Goodbye, my lover (deel 18)

Er valt een lange stilte na de laatste woorden van mijn vader. Het wil maar niet tot mij doordringen. Dan begin ik te huilen met hysterische snikken. Ik vráág niet eens of ik mag roken, maar pak mijn sigaretten uit mijn tas en met trillende vingers haal ik een sigaret uit het pakje. “Geef mij er ook maar eentje,” zegt mijn vader schor, en als hij mij een vuurtje geeft voegt hij er aan toe: “ik rook al jaren niet meer, maar ik kan ook wel een sigaret gebruiken.” Ik zie, dat ook hij bloednerveus is.

“Ik snap er echt niks meer van,” zeg ik wanhopig, terwijl ik de rook van mijn sigaret diep inhaleer. Mijn vader knikt begrijpend en bezorgd. “Dat is logisch. Het is ook even niet niks, wat er nu allemaal met je gebeurt.”
“Mijn hele leven is toch één grote leugen? Er klopt toch niks meer van?” Naast mijn verdriet voel ik ook boosheid, verontwaardiging, jemig, zo ga je toch niet met mensen om, zeker niet met je dierbaren?” Ik denk aan wat mijn vader me zojuist allemaal heeft verteld. Mijn moeder was dus helemaal niet mijn moeder. En die nepmoeder had beweerd dat mijn vader dood was en die bleek springlevend! Te ongeloofwaardig voor woorden. Zulke dingen gebeuren in soaps op tv, toch niet in het werkelijke leven?

Nu wil ik de rest van het verhaal ook horen. “Wat gebeurde er, nadat ik was geboren?” vraag ik. Mijn vader kijkt me met een onderzoekende blik aan. “Zullen we de rest anders voor de volgende keer bewaren? Ik ben bang, dat ik je nog meer ga overdonderen.”  Maar ik vind dat geen goed idee. Ik ken mezelf en ben bang, dat ik dan ga liggen piekeren in mijn bed en zelf allerlei verhalen ga bedenken. Als ik hem dit vertel, knikt hij. “Dat snap ik,” zegt hij. “Laat ik je de rest ook maar vertellen.”

Hij gaat wat verzitten en er komt een diepe frons in zijn voorhoofd. “Je was geboren en kerngezond, ondanks het feit dat je een maand te vroeg kwam. Maar mijn vrouw kon geen blijdschap voelen. Zij had al maanden het gevoel gehad dat ik niet met mijn hoofd bij het gezin was. Ze rustte niet eerder, dan dat ik haar alles had verteld. Zelfs de details wilde ze horen.
Ik vond dat lastig, niet voor mezelf zozeer, maar voor haar. Waarom wilde zichzelf extra pijnigen, door alles te willen weten?” Hij slaakt een diepe zucht. Ik spreek mijn gedachten niet uit, maar ik begrijp het heel goed. Natuurlijk wil je het weten, als jouw partner vreemd is gegaan! En die details, dat heeft te maken met de belangrijkheid voor hem, wat betekende die relatie dan voor hem? Maar ik spreek dit alles niet uit.

“Ik heb haar eerlijk alles opgebiecht. Ook dat dit al een poos aan de gang was. Al voordat jij werd verwekt.” Hij zwijgt. Het lijkt alsof hij de gebeurtenissen weer als een film op zijn netvlies geprojecteerd ziet. Na een poosje kijkt hij me aan en met tranen in zijn ogen zegt hij: “Toen werd mijn vrouw woedend. Ze wilde niks meer met mij te maken hebben. En ook niet met jou. Ze dacht dat jij haar de rest van haar leven zou herinneren aan de ontrouw van haar man. Ze wilde je niet eens vasthouden.” Nu huil ik ook. Wat afschuwelijk.

“Ik heb in de kraamtijd geregeld dat ik in het huis mocht van een vriend die voor lange tijd in Suriname zat. Radeloos was ik. En ja, natuurlijk, het was mijn eigen stomme schuld. Maar mijn vrouw was onverbiddelijk, ze wilde van me scheiden. Het was een helse tijd. Ook voor de kinderen. Zij kregen wel te horen dat ze een zusje hadden gekregen, maar ze kregen niet een stel blije ouders te zien met een klein baby’tje op de arm.”
“Lag ik wel naast haar bed?”  fluister ik, mijn stem heeft me op dit moment in de steek gelaten. Mijn vader streelt weer mijn haren. “Arm kind,” zegt hij. “Ik heb je heel veel vastgehouden. Zoveel en zo vaak ik maar kon.” Het is geen antwoord op mijn vraag, maar eigenlijk wil ik ook geen antwoord op mijn vraag. Eerder in het verhaal had ik medelijden met mijn biologische moeder, begrip zelfs, maar dit is wel heel hard om te verkroppen; dat mijn eigen moeder mij niet eens wilde vasthouden. Alsof ik de schuld was van alles!

“In mijn wanhoop heb ik Yvon gebeld. Aan haar had ik ook wel wat uit te leggen, maar ze snapte wel, dat ik op dat moment toen ik haar wegstuurde ook geen andere keus had. Ik móest wel met mijn vrouw mee die ging bevallen. Toen heb ik van Yvon het grootst denkbare offer gevraagd, alleen realiseerde ik me dat op dat moment nog niet. Ik heb haar gevraagd om bij me te komen wonen en voor mijn dochter te zorgen.”

Stijf geworden van het lange zitten staat hij op, loopt naar de kast en doet een lade open. Even later komt hij met een fotoalbum naast mij op de bank zitten. Hij slaat het album open, en daar zie ik mam. Een hele jonge mam, maar stralend, met een baby op de arm.
“Ik wil je wel zeggen, dat Yvon en ik heel gelukkig zijn geweest samen met jou,” zegt mijn vader. “Ondanks mijn verdriet om mijn andere kinderen. Want die mocht ik de eerste tijd helemaal niet zien. Ik had ook amper contact met mijn ex-vrouw. Yvon hield zo enorm veel van mij, ze had alles voor mij over. Ze heeft tegen haar ouders gezegd dat ze zwanger was, en ook al een hele tijd, maar dat ze dit verborgen had weten te houden. Ze heeft haar spullen bij elkaar geraapt en na een heftige ruzie heeft ze haar ouderlijk huis verlaten.”
“En toen werd ze mijn mam,” zeg ik zachtjes. Mijn vader glimlacht. “Een geweldige mam, Lidewij,” beaamt hij. “Kom meisje,” zegt hij dan, terwijl hij opstaat. “Een ouwe kluizenaar zoals ik heeft niet veel eten in huis. Zullen we samen een hapje gaan eten? Er is nog een heleboel te vertellen, het verhaal is nog lang niet uit, maar ik begin zo langzamerhand wel trek te krijgen.” Ik heb geen trek in eten. Maar ik ga met hem mee. Als ik bij hem in de auto stap, hou ik mijn hart vast voor de rest van het verhaal dat ik nog te horen ga krijgen, met als belangrijkste vraag: wat heeft mijn vader op zijn geweten dat hij door mijn moeder dood is verklaard?