Mijn vader

Column door Lonaa

Mijn vader is een bijzondere man. Dat is nooit makkelijk geweest. Hij was, en is, veel aan het werk. Zes dagen in de week en drie avonden per week was helemaal geen uitzondering. Aan de andere kant deed hij dit alleen maar om er voor te zorgen dat wij, mijn moeder, mijn zusje en ik, een goed leven zouden hebben. En nou waren we helemaal niet “rijk” (we zijn bijvoorbeeld maar één keertje echt op vakantie geweest), maar het heeft me nooit aan wat ontbroken.
Het is een heel grote, brede man. Als hij boos is, is hij intimiderend, als hij vrolijk is, is het een grote knuffelbeer. Gelukkig is hij meestal vrolijk.

Ik heb de afgelopen jaren veel moeilijkheden gehad en mijn vader kon daar niet mee omgaan. Hij heeft me gesteund, maar hij snapte het niet, wist niet wat hij er mee moest. Hij was ook bang om het verkeerd te doen. Of misschien deed het hem alleen maar heel erg pijn om zijn “liefste oudste dochter” zo te zien lijden.

Het probleem met mij en mijn vader is altijd geweest dat wij teveel op elkaar lijken. We willen altijd allebei gelijk hebben, en het laatste woord, het liefst tegelijk. Dat geeft bonje.
Ik heb altijd geweten dat mijn vader van me hield, zeker weten, maar hij heeft nooit “ik hou van je” gezegd. In ieder geval, niet letterlijk. Wel op zijn manier.

Met de jaarwisseling van 2006 naar 2007 waren we op vakantie, met zijn vieren, plus aanhang. Op een van die avonden tijdens onze vakantie belandden we op een karaoke-avond. Mijn vader heeft jarenlang in een band gespeeld en gezongen, en ook ik ben niet vies van een microfoon. Halverwege de avond besloot ik om Pappa van Stef Bos te zingen, voor mijn vader. Mijn vader stond in de hoek, hij torende hoog boven iedereen uit, en had een trotse glimlach op zijn gezicht. Het lichtje in zijn ogen was aan, en ik kon het zien, ondanks de waterige glans. Ik kreeg de laatste woorden bijna niet meer uit mijn keel.
Ik liep het podium af richting de hoek, gaf mijn vader een knuffel en kreeg een kus op mijn hoofd.

Mijn vader moest als volgende, ik had geen idee wat hij ging doen, ik wist niet eens dat hij nog ging zingen.
Hij zong You'll never walk alone van Lee Towers, hij zong het voor mij, ik kon het voelen. Hij keek me aan over het dronken, Duitse publiek heen, en er bestond niks meer. Behalve ik en mijn vader. Terwijl de woorden, de echtheid en de emotie van papa mijn hart vulde, vulde tranen mijn ogen. Ze liepen over mijn wangen. Dit was zijn manier!

Ik heb geleerd dat muziek een manier is om met mijn vader te communiceren. Maar mijn vader is gegroeid, hij heeft geleerd te zeggen wat hij voelt, en nu het beter met me gaat is hij veel vrijer in wat hij zegt.

Mijn vader is een bijzondere man. Maar behalve dat, de liefste vader die je je kan wensen.