Het vieren van Oud & Nieuw

Het is ieder jaar weer een heus vraagstuk. Hoe vier je Oud & Nieuw? Als jonge knaap van zestien wist ik het wel. Je ging gewoon, net als al je vrienden en klasgenoten, naar de plaatselijke discotheek en dacht niet na over deze invulling. Iedereen deed het! Jij dus ook. Maar naarmate je ouder wordt, ga je dat soort zaken in twijfel trekken. Oudemannenkwaal? Ik weet het niet. Misschien wel. Ik ben gewoon al die clichés op oudejaarsavond zat, denk ik. Ik hoef niet zo nodig een half uur in een meterslange rij te staan voor een discotheek. Net zo min ben ik voorstander van het ritueel dat ons verplicht iedere wildvreemde gelukkig nieuwjaar toe te wensen. Niet mijn stiel.

Dan heb je ruim van te voren een kaartje gekocht voor je lievelingsdiscotheek of -kroeg, beland je in een resem van dronken adolescenten die allemaal uitgedost zijn in vreemde galakleding en - als was het een hinderlijke neurose - iedere halve bekende uitbundig een gelukkig nieuwjaar toewensen. Een eng soort, die slag mensen. Als je dan eenmaal om 03.00 uur in de discotheek of kroeg bent beland, mag je blij zijn als de drukte je toestaat om je glas te liften richting je mond – mocht je überhaupt een bestelling hebben kunnen plaatsen. Man. Het lijkt wel een veestapel. Alleen imbecielen voegen zich vrijwillig naar die hele gang van zaken. Die entourage, dat bombastisch gedoe over een jaarwisseling. Als je rond 06.00 uur over straat wandelt, tref je een situatie aan waardoor je gaat denken dat het volk overmeesterd is door een collectieve seniliteit.

Dat zijn de momenten waarop je kunt zien dat alcohol werkelijk niet aan iedereen besteed is. De nacht van 31 december schijnt voor de meesten onder ons een vrijbrief te zijn voor grenzeloze drankmisbruik, om even later te vervallen in volstrekte achterlijkheid. Dan komen al die vandalen, pyromanen en straatvechters vanzelf naar boven in een mens. Ja, reuze gezellig, Oud & Nieuw in de stad vieren. Heus. Dan heb ik het nog niet eens over die hinderlijke knapen van een jaar of twaalf die Uruzgantje gaan spelen in de binnenstad en jou de rol van Talibanstrijder geven. Hoe vaak heb ik wel niet moeten vluchten voor grote vuurpijlen die op mij waren gericht, of de nitraatbommen die tegenwoordig zo hip zijn? Het is wat. Oud & Nieuw in de stad vieren.

En het is al frustrerend genoeg dat de hele hysterie rondom de jaarwisseling niet te ontlopen is. Ik bedoel, er zijn genoeg feestdagen waarop je kunt beslissen om er gewoon niet aan mee te doen. Pasen? Nee! Verjaardagen vieren? Ik sla dit leven over. Kerst? Nee, gewoon niet! Maar er is geen ontkomen aan Oud & Nieuw. Zelfs zelfbenoemde non-conformist Youp van ‘t Hek doet regelmatig een duit in de zak met zijn oudejaarsconference. De televisie is in de avond van 31 december überhaupt bevuild met al die quasivrolijke familieprogramma’s die helemaal in het teken staan van de jaarwisseling. Doffe ellende. Kan het niet anders formuleren.

Vanaf mijn twintigste leeftijd probeer ik een andere invulling te geven aan deze avond. De eerste twee jaren begon ik om 18.00 uur met drinken en lag ik om 22.00 uur in een heerlijke coma. Ik heb totaal niets meegekregen van het vuurwerk en van het gebrul van mensen die alles mooi vinden. Vorig jaar besloot ik met mijn ex-vriendin de massahysterie te ontvluchten en zochten we onze heil ergens in een resort op de Veluwe. Dat had ook wel wat, stronken kijken naar de Gouden Kooi Sylvesterparty. Toch blijf je dat nare gevoel houden. Zeker nu je weet dat het over drie weken weer zover is. Daarom houd ik mijn ogen open en zoek ik naar alternatieven. Mocht ik niets bedenken, dan kan ik nog altijd in zo’n rij van zestig meter staan. Voor de drank zorg ik zelf wel.