Het einde van de Balkan Beatz
Eenieder die mij kent, weet dat excuses voor mij geen alledaagse kost zijn. Ik ben er gewoon niet voor in de wieg gelegd. Sterker nog, als er íets niet in mijn bloed zit, dan is het excuses aanbieden. Zelfs het typen van het woord excuses doet zeer. Mijn vingers kraken en piepen bij iedere lettergreep. Het lijkt alsof de toetsen mij aanslaan, in plaats van vice versa. Misschien ben ik wel de slechtste excuses-aanbieder van het Oostelijk halfrond. De top 10 moet ik in ieder geval moeiteloos halen.
Toch ben ik ze verschuldigd. Nederige excuses zelfs. Hele volksstammen zijn namelijk de dupe van mijn egocentrische handelen. Het waanbeeld dat ik een goed mens ben, is als sneeuw voor de zon verdwenen. Duizendmaal sorry, vijf diepe verontschuldigingen en een generaal pardon aan alle hardwerkende vluchtelingen uit het Oostblok. O, noeste Balkanarbeiders die door mijn toedoen vanaf vandaag in één klap hun inkomstenbron zien wegvallen, vergeef mij. Ik smeek het jullie!
Ik zie ze zo voor me, het arme Roemeense gezinnetje dat hun huis wordt uitgezet omdat ze de huur niet meer kunnen ophoesten. Geen rooie cent te makken, door mij. Er verschijnt een bedelende vrouw op mijn netvlies. Ze probeert krom van de jicht het dagelijkse brood bijeen te bedelen.
Ik kijk naar mijn nieuwe kaart. Zal ik hem toch maar terugsturen?
Er zit een brok in mijn keel wanneer ik denk aan de uitgehongerde baby's die creperen in waterkoude achterafsteegjes. Tranen biggelen in kuddes van mijn wangen wanneer mijn hoofd zich vult met dansende peutermeisjes, die beklad met veel te zware oogschaduw meelijwekkend een paar luttele centen van wat rijke westerlingen trachten te ontfutselen, terwijl hun ouders vol ettergezwellen rottend in de goot een halfblind oogje in het zeil houden. En dat is allemaal mijn schuld! Moet ik toch maar weer losse kaartjes kopen? Mijn besmeurde geweten brult om vergiffenis.
Met één rottig stukje plastic help ik talloze gezinnen naar de gallemieze. Ik ben de duivel in hoogsteigen persoon. Wat moeten die arme hardwerkende skimmers nu ze niet meer mijn pinpas kunnen kopiëren? Nooit meer zal ik nietsvermoedend mijn treinkaartje pinnen bij de kaartjesautomaat op het station, om even later te vernemen dat mijn rekening tot de laatste grijpstuiver geplunderd is. Nee, ik moet zonodig een jaartrajectkaart hebben, en jaag zodoende alle goudeerlijke pinpasfraudeurs de criminaliteit in.
Sorry.
