen handtastelijk bij haar werden, omdat ze een arm om haar heen legden of iets dergelijks. Ik haalde maar snel mijn arm om haar middel weg, die daar ongemerkt gekomen was tijdens het gesprek. Maar ik hoefde hem van haar niet weg te halen, omdat ze het van mij niet erg vond zoals ze zei. Het was ook erg donker in die bar en ze praatte al een beetje met een dubbele tong, dus dat verklaarde veel. Tijdens het verdere gesprek schoof mijn hand een beetje onder haar truitje richting de peertjes en ze vond het best. Ze kneep haar ogen dicht zoals een poesje doet als het spint. Het gesprek stokte even en ze kwam met haar hoofd tegen mijn schouder zitten. Maar net op dat moment kwam de andere Babsi met een paar van die Oostenrijkse patsers naar ons toe. Het bleek al half twee en de bar zou gaan sluiten, maar zij wilde nog wel met die patsers en ons naar een disco in de buurt.
Daar was ik niet blij mee. Ik had een T-shirt met korte mouwen aan. Mijn jas was nog op mijn kamer en daar lag mijn dochter te slapen en die slaapt heel licht en wordt erg chagrijnig als ze voor niets wakker wordt gemaakt. Bovendien is ze erg streng voor me en ik zou beslist niet met twee meisjes mee mogen in het holst van de nacht. Ik moest dus een keuze maken.
Ik vertelde mijn probleem aan mijn Babsi. Ze kwam met haar mond vlakbij mijn oor en fluisterde met een geile stem “Du brauchst keine Jacke.” Dat, samen met de drank, die ik al op had, gaf de doorslag. Bovendien kende ik die disco en die was vlakbij, dus erg koud zou ik het niet krijgen. Zeker niet als Babsi zo dicht tegen me bleef aanleunen als ze nu deed.

De disco was redelijk vol. Het was toch nog behoorlijk koud geweest op weg er naar toe, maar Babsi’s lichaam tegen me aan, had wel wat geholpen. Ze mixten daar geen Zombies, maar wel andere heftige cocktails en daar had Babsi nog steeds wel trek in. Ik nam zelf gewoon een biertje, want ik wilde nog wel in staat zijn om mijn eigen sneeuwkanon te laten spuiten. Op een gegeven moment klonk de muziek van Enigma uit de speakers en ik vond het tijd worden om met Babsi de dansvloer op te gaan.
“The Principles of lust are easy to understand. Do what you feel, feel until the end.
The Principles of lust are burned in your mind. Do what you want, do it until you find….love.”
We schoven over de dansvloer. Ik hield haar dicht tegen me aan. Ze was iets kleiner dan ik gelukkig. Ik kuste haar ogen en haar voorhoofd. Mijn rechterhand masseerde zachtjes haar nek. Ik begon met beide handen haar schouderbladen te masseren en ze kreunde een beetje. Ik kuste haar in de hals en zoog heel even het vel naar binnen, maar niet te lang anders zou het zichtbaar blijven. Ik beet even in haar rechteroorlelletje en masseerde ondertussen haar slapen en de plek achter de oren. Daarna speelde ik weer met haar nek en masseerde die lichtjes. Babsi kreunde zachtjes en ik begon steeds meer naar het moment te verlangen dat we samen zouden zijn. Maar plotseling kwam de vraag in me op “waar in Godsnaam zouden we alleen kunnen zijn?”
Gelukkig bleken de Babsies met hun eigen auto’s te zijn gekomen. Alleen zag ik mijn Babsi niet zo snel weer met die auto naar huis rijden en ik had geen rijbewijs en kan ook niet rijden. Maar goed, als je de auto stationair laat draaien dan wordt hij vast wel warm dacht ik en ik had wel meer leuke dingen gedaan op de achterbank van een auto. Bovendien was het toen we de disco verlieten al vier uur.

De auto stond gelukkig niet ver weg en Babsi leunde nu zwaar tegen me aan. In die disco had ze zeker nog wel vijf van die heftige cocktails gedronken. Ik had me juist ingehouden en zodoende niet voldoende alcohol op, om me warm te houden. We waggelden eigenlijk naar de auto, maar dat interesseerde me niet zo dicht bij mijn doel. Ik nam de autosleutels van haar over, ontgrendelde de deuren en startte de motor, want dat kon ik wel. Babsi was ondertussen aan de achterkant van de auto op de grond gezakt en zat in de platgetrapte sneeuw. Ze had haar jas uitgedaan en was bezig om haar truitje ook uit te doen. Ik kreeg niet de indruk dat ze wist waar ze was en wat ze deed en ik zat er ook niet echt mee. Ik tilde haar op, maakte het achterportier open en zette haar tegen het portier aan. Daarna ging ik op de achterbank liggen en trok Babsi over me heen. Op dat moment gebeurde het.
Babsi begon hevig te schokken met haar bovenlichaam en even later was ik volledig ondergekotst. Ik schoof meteen onder haar vandaan en legde haar op de achterbank om de kots zo goed en zo kwaad van me af te vegen. Toen dat klaar was hoorde ik Babsi luid snurken. Ze lag volledig in coma.

Bij het hotel aangekomen had ik het behoorlijk koud. Ik schatte de temperatuur zo’n twaalf graden onder nul, dus ik moest heel snel naar mijn warme kamer. Maar er was nog een verrassing. Alle deuren waren op slot. Opeens wist ik weer dat er een speciale sleutel was om ’s nachts het hotel binnen te komen, maar die lag op de kamer helaas.
“Kutkutkutgodverdegodver,” dat waren de woorden die door mijn hoofd schoten.
Wat nu te doen? Het werd steeds kouder en naar de auto van Babsie was geen optie meer want die had ik van binnen afgesloten voor ik hem dicht deed, zodat Babsi veilig haar roes uit kon slapen. Mijn kamer was gelukkig wel aan de voorkant en had een balkon. Maar om daar te komen moest ik via de regenpijp omhoog en dan via twee andere balkons naar dat van mijn kamer. Maar ik moest wel, want het was echt stervenskoud.
De regenpijp ging goed en het eerst balkon ook, maar daar had ik wel per ongeluk een stoel omgeschopt en dat maakte nogal herrie. Ik klom dus snel over naar het tweede balkon en liep naar de balustrade die toegang gaf tot ons balkon. Op dat moment ging de buitendeur van de kamer waar ik langs liep open. Ik zag nog net de kok van het hotel met een honkbalknuppel.
Het volgende moment werd alles zwart voor mijn ogen en had ik het niet meer koud.

De volgende dag had ik behoorlijk veel bekijks bij het ontbijt en er werd ook veel gefluisterd en gewezen door het personeel onderling. Gelukkig kon ik de eigenaresse van het hotel ervan overtuigen dat de rest van de groep in februari erg rustig was en ’s avond alleen maar zat te kaarten. Ze keek niet echt alsof ze er alle vertrouwen in had, maar we mochten toch wel komen. Logisch. Voor die tijd kon ze nooit meer 36 nieuwe gasten krijgen.