Liever Jan Modaal dan miljonair

Ik staar misnoegd naar mijn loonstrookje. Het bedragje dat pontificaal onderaan het velletje prijkt, is schamel als altijd. Er staat nog net geen 'nèèh nèèh nèèh nèèh nèèh' of 'hahaha' bij, maar ik zie het ze denken bij de loonstrookdrukker. Waar een ander reikhalzend uitkijkt naar de 25e (of voor mijn part de 21e of 23e) van de maand, is het voor mij een intrieste dag. Mijn neus wordt dan weer op de karige feiten gedrukt. Dat wil zeggen, op het hongerloontje waarvan ik iedere maand de golfclub, de hypotheek van mijn vakantiehuis, de belasting voor mijn drie auto's, alle weekendjes weg, de nieuwe huisraad en wat Gucci en Armani kleding van moet betalen. Het valt niet mee onder de armoede grens.

Ik zit er dan ook sterk over na te denken om naar Zimbabwe verhuizen. Zimbabwe is immers het land met het hoogste percentage miljonairs, 100,00%! En het einde van de rijkdom is er nog steeds niet in zicht.
Mijn gedachten dwalen af naar dat zonnige Afrikaanse paradijs, waar ik exorbitante luxe ga verwerven met het aansmeren van houten nijlpaarden en olifantenstaart-armbandjes aan arme blanke toeristen (een maandloon van 5000 dollar, laat me niet lachen!). Ik druk mijn neus de hele dag op het loonstrookje met 8 of 9 nullen, zet mijn status luister bij door mijn naam in Dagobert te veranderen, en spring vanaf een duikplank in mijn geld, zoals Peter Jan Rens in het Haribo snoep. Hoezo kredietcrisis?

Om aan die extreme rijkdom tegemoet te komen, maken de drukpersen van de Zimbabwaanse bank overuren. Binnenkort ziet voor de zoveelste keer een nieuw bankbiljet het levenslicht. Het is deze keer de beurt aan het 200 miljoen dollar biljet. Dat lees je goed sloeber, 200.000.000 dollar! Daar zou ik in Nederland meer dan tienduizend jaar voor moeten werken, zonder ook maar iets uit te geven. In Zimbabwe heb ik nooit meer te weinig geld om een extra jacht te kopen. In Zimbabwe schaft de pot elke dag kaviaar. In Zimbabwe schaf ik een diamanten Rolls Royce aan. Waar kun je een vliegreis boeken?
Snel naar Funda voor een gepaste villa!

Maar mijn speurtocht loopt op niets uit. Geen Funda.zw of DirectWonen.zw te vinden. Wel sites met krakkemikkige huisjes van klei en rieten hutjes, sites van uitgeteerde kindjes die vechten om een broodkorst en sites van geüniformeerde mannen met getrokken wapens. Elke muisklik doet de fata morgana meer veranderen in een horrorfilm. Mijn droom spat uiteen als het water van de Victoria Falls.

In mei dit jaar konden de Zimbabwanen voor 200 miljoen dollar nog een heel brood kopen, maar aangezien de inflatie sindsdien is opgelopen van 1 miljoen procent naar 231 miljoen procent, mag die illusie niet meer worden gekoesterd. Een sneetje brood of een blikje tomatenpuree is het maximale wat er nog uit te peuren valt. Ik hoor het de Zimbabwaanse Albert-Heijn-malloot al zeggen op de reclame: "tweehonderd miljoen!" Dat is wel wat anders dan "zeven cent!" Niet dat iemand zich een tv kan veroorloven, maar het gaat om het idee. In de realiteit zijn al blij met wat broodkruimels.

Sparen heeft ook geen zin, want 200 miljoen is over een maand simpelweg niets meer waard is. Helemaal niets, nada, nul komma nul. Zimbabwe is het enige land waar een houdbaarheidsdatum op de bankbiljetten staat! Een inflatie van 231 miljoen procent, dat betekent dat ik van het huidige maandsalaris, volgende week nog geen paar sokken kan kopen. Ter vergelijking: voor twee wittebroden van tweeënhalf miljard dollar, kon je 10 jaar geleden nog 150 spiksplinternieuwe auto's krijgen. Je zult als oude Zimbabwaan maar je leven lang hebben gespaard voor je oudedagsvoorziening. Zelfs één letterlijk appeltje voor de dorst is in dat geval teveel gevraagd. De houdbaarheidsdatum van het geld is overschreden. 

Mag ik van u één gesneden wit?

Begin 2009 hebben bankbiljetten de grootte van een A4, om het aantal nullen nog leesbaar te kunnen drukken. Rond het eind van 2009 zijn de bankbiljetten zo groot geworden, dat er nieuwe, grotere fabrieken moeten worden gebouwd. In 2010 zorgt Zimbabwe er bijna in z'n eentje voor dat het amazonewoud is ontbost. Het geld dat vandaag gedrukt wordt, is morgen gewoon niets meer waard.

Ik vraag me af hoeveel dollars de Zimbabwaanse president Robert Mugabe heeft. Zelfs voor westerse begrippen is de nietsontziende dictator immers excessief rijk. Daar kan onze Trix nog een puntje aan zuigen. Natuurlijk heeft Robert alleen Amerikaanse dollars op de bank, want om Zimbabwaanse dollars ligt ie schuddebuiken van het lachen, net als om de hele bevolking trouwens, maar het gaat om het idee. Zijn vermogen in Zimbabwaans geld is uitsluitend in kosmologische aantallen uit te drukken. Het aantal dollars zal niet in zijn onmetelijke paleis passen. Het schijnt zelfs dat zijn vermogen groter is dan dat van alle burgers samen. Hoezo Balkenendenorm?

Je kunt er natuurlijk grapjes over maken, of er luchtig over schrijven, maar ik hoop dat de cynische ondertoon duidelijk is. Ik word namelijk echt verdrietig als ik denk aan de tirannieke Mugabe, die al decennia lang de verwoestende scepter zwaait over het straatarme Afrikaanse land. Hij is niets beter dan Hitler of Mussolini, en toch lijkt de westerse wereld zijn ogen te sluiten. Het zal wel loslopen. Maar het enige dat losloopt is driekwart van de bevolking voor wie zelfs een rieten hutje teveel van het goede is. Oké, de minister van Buitenlandse zaken van de VS, Condoleezza Rice, zei afgelopen week dat Mugabe moet opstappen, maar wordt er ooit actie ondernomen? Het zijn loze dreigementen. Ik denk dat het waarschijnlijker is, dat het probleem Mugabe zich langs natuurlijke weg oplost. Hij is inmiddels al ver in de tachtig (bijna twee keer zo oud als de levensverwachting in Zimbabwe), dus hopelijk vindt één van zijn vitale organen het binnenkort mooi geweest. Tot die tijd is het wachten op het 100 miljard dollar biljet.

Een half uur later sta ik bij de bakker.
"Twee meergranen broden? Dat is dan 4 euro."
"Dat is ook niet duur", mompel ik, en zie dat er nog ruim 9 euro achterblijft in mijn portemonnee. Precies genoeg om een mooie lijst te kopen. Voor mijn loonstrookje.