Land of the free (2)
Het verkeer stond die ochtend helemaal vast. Het was altijd wel druk, maar nu was er ook nog eens een groot ongeluk geweest, dus was er helemaal geen doorkomen meer aan. John keek in de achteruitkijkspiegel van de Mercedes. Hij kon zichzelf zien, dus de chauffeur had hem niet gecontroleerd en bijgesteld. Slordig, dacht John terwijl hij zichzelf eens goed bekeek. Hij was geen lelijke man, echt knap was hij ook niet, maar hij had een vriendelijk gezicht en een mooie lach. Toch moest hij het vooral van zijn charme hebben. Hij was echter sinds hij Michelle en Macy had ontmoet somber geworden en daardoor niet bepaald innemend meer. Ook was hij er niet jonger op gaan uitzien. Hij had altijd een jeugdig uiterlijk gehad, maar nu leek het alsof hij middenin zijn midlifecrisis zat. De eerste serieuze rimpels werden zichtbaar en hij oogde zeer vermoeid.
Na een minuut naar zijn spiegelbeeld gekeken te hebben, keerde hij weer terug naar de tekst op zijn krant. De in zijn eigen handschrift geschreven tekst uit die laatste brief van Michelle. “Het is verdomme echt waar, ze heeft gelijk, ze heeft gelijk” mompelde hij voor zich uit. “Het rechtssysteem vermoordt onschuldige mensen en ik ben te laf om er iets aan te doen.” Dat was dan wel waar, maar hij was niet de enige. Hij was de laatste week extra hard voor zichzelf.
Toen de Mercedes in een kwartier tijd nog maar 20 meter van stoplicht naar stoplicht had gereden, belde zijn vrouw of hij de tv aan had staan. “Nee, ik zit nog in de auto, het verkeer is een ramp!” vloekte hij. “Nou, stap dan uit en loop verder, je moet nu echt even CNN bekijken!” was het antwoord.
“Uitstappen en lopen? Wat is er nou zo belangrijk dan? Weet je wel niet hoe ver ik nog van mijn kantoor ben?” vroeg John enigszins geïrriteerd, maar ze zei alleen nog maar even gedag. “Julia, ben je daar nog? Julia!” maar ze had al opgehangen. Vloekend stapte John uit de auto en liep hij richting centraal Hollywood. Dat is nog best een eind lopen vanaf Sunset Boulevard en ook niet zo’n gebruikelijke plek voor een advocatenkantoor wat zich niet heeft gespecialiseerd in film- en acteursrechten en die hele branche. Maar John vond het leuk om als hij even niet zo veel te doen had op kantoor te doen alsof hij een filmster was en zo een gratis maaltijd of borrel te versieren. Hij kon redelijk acteren, zolang het maar niet voor een publiek was dat wist dat hij acteerde, dus dat lukt nog wel eens.
Na ongeveer 10 minuten lopen was het verkeer al weer op gang gekomen en hield John een taxi aan om zich verder weer te laten rijden. Toen hij op kantoor aankwam, was zijn secretaresse helemaal opgewonden en ze probeerde hem duidelijk te maken dat hij toch absoluut de tv aan moest zetten. “Ja Angela, ja, ik weet het, rustig nou maar. Ik ga nu de tv aan zetten, ga jij dan even koffie halen?” maande hij haar. Terwijl hij de tv aanzette en afstemde op CNN, hoorde hij haar van alles laten vallen en zich verontschuldigen tegenover de andere mensen in de gang.
Hij was wel even bang dat hij hetgene wat hij zo nodig moest zien allang gemist had, dat was ook zo. Inmiddels ging het over een zaak tegen een man die verdacht werd van moord, maar die toch al levenslang had (deze moord was dus ook niet recent gepleegd, maar wel recent ontdekt). Niet echt nuttig dus, als hij zou worden veroordeeld kreeg hij de doodstraf en anders ging hij dood in zijn cel. Niet echt veel verschil, zeker niet gezien het feit dat de man al 89 was. Zinloos vond John. Dus hij zette de tv uit en vroeg aan Angela, die inmiddels binnen was komen lopen met de koffie, wat er nou zo belangrijk was op tv. “Och, dat weet ik niet, maar uw vrouw had gebeld en ze zij dat ik u moest vertellen de tv aan te zetten.”
Hij had Julia natuurlijk even kunnen bellen om het haar te vragen, maar hij besloot het te laten rusten tot ’s avonds. Op zijn bureau lag de gebruikelijke stapel nieuwe zaken. Bijna allemaal op verzoek van de verdachte of diens familie (hij deed bijna geen zaken zonder dat hij gevraagd werd, dat werd hij meestal toch wel). Alleen de laatste was niet op verzoek van een betrokkene bij de zaak, maar van een rechter aan het hooggerechtshof, echter wel op diens privé verantwoordelijkheid. Natuurlijk las hij die door. Het was de zaak die hij zojuist op CNN had gezien en hij wou al stoppen met lezen, ware het niet dat hij het idee kreeg dat de man totaal niet schuldig kón zijn. Niet aan deze laatste moord tenminste. Natuurlijk dacht hij meteen aan Macy (God hebbe haar ziel). En vond dat hij deze zaak wel moest nemen. Tenslotte leek ook deze man onschuldig en het mooiste was dat als hij het fout had, er niks aan de hand was. Het lot van de man lag toch al zo goed als vast. Dus hij belde zijn secretaresse en vroeg om een afspraak met Tom Harley. “Tom Harley? Die seriemoordenaar?”vroeg Angela geschokt (het was een tere ziel). “Ja Tom Harley de seriemoordenaar ja."
