Fuck de correctheid
KUIFKRULLEN
Ik ben klaar met de politieke correctheid. Niet dat ik alle negers stinkerds ga noemen of homoseksuelen onnodig ga bespotten. Nee, ik heb geen drang om mensen opzettelijk te gaan kwetsen. Al zijn er natuurlijk groepen die vragen om hoon. Maar daarover misschien meer in andere columns.
Nee, ik heb het over een ander soort politiek correctheid.
Een voorbeeld: Ik sprak een vrouw die genezen was van borstkanker. We spraken daar wat over en ik hoorde in een vogelvlucht alle clichés – ‘Je gaat meer genieten van dit en van dat. En dan vooral de kleine ditjes en datjes & Ik durf meer mijn dromen achterna te jagen & Alles is zo relatief & Zus & Zo’ - die passen bij mensen die dachten dood te gaan maar dit toch niet deden. Dat vond ik totaal geen probleem. Het zijn niet clichés geworden omdat de zinnen zo lekker bekken. Er valt simpelweg wat voor te zeggen.
Als een soort uitsmijter, een climax wat het hele verhaal naar ongekende hoogte moest duwen, zei ze: 'Dankzij God genas ik van mijn borstkanker. Hij is zo goed voor me. En het gaat geweldig met me nu.' Op dat moment komt er maar één vraag in me op. En die stel ik ook, omdat ik vind dat het een heel goede vraag is: 'Interessant. Maar heeft God er in eerste instantie niet voor gezorgd dat je überhaupt de kanker kreeg?'
Na zo'n vraag breekt de pleuris uit.
En dat is de correctheid waar ik op doel. Er zijn eindeloos veel mensen bij wie de broek afzakt na zo’n uitspraak. Maar je mag het schijnbaar niet zeggen. Waarom niet in Godsnaam?
Een ander voorbeeld: Er was iemand overleden. Ondanks dat ik bang ben voor de dood en er over droom dat er nooit meer iemand dood zal gaan voelde ik weinig pijn. Het was een lul van een vent. Dat was hij voor zijn dood ook al. En ik was absoluut niet de enige die dat vond. Niet al te lang na zijn dood sprak ik een vriend die hem ook had gekend. Hij kwam ter sprake en terloops vertelde ik dat ik hem een ongelooflijke oetlul vond.
En ineens ben ik een harteloze klootzak. Is het omdat iemand gecremeerd is dat hij reuze sympathiek wordt? Kijk, als ik nou altijd vriendelijk tegen hem had gedaan. Maar hem achter zijn rug had uitgekotst, dan was ik hypocriet geweest. Maar nu...
Waarom moet ik dan ineens de loftrompet gaan steken?
Een laatste voorbeeld: kinderen in de trein. Er zijn kinderen die zo’n ongelooflijke teringherrie maken in de trein. Schreeuwen, krijsen, springen, joelen - noem het maar op. Alsof ze je bewust lopen uit te lokken. Ik haat dat. Ik wil gewoon rustig een boek lezen en uit het raam staren. Ik heb geen enkel probleem met enig geroezemoes. Ik vind dat zelfs wel lekker, het kalmeert me. Maar die schreeuwende kinderen zijn echt tergend.
In tegenstelling tot iedereen in de trein – of restaurant. Zet deze anekdote in een restaurant en het past even zo goed - zeg ik er altijd wat van. Meestal heel genuanceerd en beschaafd. Terwijl ik die etters het liefst hun strot zou dicht knijpen. Maar wanneer ik dit doe dan kijken ouders me aan met een hoe-durf-je-je-met-mijn-kind-te-bemoeien-blik. Welke ongeveer dezelfde is als de nog-even-en-ik-sla-je-dood-blik.
Hoe kan dat nou? Onbegrijpelijk. Iedereen weet toch dat het strontirritant is? Die ouders net zo goed. Maar waarom wordt er altijd zo krampachtig gedaan als het om kinderen gaat? Noem me dom, of zelfs wereldvreemd, maar ik snap dat niet.
Er zijn van die vragen die je schijnbaar niet mag stellen. Er zijn dingen die je schijnbaar niet mag zeggen. Omdat we zo nodig correct moeten zijn. We moeten lief zijn en niks tegen elkaar zeggen dan is de kans het grootst dat we nooit ruzie krijgen. Want ruzie is toch wel zo erg…
En ik ben daar klaar mee. Ik had me voorgenomen zonder goede voornemens het nieuwe jaar in te gaan. Ik neem dat terug. Ik ga schijt hebben aan die belachelijke correctheid.
