Ongelegen alcoholcontrole

Schaatskenners kennen hem nog wel, Hiroyasu Shimizu. Deze voormalig keizer van de sprint stond voornamelijk bekend om zijn komeetachtige openingen. Na honderd meter had hij vaak al een dusdanige voorsprong opgebouwd, dat hij de laatste 400 meter ogenschijnlijk nog slechts hoefde uit te glijden om zijn zoveelste prijs in de wacht te slepen.

Ik pas altijd de Shimizu-tactiek toe als ik BOB ben. Dat wil zeggen, ik giet in een noodtempo drie biertjes door de slokdarm, en laat de volgende uren het alcoholpromillage in het bloed slinken tot acceptabele hoogte. Zo ook bij de verjaardag afgelopen zaterdag. Als (ervarings)deskundige weet ik dat een biertje er ongeveer 1½ uur over doet om zich uit de greep van het bloed los te wurmen. Dat zijn echter wel glazen, en niet de flesjes die zaterdag op de menukaart stonden. Dus zouden er ongeveer drie uur moeten zitten tussen mijn laatste nipje en ons vertrek, berekende ik.

Helaas is de jarige een minder groot wiskundige. Telkens bracht hij één Heineken teveel mee uit de keuken. Toen er al twee zielige eenzame lauwe flesjes op tafel stonden weg te kwijnen, besloot ik me de derde keer, genereus als ik ben, op te werpen als beschermeling voor ome Freddy. In mijn lichaam zijt ge veilig. Daar ging mijn berekening! Shimizu zette onverwachts nog even aan op het rechte stuk.

Toen ik tegen tweeën naar huis reed, ontwaarde ik na amper na 100 meter een oranje hesje met lichtstaaf, midden op de weg. Hij woof enthousiast mijn kant op. Ik zwaaide beleefd terug, maar koos vervolgens eieren voor m'n geld. En je kunt heel wat eieren kopen voor een minimale boete van 220 euro. Dus keerde ik geheel onopvallend om, op de verder geheel verlaten weg. Nou ja, onopvallend.... Ik had mijn eindsprint nog niet ingezet, of er doemde al een tweetal felverlichte motoren op, in mijn achteruitkijkspiegel. Ingehaald in de laatste bocht.

'Wilt u zo vriendelijk zijn te keren, en achter ons aan te rijden?'
'Ja natuurlijk, geen probleem', antwoordde ik zo nonchalant mogelijk.
Al hyperventilerend volgde ik gedwee het tweetal tweewielers. Het zal toch niet?
'Vier flesjes? Dat is teveel! Wat dom! Waarom doe je dat nou? Nu raak je je baan kwijt!', probeerde mijn geliefde me gerust te stellen. Geheel terecht overigens, maar de bemoedigende woorden zorgden ervoor dat mijn hart in de maat van DJ Gizmo pompte.

Na mijn halve longinhoud te hebben uitgeblazen, wachtte de agente een eeuwigheid. Schijnbaar teleurgesteld gaf ze na een seconde of 20 groen licht.
'Hij moest er lang over denken', je hebt wel gedronken hè?
'Grmpfh', was het meest zinnige dat ik m'n mond uit kreeg.
'Waarom keerde je?' vroeg de agente geïrriteerd.
'Ik stond toevallig de verkeerde kant op, dus ik moest keren', stotterde ik.
Liegen is nooit m'n sterkste punt geweest, maar ik maakte me wel erg verdacht toen ik in tegenovergestelde richting, op mijn tweede adem, wegracete.
Toch mijn vrienden maar eens leren tellen........ Of nee leren zeggen natuurlijk.