Jort Kelder is een varken
Even met het Stadhuis van Rotterdam gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. Mag ik de fractie van Groen Links van u?” Eerst werd ik verkeerd verbonden, want op de achtergrond hoorde ik een stel gillende keukenmeiden. Maar uiteindelijk kwam het goed, en kreeg ik Arno Bonte aan de lijn. Mooi, hij was precies degene die ik moest hebben. “Zo Arno, vertel eens. Hebben jullie daar de geldpest? En een paar honderd smerissen over?” Verbaasd vroeg de jonge communist wat ik bedoelde. Dat kon ik hem snel uitleggen: “Je wilde toch per straat een referendum gaan houden over het afsteken van vuurwerk? En dan overal borden neerzetten waarop staat aangegeven of je daar wel of niet mag knallen? En de politie moet dat dan gaan controleren?”
Ja, dat had ik goed begrepen, vertelde Arno mij. Gutteguttegut, Arno in de bocht. Als je zo’n vuurwerkverbod een beetje serieus in de gaten wilt houden heb je een paar honderd politiemensen nodig. Misschien is het een beter idee als er eens iets wordt gedaan aan de grote aantallen onopgeloste inbraken en straatroven, en misschien is het een aardig plan om te zorgen dat een gejatte fiets terug komt bij de eigenaar, en de dief in de bak verdwijnt. Dat soort dingen.
En een enorm zootje extra verkeersborden “verboden te knallen”? Arno Bonte ziet het al helemaal voor zich, geloof ik: delegaties van politici en hoge politiebeambten uit wereldsteden als Chicago en Milaan komen op werkbezoek om te kijken naar de Rotterdamse oplossing. Borden! De oplossing voor het vuurwerkprobleem! Ik deel de hooggespannen verwachtingen van Arno niet. Volgens mij zullen die borden alleen maar tot heel wat hilariteit leiden, want er wórdt wat afgeknald, daar in Rotterdam. In 2008 de stad met de meeste moorden. Alsof bij die afrekeningen de ingehuurde Balkan-moordenaars zich straks iets van zo’n bord zullen aantrekken… Sterker nog, niet alleen moordenaars trekken zich er niets van aan, ook “de gewone man” laat zich er naar verwachting weinig aan gelegen liggen. Want vuurwerk is een recht! Ik stelde Arno Bonte nog een pijnlijke vraag: “Heb je al contact gehad met je GroenLinks-collega’s in Zwaagwesteinde?” Nee dat had ‘ie niet. Jammer, want praktijkvoorbeelden zijn altijd de beste voorbeelden, zeg ik altijd maar. In Zwaagwesteinde reed iemand deze jaarwisseling na klachten over zijn zware vuurwerk gewoon met zijn auto op de klagers in. Kijk, ik héb zo’n vermoeden. Ik weet het niet zeker, maar ik héb een vermoeden. Daar een verbodsbord neerzetten zou geen enkele regulerende werking hebben gehad. Dénk ik niet.
En dat bespottelijke idee om per straat een referendum uit te schrijven? Doe mij een lol. Voor je het weet zijn er ook straatreferenda over een lelijke-gordijnenembargo. Of over een verbod om patserige auto’s voor de deur te parkeren…
De patserigste auto’s in mijn straat zijn trouwens van de eigenaar van de coffeeshop. Die bulkt echt van de poen. Maar ik heb door, hoe dat zit. Er wordt een raar economisch spelletje gespeeld… Wietplantages tappen meestal de stroom illegaal af van het net. Daar wordt meestal niet voor betaald. En als de plantage dan wordt opgerold, brengt Eneco slechts de helft van de stroomkosten bij de wietteler in rekening. De andere helft van de gestolen stroom wordt gewoon betaald door u. En door mij. Tsja, op die manier lukt het de coffeeshops natuurlijk wel om heel goedkoop aan de hasj te komen. Ze teren gewoon op mijn zak. Morgen daar even langs voor een paar grammetjes. En dan betaal ik slechts de helft. Lekker puh! Ik gebruik die troep verder niet, maar ik zal ze treiteren tot ik erbij neerval. Schorem.
Grappig, trouwens. Soms word je van een grammetje al blij, maar in andere gevallen is dat een kwestie van heel wat kilo’s. Dat blijkt uit een onderzoek dat onder vrouwen is verricht naar het verband tussen geluk en lichaamsomvang. De “volste” vrouwen bleken het gelukkigst te zijn. Je zit als vrouw het best in je vel als je confectiemaat 42 hebt. Al die scharminkels met maatje 34 gaan somberend door het leven. Het onderzoek werd verricht door een producent van ontbijtgranen. Grappig, ik zie de reclames al voor me: “Vreet meer Wheetabix/Bambix/Brinta, dáár knapt je humeur van op.” Mooi, morgenochtend zal ik Mevrouw Oplopers (nu maatje 36) eens een enorm bord havermout voeren. Lachen! Ze heeft nu al een stralend humeur, maar dán…
Trouwens best lekker, havermout. Weet je wat daarentegen heel smerig is? De vegetarische erwtensoep van Jort Kelder. Vegetarische erwtensoep. Rot toch op: in erwtensoep hoor je varkenspoten, een flinke hoeveelheid spek en een behoorlijke hoeveelheid rookworst aan te treffen. En met “varkenspoten” bedoel ik dus niet de nichten van de slager of de benen van mijn buurvrouw. Nee, ik bedoel vlees. Veel en stevig vlees. Dus die slappe troep van Jort is niet aan mij besteed. Erwtensoep-zonder-iets. Bah. Dat ondermaatse fatje had problemen met het feit dat de nieuwjaarsduiken werden gesponsord door Unox. Vreemd, jarenlang stelde hij kwijlend van jaloezie de Quote-top-zoveel samen. Maar hoe word je rijk? Slim zakendoen. Dat doen die jongens van Unox ook. Als je wel jarenlang voor de Quote werkt, maar tegelijkertijd bezwaar maakt tegen een goede marketing-actie, wat ben je dan? Nou ja, Jort had dus een varken meegenomen naar het strand. Want varkens zijn zulke lieve dieren. Maar zijn punt heeft ‘ie niet echt weten te maken. De sportieve nieuwjaarsduikers raakten totaal de kluts kwijt. Die zagen twee varkens…
