Heel kinderachtig
Column door leemberdt
BBC-radio 07.15. De verslaggever spreekt met sheriff Chuck Wilkins van Northumberland County, Virginia. Een goeie naam, zo moet je heten als sheriff, Chuck, dan heb je bij wijze van spreken je eerste boef al gevangen. De sheriff vertelt over een 6-jarig jongetje dat de schoolbus had gemist en daarom maar in de auto van zijn moeder was geklommen, de stoel naar voren had geschoven en staand op het gaspedaal (vermoedde Chuck) richting school was vertrokken. Om niet het schoolontbijt en de gymles te missen, vertelde hij de sheriff later. Zijn vader was al om half zeven naar zijn werk gegaan – en dan weet je het wel: zo vader, zo zoon, ook de vader hield niet van te laat komen en ging vroeg van huis – en zijn moeder had zich verslapen – en, laten we wel wezen, dat gebeurt de beste moeder.
Het jongetje reed ruim 15 kilometer tot hij, vlak bij zijn school, tegen een elektriciteitsmast tot stilstand kwam. Dat laatste was niet de bedoeling. ”Het is een wonder dat er geen doden zijn gevallen”, vertelt Chuck, die natuurlijk maar wat blij is dat er in Northumberland County, Virginia eindelijk iets gebeurde en helemaal verrukt moet zijn geweest dat hij de wereld van onder zijn snor – want als je sheriff bent en Chuck heet, draag je tussen neus en lippen door haar, dat kan niet anders – kon vertellen dat hij daar in Cucumberland County alles onder controle had. Het jongetje had alleen een flinke bult op zijn hoofd. En hij moest huilen. Het eerste wat hij zei was: “Mijn school is daar. Ik ben al te laat.”
Maar hij mocht niet naar school. Hij moest eerst naar het Rappahannock Hospital. In de politieauto, achterin, dit keer met de gordel om. Chuck draait af en toe zijn hoofd om en werpt het jongetje een strenge pedagogische blik toe. En daar is het dus mis gegaan. Niet eerder. Want is het de ouders kwalijk te nemen dat het jongetje van zes zich in de auto naar school haastte? Natuurlijk niet! Ze mogen trots zijn op zo’n jongen. Hij had al eens eerder auto gereden, een paar keer in het echt met zijn vader naast zich, maar meestal virtueel in Grand Theft Auto en Monster Truck Jam, computerspelletjes. Geweldige spelletjes dus. Als ouders er in slagen hun zoon zo een sterk plichtbesef bij te brengen dat hij zich niet door iets lulligs als het missen van de schoolbus een dag kostbaar onderwijs door de neus laat boren, maar verantwoordelijkheid neemt en er ondanks alles in slaagt het door zijn vader zuurbetaalde schoolgeld te verzilveren: chapeau!
Maar in de Verenigde Staten van Amerika werken de dingen net even anders. De ouders zijn gearresteerd en worden beschuldigd van ‘child endangerment’. Dat vind ik dan een beetje kinderachtig. De moeder heeft zich met ongetwijfeld nog eens rustig omgedraaid, zonder zich zorgen te maken over haar zoon, want moet ze geweten hebben: die redt zich wel. En die brave, plichtsgetrouwe zoon die gunde zijn moeder een dagje uitslapen, ze deed al zoveel voor hem. Het was tenslotte zijn schuld dat hij de schoolbus had gemist en dus zijn verantwoordelijkheid om deze fout goed te maken.
Als die elektriciteitsmast er niet had gestaan, had Sheriff Chuck geen opvoedkundige blikken hoeven werpen die het jongetje voor eens en voor altijd kennis hadden laten maken met een gevoel dat nergens minder op zijn plaats was: schuldgevoel. Het jongetje zal zozeer in de war raken over goed en kwaad dat hij op een donkere dag zal beslissen dat als sheriff Chuck en zijn snor deze niet eens weet te onderscheiden niemand het kan. En hij zal, zoveel is zeker, opgroeien voor galg en rad. Zonder vader en moeder die voor een tijd de bak in gaan. Heel kinderachtig, ik zeg het nog maar een keer.
