Geen tramporno meer

Iets klopt er niet. 2009 is al een paar weken oud, maar nu valt het me pas op. Er is een verschil met het vorig jaar. 2009 is niet 2008. Een klein ‘iets’. Ik weet niet wat. Het zal wel niet belangrijk zijn, maar de miniverandering knaagt aan me. Ik lig tot drie uur in de nacht te piekeren. Wat is er anders? Wat is er zo anders dat het me wel opvalt dat er iets veranderd is, maar toch zo onbelangrijk dat ik niet weet wát?

Drie uur precies is de laatste tijd die ik op mijn wekker zie. Dat betekent dat het ongeveer vijf over drie is. Waarom weet ik niet, maar mijn wekker springt af en toe een minuutje vooruit. Apparaten hebben een eigen wil, dat blijkt maar weer eens. Niet veel later ben ik in slaap gevallen. De volgende ochtend verslaap ik me, ruim drie uur. In 25 jaar heb ik me nog nooit verslapen, maar de afgelopen maanden lijkt het een ongewilde hobby van mij te worden om in mijn slaap mijn wekker uit te zetten en daardoor een deel van de ochtend te missen. Ook nu is het half twaalf in plaats van half acht als ik mijn eerste kop koffie van de dag burgemeester maak. Ik ben al lang vergeten waarom ik pas zo diep in de nacht in slaap ben gevallen. 

Het is zo'n ochtend dat ik niet kan rekenen. Het was vannacht bij mijn laatste blik op de wekker niet vijf óver, maar vijf vóór drie. Natuurlijk.

Op televisie zie ik een nieuwsitem over Russisch gas dat wel of niet naar Europa komt en iets met waarnemers die de gasleiding niet kunnen vinden. Daarna een item over Hamas versus Israel en automatisch en ongewild koppel ik beide items. Iets met voetbalhooligans die niet voor Ajax zijn, zeg maar. Je kent het liedje wel. Ik durf het niet te herhalen hier. Misschien leest er wel een hele dure advocaat mee en juridisch ben ik net zo sterk als Marianne Thieme in een V8 500pk gehaktmolen. Ik kan wel lullen, maar die ander wint toch. Mosco maakt gehakt van me.

Ineens zit ik rechtop en stik ik bijna in de vandaag veel te slappe koffie met een onweerswolk aan melk. Koffie heel verkeerd. Ja! Dát is er anders dit jaar! Het heeft niets met gas, noch met Hamas, laat staan met dure advocaten, gehakt-Porches of voetbal te maken. Toen ik eerder deze week met de trein naar Utrecht reisde, viel het me op dat de tram tussen Houten en Houten Castellum verdwenen was. Verdwenen. Weg. Alsof de Eiffeltoren niet meer de skyline van Parijs bepaalde. Soms maak je rare links in je hoofd.

Eerder al riep ik Houten uit tot meest verschrikkelijke plek van Nederland en het aller-saaiste beroep van Nederland vond ik dat van de machinist op de korte, rechte tramlijn Houten – Houten Castellum.  Ik stelde me zo voor dat die machinist, Geert in mijn verhaal, wel een dubbel leven moest leiden. De koekwaus zou ’s nachts Gerda heten en 18+ dingen doen met leer, een prei, pampers en slagroom. Bestaat dat beroep op die plaats dan niet meer?

De tram is weg. Op treinengek.nl, porno voor gepensioeneerde bierbuikmannen, staat een fotoverslag over de laatste uren van de tram. Op 13 december 2008 heeft Houten afscheid genomen van tram 6016. De laatste weken worden beschreven alsof we afscheid nemen van een chronisch zieke op het sterfbed. 

‘Met iets minder als een week te gaan reed op 7 december 2008 om 12.43 de tram 6016 naar station Houten. Het was een mooie dag en de tram was, zoals gewoonlijk, bijna leeg.’

‘Nog ruim 6 uur te gaan voor het trammetje. Het is 16 december 2008 om 15.16 en de tram staat klaar om richting Houten Castellum te rijden. Op 12 december 2008 heeft het publiek afscheid mogen nemen van de tram. Naast de aanwezige erwtensoep mochten er ook handafdrukken op de tram geplaatst worden.’ 

Dus de erwtensoep mocht ook op de tram geplaatst worden? Kom op, beetje laag van mij om iemand die in de rouw is, of zeer binnenkort komt, af te rekenen op taalfouten. De schrijver heeft het al moeilijk genoeg.

Geert, uit mijn eerdere column, krijgt ook aandacht:

‘Voor de laatste ritten heeft de trambestuurder paar balonnen opgehangen om de tramcabine wat op te fleuren.’ 

Nu pink ik toch ook een traantje weg. De taal- en spelfouten zijn vergeven. Tram 6016 blaast zijn laatste adem uit. Einde. De stekker eruit, letterlijk. Tram 6016 is tot stof wedergekeerd. En tot overmaat van ramp heeft de gerailde lijkenwagen vertraging.

Ik zie Leidschendam nu voor me als één groot trammortuarium. In sobere kamertjes zie ik afgeschreven trams tussen kaarsen, bloemen en tekeningen van kinderen. Er lopen treurende bierbuiken en vervelend kijkende bierbuikechtgenotes.