Mooie mormonen tarten mijn hormonen

Half zeven ’s avonds. Ik had net een kop bospaddestoelensoep, een broodje kroket en een broodje ei op en zat te bedenken dat ik die avond vanwege het kutweer maar eens lekker thuis bleef, toen de bel ging.
Ik pakte mijn portemonnee van het dressoir, haalde er vijf euro uit en liep naar de voordeur. Het zou de glazenwasser wel zijn, die kwam afrekenen, want ik was ‘s morgens wakker geworden van het geplens van water tegen het slaapkamerraam. Die glazenwassers bij ons hebben tegenwoordig een lange stok met een spons en daarmee pleuren ze wat water tegen de ramen op de bovenverdiepingen en dat is het dan. Meestal zitten de ramen dan ook onder de strepen daarna. Maar ja, ze mogen niet meer op een ladder, dus ik kan ze niets kwalijk nemen.
Mijn verbazing was echter groot toen ik iets veel leukers bij de voordeur zag! In plaats van een puistige tattoo met een matje en een oorringetje, stonden er twee prachtige meisjes van voor in de twintig. De een was ongeveer een meter zeventig. Ze had blond, lang haar, blauwe ogen, perzikwangen en haar lichaam schreeuwde gewoon om een nader onderzoek. De ander was wat kleiner en corpulenter. Toch had ze wel mooie rondingen en haar donkere ogen keken me van onder haar gitzwarte, halflange haar zaadvragend aan.

Ik stak de vijf euro in mijn broekzak en wist niet hoe snel ik de sleutel in het slot moest krijgen, zodat ik de voordeur open kon doen. Ik bedacht dat ik ook wel graag een sleutel in hun sleutelgaatjes zou willen stoppen.
"Dit kunnen toch geen Jehova getuigen zijn?" dacht ik nog.
Het bleken Mormonen. Die komen niet vaak aan de deur. Maar van mij mochten ze elke dag terugkomen. Ze stelden zich voor als Lisa en Ingrid en vroegen of ik misschien wel eens van het boek van Mormon had gehoord. Dat had ik vaag, maar ik wilde er plotseling alles van weten, dus ik nodigde ze uit om binnen te komen.
Nadat ze hun jassen hadden uitgetrokken zag ik dat ze naveltruitjes en korte, geruite rokjes droegen met daaronder witte kniekousen. Dat zag er lekker uit. Ik ging ze voor naar de huiskamer.

Het leek me een goed idee om de meisjes een beetje in de stemming te brengen met een rood wijntje, maar dat feest ging niet door, want Mormonen drinken geen alcohol. Ook de koffie en thee werd afgewezen, want daar zit cafeïne in en dat is verslavend. Dus voor ik het wist, zaten we aan een lekker bekertje Spa blauw.
En toen staken ze van wal en ze namen me meteen mee de Atlantische Oceaan op. Wat een spraakwater.

Het ging over oude beschavingen zoals Nephieten, Lamanieten en Jaredieten en deze laatsten zouden de voorouders zijn van de indianen. Het interesseerde me eerlijk gezegd geen reet. De enige –ieten die me wel interesseerden waren tieten. Hoe kon ik ze in Godsnaam in de richting van dat onderwerp krijgen?
Ze lulden maar door over dat kutboek. Ik kon er niet tussen komen en dat bedoel ik zowel figuurlijk als letterlijk. Maar toen kreeg ik een idee.

Ik gaf ze de bekertjes Spa blauw aan, zodat ze even wat dronken en hun bek hielden. Meteen zei ik dat het boek me aan de Bijbel deed denken en ik vroeg of Mormonen die ook lazen. Dat bleek zo te zijn en mijn hart sprong open van blijdschap. Nu zou mijn kerkelijke opvoeding toch nog van pas komen.
Ik wist niet veel van de Mormonen, maar wel dat ze polygamie rechtvaardigen en dat ze veel kindertjes maken. Dus vroeg ik of ze wisten dat Abraham twee vrouwen had gehad en dat Jacob zelfs met een hele reeks vrouwen was getrouwd.
Dat wisten ze, want hun rechtvaardiging van polygamie kwam juist uit het Oude Testament.
Ik sprong er meteen bovenop door met Salomo en zijn duizend vrouwen op de proppen te komen en zo kwamen we bij het Hooglied en zaten we eindelijk in de goede richting. Ze kenden het niet.
"Dit is mijn kans," dacht ik.

Ik pakte mijn laptop en ging op de bank tussen hen in zitten met het ding op mijn schoot. Ze schoven dicht tegen me aan en God wat was dat lekker. Mijn laptop kwam er van omhoog. Na wat googelen had ik een geschikte hedendaagse, erotische uitleg van het Hooglied gevonden. Over de palmboom met de kokosnoten, over de lusthof van granaatappelbomen met kostelijke vruchten, over de vijgenboom die zijn vroege vrucht laat zwellen. Maar bij mij was een wat oudere vrucht al een tijdje behoorlijk gezwollen.
De meisjes giechelden een beetje bij mijn uitleg en schoven onrustig heen en weer. Hun korte rokjes schoven steeds verder omhoog en ik zag door de naveltruitjes heen hun tepels lekker naar voren priemen.

Ik trok alle registers open en had de macht van het woord volledig overgenomen. De meisjes luisterden aandachtig en met rode oortjes.
Er zijn al heel wat mensen die het Hooglied hebben geïnterpreteerd, maar mijn interpretatie was beslist geheel nieuw. Ik liet de minnaar de nectarine uit de sappige perzik van zijn geliefde likken en liet hem haar wijnhuis binnengaan om daar de druiven te laten gisten. De meisjes begonnen steeds onrustiger met de benen tegen elkaar aan te schuiven.
"Dit is het moment," dacht ik en legde mijn ene hand op het bovenbeen van Ingrid en de andere op dat van Lisa. Ze kreunden zachtjes. Hun lippen waren wat droog, dus likten ze even met de tong om de mond om ze nat te maken.
Het was even doodstil en ik besefte dat dit het moment was waarin het lot besliste of het de hemel voor me zou worden of gewoon de aarde.

En toen ging de bel. De glazenwasser! Het was of hij die plens water van ’s morgens tegen de ramen nu over ons had uitgestort.
Ik pakte snel de vijf euro uit mijn broekzak en betaalde de lul. Maar eenmaal terug in de huiskamer was het leed al geschied. De meisjes waren van de bank opgestaan en “moesten nu echt verder in de wijk”. Ingrid kwam nog wel heel dicht tegen me aan toen ze de kamer uit liepen en raakte “per ongeluk” even mijn kruis aan met haar hand. Ze beloofde me later nog eens terug te komen als ze meer tijd had en knipoogde er geil bij.
Ik wilde dat het al zover was. Ik zou er de tijd voor nemen en ze een voor een verwennen. Ik zag het al helemaal voor me.

Omdat ik toch wel wat nieuwsgierig was geworden, ging ik nog even googelen. Bij het lezen over het leven en geloof van de Mormonen vielen me twee dingen op.
Het eerste was dat vrouwen jurken met lange mouwen en een zoom onder de knie dragen. Dat was wel wat anders dan de meisjes aan hadden.
Het tweede was eigenlijk nog schokkender voor me. Mormonen hebben beslist geen seks voor het huwelijk.
Het was misschien gek, maar deze twee wetenswaardigheden deden me ineens twijfelen aan de bedoelingen van de meisjes. Zonder dat ik er erg in had dwaalde mijn blik in de richting van de plek waar mijn portemonnee lag op het dressoir.

Ik ben nog de hele wijk door gefietst, maar de meisjes waren net zo spoorloos verdwenen als mijn portemonnee met vijfhonderd euro.