Nooit meer dronken bellen
Er zijn veel zaken die je verkeerd kunt aanpakken als je dronken bent, niet op de laatste plaats staat het fenomeen nachtelijke telefoongesprekken voeren met meisjes die je normaliter niet zo gauw zou bellen. Vanochtend werd ik wakker met de mobiele telefoon op het kussen naast de mijne. Ik zag dat het lichtje knipperde - er was gebeld. De middaguren raakten naderbij. Ik negeerde de gemiste oproepen en keek wie ik gisternacht zelf allemaal had proberen te bereiken. Ik sloeg mezelf letterlijk voor de kop toen ik daar kennis van nam. Tijdens het drinkgelag van gisteren had ik weer wat meisjes gebeld, onder wie een aantal exen. Wat ik besproken had met hen? Geen flauw idee.Iedere keer als ik met drinken begin, neem ik me voor om niet weer in dezelfde fouten te vervallen: er ontstaat vooraf altijd iets van een onwrikbaar voornemen om deze keer niemand te gaan bellen met mijn zatte kop. Maar kennelijk sterft dat voornemen na tien glazen colavieux jammerlijk af. Uiteindelijk vind ik toch wel weer mijn mobiele telefoon en begin ik mensen te bellen. Of het nu middernacht is, of 05.00 uur in de ochtend… er bestaat geen ethiek voor deze vorm van mensen benaderen. Waarom niet? Simpel. Omdat je er eigenlijk niet bij bent, ja, geestelijk dan niet. Want wie enige ervaring heeft met dit fenomeen, weet dat je de volgende ochtend geen flauw benul hebt van de woorden die je hebt uitgesproken richting de anderen. Als je iemand aan de lijn krijgt, althans.
Ja, want dat is natuurlijk ook nog zo iets. Niet iedereen neemt de telefoon op om 04.00 uur ‘s nachts. Eigenlijk zou je mensen die zo laat nog een telefoon opnemen op voorhand moeten wantrouwen. Ikzelf zet mijn telefoon altijd op stil als ik ga slapen. Enfin, daar ging het niet om. Je weet dus zelden wat je de voorgaande nacht hebt besproken met de mensen die je te pakken wist te krijgen. En dat is misschien wel de grootste kwelling van dit onorthodox gebruik. Op het moment dat bijvoorbeeld één van die meisjes jou de volgende middag terugbelt, ben je wel genoodzaakt om op te nemen. Om twee redenen, welteverstaan. Ten eerste wil je natuurlijk weten wat je hebt liggen dazen. En bovendien moet je een excuus maken aan het meisje, beloven dat je het nooit meer zal doen – al is dat natuurlijk grote onzin.
Want een volgende keer gebeurt het toch wel weer. Ik heb een keer geprobeerd om mijn telefoon in nuchtere toestand te verstoppen, maar dat pakte niet goed uit. De volgende ochtend werd ik wakker en constateerde ik dat ik niet alleen meisjes had gebeld, ook had ik een puinhoop van het huis gemaakt tijdens mijn zoektocht naar de telefoon. Ik voel me gesterkt door de wetenschap dat ik niet de enige ben die deze rare eigenschap erop nahoudt. Ik heb ook dikwijls als puinruimer moeten optreden voor vrienden, die op hun beurt weer de liefde hadden verklaard aan dikke, wanstaltige vrouwen. Toch moet je normaal gesproken zelf alles rechtzetten, dat moest ik vandaag dus ook.
Ik belde mijn ex terug om mijn excuses aan te bieden voor het feit dat ik haar gisteren zo laat nog had opgebeld. Ze prevelde iets uit en zei dat het wel oké was. Daarna suggereerde ze dat het misschien verstandig zou zijn dat ik haar nummer uit mijn telefoon zou wissen, dan zou ik ten minste niet meer ‘zulke rare dingen’ doen. Nu was dat op zichzelf een puik plan, zij het dat ik haar nummer uit mijn hoofd ken, zelfs als ik strontlazarus ben. Ik vroeg haar wat ik eigenlijk gisternacht had gezegd. Ze begon te lachen. Smadelijk lachen. ‘Weet je dat dan niet meer?’ In alle eerlijkheid bekende ik, dat ik het inderdaad niet meer wist. ‘Volgens mij was je geil’, zei ze. Dat wil inderdaad nog weleens voorkomen, dacht ik. Ik hing op nadat ik nog een paar keer mijn verontschuldigingen had aangeboden en verteld dat ze het met een korrel zout moest nemen.
Nu moest ik nog drie andere vrouwen bellen, onder wie twee ex-vriendinnen. Daar zag ik aanvankelijk tegenop, maar ik wist ook dat het onderwijl bonton was geworden na een flink bacchanaal, zij waren het gewend van mij. Sterker nog, ik vroeg me eigenlijk af of anderen mij nog wel serieus namen als ik weer eens zo laat opbelde met allerlei ontboezemingen. Goed, ik ging er dus even voor zitten op de leunstoel in mijn kamer en begon met het telefoonrondje van gisternacht, dit keer in nuchtere toestand. Een typisch geval van zowel de lusten als de lasten accepteren van dingen die je doet, zullen de wijzen zeggen. Ik haat hen, die wijzen. Ik vind dat dit gebruik wijdverbreid geaccepteerd moet worden. Uiteindelijk is het overmacht en weet je zelf ook niet wat je doet. Vanavond verstop ik mijn telefoon weer.
Engel en Diggy Dex met hetzelfde verhaal (op de cadans van de beat!)
Engel & Diggy Dex - Sorry
